เรื่องฝันที่เป็นจริง

ยาแก้ปวด

   และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  มันมีที่มาอยู่ว่า
เมื่อเวลา 20:35 น.วันที่ 2 กย 2551 ข้อความนึง
ได้ถูกส่งมายังโทรศัพท์มือถือของข้าพเจ้าว่า
   " ช่วยแจกโบรชัวร์ให้ด้วยนะจ๊ะ" มันเป็นข้อความ
เก่าจากผู้หญิงคนนึงซึ่งเคยส่งมาแล้วในหลายวันก่อน
เธอเป็นผู้หญิงซึ่งข้าพเจ้าไม่ประสงค์ออกนามเธอ  
เพื่อทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียงได้
   
  ตอนแรกข้าพเจ้าก็งงอยู่เหมือนกัน  เพราะข้อความนี้
เป็นข้อความเดิมที่เคยส่งมาแล้วในครั้งนึง  ข้าพเจ้า
ได้แต่คิดในใจว่า ชัวร์! แน่ผู้หญิงคนนี้ชอบข้าพเจ้า
แน่นอน  เธอคงอยากหาเรื่องคุยกับข้าพเจ้า  ข้าพเจ้า
ได้แต่แอบอมยิ้มและดีใจอยู่พักใหญ่  
 
   และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง  เมื่อมี
ข้อความถูกส่งเข้ามาอีกจากผู้หญิงคนเดิม  หากคืนนี้
ข้าพเจ้าไม่ได้ระบายบอกใครถึงเรื่องอันน่าปิติ ยินดี
เช่นนี้  ช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าเปิดอ่านข้อความของเธอนั้น
มันราวกับโลกทั้งโลกหยุดหมุนเพื่อแสดงความยินดีและ
สรรเสริญความรักของข้าพเจ้า  ข้าพเจ้ามีความสุขยิ่ง
อย่างบอกไม่ถูก  มันตื้นตันยิ่งนัก  ข้าพเจ้าไม่เคยคิด
เลยว่าจะมีวันนี้  มันเป็นวันที่ข้าพเจ้ารอคอยมานาน
แสนนาน

  ข้าพเจ้าขยับนิ้วหัวแม่มือช้าๆ  เพื่อจะเปิดอ่านข้อ
ความของผู้หญิงคนนั้น  หัวใจของข้าพเจ้าเต้นรัววุ่นวาย
สับสนราวกับว่า  เกิดสงครามการเมืองยังไงยังงั้น
แต่ไม่นานนักข้อความก็ถูกกดเปิดออกจนได้  หลังจาก
ที่ระทึกใจอยู่นาน ข้อความมีอยู่ว่า
    " ได้ข้อความเก่ารึเปล่า? จะลบข้อความแต่กดผิด
เป็นส่ง  ถ้าได้ก็ขอโทษนะ จาก...."

    โอ้! เวรกรรม กูคิดไปเอง!

   *** แต่ข้าพเจ้าก็อดคิดไม่ได้ว่า  ทำไมข้อความแรกกับ
ข้อความหลังมีเวลาทิ้งช่วงห่างกันตั้ง 9 นาที  หรือเธอคนนี้
กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ  เธออาจจะชอบข้าพเจ้าก็เป็นได้
จริงมั้ยครับท่านผู้อ่าน..?

เขียนถึง..แม่สื่อผู้ไม่เคยมีผลงาน

อ้างอิงจาก..ศาลาคนเศร้า
เขียนโดย...คาสิโนว่าผู้ช้ำรัก
วันที่ 2 กย 51

ตอบ  คุณคาสิโนว่าผู้ช้ำรัก  (อิอิ จิงป่าวหว่า?)

รักเขาใจให้หมด
แต่ก็อดใจมิได้
รู้ว่าเราเป็นใคร
จะเอื้อมไปไกลเหลือเกิน

เพราะเราธรรมดา
ต่ำกว่าฟ้ามองผิวเผิน
เหมือนดินที่บังเอิญ
อยากย่ำเดินบนฟ้าไกล

หวังสูงคว้าไม่ถึง
เอื้อมโน้มดึงคงไม่ไหว
ฟ้าสูงกว่าหัวใจ
สุดจะไขว่คว้าเข้ามา

หากเขาคือดอกฟ้า
อยากลองท้าวาสนา
แม้ดินต่ำไร้ค่า
กล้าเด็ดฟ้ามาชิดเชย

เพราะเขาคือจุดหมาย
อยากตะกายไม่นิ่งเฉย
ดอกฟ้าอาจเฉยเมย
ฤาอาจเย้ยมิเคยหวั่น

ดอกฟ้าวาสนา
ปรารถนามิอาจกลั้น
รักเธอนิจนิรันดร์
อย่ามองฉันแค่เพียงดิน

คงเหลือแค่ความหวัง
เป็นพลังไม่สูญสิ้น
ดอกฟ้าจะโน้มดิน
ให้ยลยินก่อนสิ้นปราณฯ

(สู้ สู้  เชื่อหัวไอ้เรืองดิ..)

แม่สื่อผู้ไม่เคยมีผลงาน
แต่ตะกายดอกฟ้าเหมือน
ท่านเช่นกัน..หุหุ..