4 มีนาคม 2552 22:32 น.

รักลวงบนHI5 ตอน ๒

Happy New Year ค่ะพี่นักรบ น้อยเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของผม
และส่งห่อของขวัญให้ด้วยใบหน้าสดใสเช่นเคย
โห ใส่ระเบิดไว้ในนี้หรือเปล่าเนี่ยผมแกล้งล้อเธอ
อยากใส่เหมือนกัน แต่พอดีตอนเดินเข้าที่ทำงานมาเขาตรวจเข้มซะก่อนน้อยเล่าเมื่อนึกถึงตอนเดินเข้ากระทรวง
ขอบใจนะน้อยผมรับของขวัญนั้นมา แกะเลยได้ไหม
น้อยมองผมแล้วเลิกคิ้วเหมือนปฏิเสธ
ไม่สนแระแกะเลยดีกว่าพูดเสร็จผมก็เริ่มจัดการแกะของขวัญ
นั้นโดยมีน้อยยืนมองอยู่ใกล้ๆ สิ่งที่บรรจุข้างในเป็นกล่องไม้เล็กๆแกะ
สลักลวดลายอย่างประณีต ผมเปิดฝากล่องไม้นั้นออกมาจึงมีเสียงเพลง
บรรเลงดีดเบาๆกังวานมาตามลานที่ไข เพลงบรรเลงที่ผมคุ้นเคย
เหลือเกิน...เพลงเพราะ..อะไร ใช่.... มันเป็นเพลงที่ผมมักจะเปิด
เวลาที่คิดถึงพี่หญิง น้อยไม่เคยลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้เลย
เอาอีกแล้วสิ หัวใจของผมรู้สึกกระตุกขึ้นมาอีกนิด อีกปีแล้วสินะที่ผม
รออย่างไม่มีจุดหมาย..

เป็นอะไรคะพี่นักรบน้อยถามที่เห็นผมอึ้งไปนาน
เปล่า เพราะมากเลย ว่าแต่วันนี้ไปเที่ยวที่ไหนหล่ะเรา ผมสะบัด
ห้วงนึกออกไปแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาโดยไว
รอพี่ถามคำนี้แหละ อยากหม่ำของฟรีใจจะขาดแล้วเนี่ยน้อยหัวเราะ
อย่างร่าเริง
บ๊ะ มีแผนนี่เรา เอ้า ยอมๆงั้นเดี๋ยวเลิกงานพี่พาไปนะน้อยยิ้มร่า
แล้วจะรีบมาทวงสัญญาน้อยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปห้องทำงาน
ของเธอ

ผมหมุนตัวกลับมาที่โต๊ะทำงานซึ่งจอคอมพิวเตอร์เปิดอยู่เหมือนเคย
สะสางงานของผมอยู่พักใหญ่ก่อนจะกดเปิดเวฟไฮไฟว์เข้าไปดูในโปร
ไฟล์ซึ่งผมทำไว้ ผมค่อยๆจรดเม้าท์เลื่อนลงมา...เสียงเพลงจากโปรไฟล์
ค่อยๆเปิดออกมา เพลงเพราะอะไร.....ผมลงบทเพลงนี้ไว้ในนี้
ผมเลื่อนลงไปเรื่อยๆเห็นข้อความต่างๆที่คนมาลงเม้นท์ทั้งที่รู้จักผม
และไม่รู้จักผม จนกระทั่งผมไปสะดุดกับข้อความหนึ่ง..

31 ธ.ค. 12:04น.
Warunee พูดว่า:
กลอนที่ลงในนี้เพราะมาก อ่านแล้วรู้สึกถึงหัวใจคนเขียน
เพลงที่ประกอบเพราะมากเลยค่ะ อยากจะเขียนได้แบบนี้บ้าง..
ถ้าว่างช่วยสอนหน่อยนะคะ

ผมอ่านรู้สึกดีใจที่มีคนมาชื่นชมผลงานของผมแม้ว่าจะเป็นคนที่ผม
ไม่รู้จักก็ตาม และนี่คือจุดเริ่มต้นมิตรภาพบนโลกไซเบอร์โดยผม
ไม่รู้ตัว เพราะทุกครั้งที่ผมเปิดโปรไฟล์ของผม ผมจะเห็นข้อความ
ของ warunee ปรากฏอยู่ในโปรไฟล์มิขาดสาย เธอมักจะแวะเวียนเข้า
มาวิจารณ์งานต่างๆที่ผมจัดลงไว้ จนผมรู้สึกคุ้นเคยกับเธอโดยการส่ง
ข้อความไปมา อย่างน้อยเธอก็เป็นอีกคนหนึ่งนอกจากน้อยที่ดูเหมือน
จะเข้ามาในความรู้สึกรัก พี่หญิงของผมโดยไม่เจตนา..

หากดินแดนไซเบอร์แห่งนี้คือที่เก็บบันทึกต่างๆ ที่นี่ก็คงเป็นแดน
แห่งเดียวที่ผมสามารถพูดทุกอย่าง ระบายความในใจลงบนบทกลอน
หรือเสียงเพลงเพื่อพี่หญิง เหมือนเป็นกล่องลิ้นชักแห่งความทรงจำ...

เคยมีใครบอกพี่หญิงไหมครับ ว่าพี่หญิงเป็นคนที่อบอุ่นมากเสียง
ผมคุยกับพี่หญิงยังดังก้องในห้วงนึกถึง
ใครจะหลงหน้ามึนมาบอกพี่หล่ะ พี่ไม่ใช่สาวๆแล้วเสียงนุ่มหวานสุภาพ
ของพี่หญิงไม่เคยหายไปจากใจผมเลย ผมมองผู้หญิงตรงหน้าผิวขาวดวง
ตากลมโตดำขลับคิ้วคมเข้มใบหน้าเรียวยาวสวย โดยเฉพาะรอยยิ้มราวกับ
ตรึงหัวใจไว้ทุกคนที่พบเห็น...

งั้นผมขอยอมมึนเป็นคนแรกผมบอกพี่หญิงอย่างจริงใจ
ไว้เธอเจอสาวๆถูกใจ เธอจะไม่พูดแบบนี้พี่หญิงมองลึกลงในตาของผม
ผมว่าผมเจอแล้วนะครับ ตาสบตาพี่หญิงกลับเป็นฝ่ายหลบ
เพราะอะไรเหรอนักรบ พอพี่หญิงถามตรงๆผมกลับไม่มีคำตอบให้เธอ เหมือนมันมีคำตอบมากมายจนผมไม่รู้จะเริ่มต้นตอบที่ตรงไหนก่อน
พี่หญิงครับวันนั้นที่ผมไม่ได้ตอบพี่ ๑๖ ปีที่ผ่านมานี่ผมได้คำตอบมาให้พี่แล้วครับ

เคยถามฉันมาว่า
อะไรหนาทำให้รัก
อะไรที่รู้จัก
ที่ฉันฝักใฝ่ค้นมา

อยากรู้เพราะอะไร
รอยยิ้มใดปรารถนา
ฤาแรกรักสบตา
เฝ้าค้นหาแต่ไม่เจอ

อาจฟังไร้เหตุผล
อะไรดลใจให้เผลอ
ดลใครให้ละเมอ
หลงรักเธอเข้าจริงจริง

หากหาแค่เหตุผล
คำตอบค้นยากยลยิ่ง
เหตุใดอยากแอบอิง
ใจหยุดนิ่งเมื่อเธอถาม

หยุดคิดและใคร่ครวญ
คำตอบล้วนเกินหักห้าม
เกินกว่าจะนิยาม
เธองดงามเกินห้ามใจ

บางทีก็สับสน
คล้ายเหมือนคนที่อ่อนไหว
คำตอบลึกข้างใน
ต้องเก็บไว้อยู่คนเดียว

มองฉันคนกะล่อน
คอยปลิ้นปล้อนย้อนหยอกเกี้ยว
หากหยุดใจเฉลียว
เธอผู้เดียวที่ฉันรัก

หากฉันจะต้องตาย
แม้ข้างกายไร้คนภักดิ์
ภูมิใจได้รู้จัก
เธอ..ที่รัก..สักครั้งหนึ่ง

* ~ * ~ * ~ *

1430

love

comment

4 มีนาคม 2552 01:33 น.

รักลวงบนHI5 ตอน บทเริ่มต้น

ยาแก้ปวด

สำหรับบางคน ๑๖ ปีคงไม่นานเท่าไหร่ แต่สำหรับผมมันช่าง
เหมือนกัลปาวสานเสียนี่กระไร ใช่ครับการที่เราจะรักใครสักคน
รักอย่างเลื่อนลอยไม่มีความหวังแต่ก็ยังคงรักไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันเป็นความรักที่ผมมีต่อหญิง
คนหนึ่งรักมาตลอด๑๖ปี รักด้วยความปรารถนาดีซึ่งกันและกัน
คงเป็นความรักที่เกิดขึ้นโดยผมไม่รู้ตัว แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว
มันช่างฝังรากลึกลงไปในหัวใจผมจนสุดยากเกินถ่ายถอน...

ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เช้าขึ้นมาจิบกาแฟชมดอกไม้
ในสวนก่อนจะไปทำงาน บ่ายๆทานอาหารกลางวันกับรุ่นน้องที่ทำงาน
เย็นกลับมาบ้านมองสวนดอกไม้เล็กๆที่บ้านอย่างเงียบเหงา
ใช่บ้านเล็กๆหลังนี้เงียบเหงาจริง เหงามานานแล้ว เหงามาตั้งแต่
วันที่พี่หญิงหายไปจากชีวิตของผม...

พูดถึงรุ่นน้องคนนี้ เธอชื่อน้อยครับ เป็นหญิงสาวที่ทำงานกับผมมา
นานเรามักจะไปเที่ยวด้วยกันเสมอ น้อยเป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดี และ
เป็นคนชอบเที่ยวธรรมชาติโดยเฉพาะทะเล เธอสดใสเหมือนกับความ
สวยของทะเลที่สงบในยามเช้า ความร่าเริงของน้อยก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่
ทำให้อาการคิดถึงหญิงที่ผมรักทุเลาลง และน้อยอีกหล่ะครับที่พาผมให้มา
รู้จักโลกของอินเตอร์เนต โลกที่ไร้ขอบเขตพรมแดน โลกที่แม้แต่
สวรรค์ก็มิอาจกำหนดได้!

ตั้งแต่ผมเริ่มเข้าสู่วงการไซเบอร์ ผมได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย
หลากหลายบนจอสี่เหลี่ยมนี้ และก็จอสี่เหลี่ยมนี่แหละที่ทำให้ผมพบกับ
เวฟที่เรียกกันว่า ไฮไฟว์ เวฟนี้ก็คล้ายๆกับเวฟทั่วๆไปที่เราสามารถลง
รูปลงเพลงลงภาพที่เราชื่นชอบเก็บไว้เป็นของเรา แต่ที่แตกต่างคือ
เวฟนี้ช่างมากมายไปด้วยผู้คนนานาชนิดเสียเหลือเกิน
มากเสียจนบางที ผมคิดว่าผมกำลังหลงอยู่ในดินแดนจอมปลอมแห่งนี้...

โป๊ก โป๊ก เสียงน้อยเคาะโต๊ะผมจนตื่นจากภวังค์
แหมตั้งแต่พาเล่นเนตนี่นั่งหน้าจอไม่ห่างเลยนะพี่นักรบเธอค่อน
ขอดผม แต่ก็จริงนะแหละตั้งแต่เธอสอนผมให้เล่นอินเตอร์เนตผมก็
เหมือนเดินวนไปวนมาบนหน้าจอนี้ไม่เคยห่าง
ใครพามา รับผิดชอบด้วยนะเอ้อผมเขกหัวเธออย่างเอ็นดู
เช๊อะ ใครจะรับผิดชอบเล่นเองมั่วเองแระกัน ไม่สนหรอก มัวแต่โม้กะสาวๆหละสิน้อยค้อนผมขวับใหญ่
โธ่ โถ พี่จะมีสาวที่ไหน น้อยก็รู้นิพี่มีแต่พี่หญิงผมเอ่ยถึงหญิงที่
ผมรักซึ่งน้อยรู้ดีแก่ใจว่าผมรักพี่หญิงเพียงใด...

เบื่อคนแก่คร่ำครึ พี่หญิงเขาไปถึงดาวอังคารแล้วมั้งเนี่ยน้อยประชด
แต่ผมอดถอนใจน้อยๆไม่ได้ มันคงจริงอย่างที่น้อยบอก ป่านนี้พี่หญิงที่
ผมรักคงจะมีครอบครัว มีลูกน้อยๆในบ้านอันแสนอบอุ่นไปแล้วมั้ง
คงไม่รู้สึกถึงหัวใจของผมว่ารู้สึกอย่างไรเจ็บปวดแค่ไหนยามที่คิดถึง
ใครสักคนทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึง.....

อยากรู้ว่าหัวใจ..
ลึกข้างในมีฉันไหม
ยินเสียงเรียกไกลไกล
ได้ยินไหมฉันรักเธอ

ก็รู้ว่าหัวใจ...
เป็นไปไม่ได้เสมอ
ไม่ต้องการเสียเธอ
ไม่อยากเผลอทำลายใจ

เพราะฉันไม่มีสิทธิ์...
ที่จะคิดรักผิดไหม
ช่วยบอกให้มั่นใจ
เธอคือใครที่ฉันรอ

ต้องทนนานเท่าไหร่...
ทำอย่างไรกับใจหนอ
ค่าฉันไม่เพียงพอ
แค่เพียงขอเธอได้ยิน

ไม่รู้ทำเช่นไร....
นานแค่ไหนจะหายสิ้น
ความรักที่กัดกิน
เปรียบเหมือนดินริโน้มดาว

ร่ำร้องเพียงในใจ
ปล่อยหัวใจให้เหน็บหนาว
ค่ำคืนที่นานยาว
เกินกว่าสาวดาวมาครอง ๛