26 มีนาคม 2551 15:06 น.
ยาแก้ปวด
ตอน รอยเว้า
วันนี้เราสามสาวเปิดคอลัมน์สัมภาษณ์พี่
ทองม้วนซึ่งเป็นคนที่เจาะลึกตามเหตุการณ์ทั้ง
หมดมาอย่างใกล้ชิด พี่ทองม้วนออกจะเป็นคน
สนุกสนานเป็นกันเอง แกนั่งจิบเบียร์ไปแล้วเปิด
ใจกับเราเรื่องคุณปลายตะวันมาว่า
" ผมเห็นคุณปลายอยู่ในห้องมาสามปีกว่าแล้ว
แต่ไม่เคยได้คุยกันจริงจังสักที จนกระทั่งผมได้มี
โอกาสร่วมงานกับคุณปลาย ผมถึงรู้ว่า คนๆนี้นะ
เขาสับสนชีวิตยังไงอยู่ ดูเขากลัดกลุ้มกลัดหนองยังไง
ชอบกล ไอ้ผมนะพยายามติดต่อหนำเลี๊ยบให้ แต่
เดี๋ยวคุณปลายก็เปลี่ยนใจ ผมก็ชักจะมึน นี่คุณจะเอา
ยังไงกันแน่ ผมนะช่วยคุณเต็มร้อยแต่คุณหละช่วย
ตัวคุณเองบ้างหรือยัง " พี่ทองม้วนเล่าเรื่องมาแบบ
สบายๆตามสไตล์ของแก แล้วเหมือนนึกขึ้นมาได้อีก
" มีอยู่คราวนะ ผมออกทัวร์งานกับคุณปลายทาง
ภาคตะวันออก ผมตกกะใจตื่นขึ้นมาเห็นคุณปลายมา
นั่งอยู่ที่ปลายเตียงผม ผมงี้ขนลุกซู่ แต่สงสัยว่าเพราะ
แอร์ในห้องมันจะเย็นจัด ผมถามแกว่า คุณเป็นอะไร
เขาก็บอกว่าเขานอนไม่หลับ พี่ม้วนออกไปหาเหล้ากิน
กันเถอะ ผมงี้แสนงง แต่ไหนแต่ไรแกไม่เคยจะดื่ม
ถ้าเป็นผมก็ว่าไปอย่าง ที่ดื่มเช้าสายบ่ายเย็นเป็นกิจวัตร
คืนนั้นเป็นอันผมเลยต้องไปนั่งฝืนๆดื่มเหล้า
เคล้าสาวๆตามผับกับแก ค่อยยังชั่วหน่อยที่สาวๆไม่
ค่อยกวนผมเท่าไหร่ คืนนั้นผมเลยรอดไป แต่คุณรู้
ไหมผมกับคุณปลายกลับมานอนที่ห้องพัก คืนนั้นผม
นอนระส่ำระส่าย ชักติดอาการนอนไม่หลับมาบ้าง
ผมนอนพลิกไปพลิกมา เห็นคุณปลายนอนมองเพดาน
ในห้องไม่หลับเหมือนกับผม ผมคิดในใจ เอนี่คุณปลาย
เขาคิดถึงหนำเลี๊ยบหรือเขาคิดถึงใครกันแน่ พอผมยิ่ง
คิดลึกลงไปอีก เอาละสิ ทำไมผมรู้สึกเย็นวาบขึ้นมา
พอคิดได้ดังนั้น ผมก็เลยลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำรีบเปลี่ยน
กางเกงนอนเป็นกางเกงยีนส์ใส่เข็มขัดรัดแน่นแล้วกลับ
มามุดคลุมโปงที่เตียง แอร์ในห้องมันเย็นเฉียบจริงๆ
อย่างที่ผมบอกนะแหละ เย็นเสียววูบเลย"...
เราสามสาวได้แต่นั่งมองหน้าทำตาปริบๆ นี่สัมภาษณ์
พี่ทองม้วนมาไม่ได้อะไรสักอย่าง นึกว่าจะเอาเบอร์หนำ
เลี๊ยบมาให้คุณปลายก็เปล่า ไม่ไหวเลยพี่ทองม้วน ถ้าไม่
ช่วยแกตอนนี้จะไปช่วยแกตอนไหน หรือว่าพวกเราจะ
ต้องออกโรงเองเสียที นอกจากพี่ทองม้วนจะไม่ได้ช่วย
ให้อะไรดีขึ้นมาอีกพี่แกยังเอากระดาษที่แกแต่งกลอนมา
ให้พวกเราอีก อุเหม่..กลอนบทแรกในชีวิตของพี่ทองม้วน
(เอ้า..เดี๋ยวจะลงให้...อุตส่าห์แต่งทั้งที)
โอ้ยามนี้น้องชายปลายตะวัน
เหลียวแลหันมามองพี่ทองม้วน
อยากจะเก็บจะกอดไม่ก่อกวน
พี่ทองม้วนรัญจวนชื่นอกเอย
นอนผวาเคียงข้างอย่างเปล่าเปลี่ยว
สุดจะเสียวหวั่นไหวใคร่เฉลย
เพราะตัวพี่นี้ยังยังไม่เคย
อยากลงเอยกับน้องชายปลายตะวัน...
* * * *
* โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน หุหุ...
25 มีนาคม 2551 16:10 น.
ยาแก้ปวด
รอยโหว่
เมื่อสวรรค์มีตาหรือฟ้ามีใจส่งพี่ทองม้วนมาให้พบกับปลายตะวัน
คงเป็นเหมือนพรมลิขิตชักพา หรือวาสนานำส่งก็ไม่ทราบแน่ แต่
เหล่าเพื่อนๆของคุณปลายตะวันต่างก็คอยลุ้นตัวโก่งว่าพ่อยอดชาย
จะได้พบประสบรักแท้หรือไม่ เพราะได้ข่าวว่าคุณปลายตะวันจะมี
เวลาอยู่ได้อีกไม่ถึงสามปี นี่คือสิ่งที่เขาบอกพวกเรา หรือเขากำลัง
เป็นโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษา หรือ อะไรกันเนี่ย ?
พี่ทองม้วนพยายามติดต่อหนำเลี๊ยบให้คุณปลายตะวันทุกวิถีทางแต่
ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับออกมาสักที เหล่ารุ่นน้องของคุณปลายตะวัน
ก็พยายามโทรบอกคุณปลายว่าอย่าพึ่งยอมแพ้ อย่าพึ่งถอดใจ คุณ
รอเขามาได้นานถึงเพียงนี้ อีกไม่เท่าไหร่คุณก็จะสมหวังแล้ว สู้เขา
ทาเคชิ
คุณปลายตะวันมักจะคอยย้ำเตือนพวกเราสามสาวให้สวดมนต์
ก่อนนอนหัดนั่งสมาธิปฎิบัติธรรมที่บ้านบ้าง เขาบอกพวกเราว่า
เขาไม่ใช่คนธรรมะธรรมโมเขาแค่รู้สึกสงบทุกครั้งที่เขาปฎิบัติ
ไม่ว่าโลกภายนอกจะร้อนรุ่มเพียงใด ใจเขาจะสงบได้ทุกครั้ง
พวกเราก็ได้แต่ยิ้มแฉ่งส่ายหน้า โอ้แม้เจ้า ศิลห้าในทุกวันนี้
พวกเรายังรักษาแทบไม่ครบนี่จะให้มานั่งสงบสติอารมณ์ สงสัย
ว่าธาตุไฟคงเข้าแทรกแน่ แต่อย่าพึ่งห่วงพวกเราเลยมาสนใจ
กับคุณปลายตะวันดีกว่าว่าจะพบรักกับเขามั้ยชาติเนี่ย..
สามสาวลูกศิษย์คุณปลายตะวันมานั่งสุมหัวกันคิดวิธีต่างๆนาๆ
ที่จะให้คุณปลายตะวันมีรักที่สมหวังเสียที เพราะหลายครั้งที่พวกเรา
มานั่งขบคิดกันอย่างขำๆว่า เพราะเหตุใด ผู้ชายวัยสามสิบกว่าถึงยัง
ไม่มีครอบครัว ไม่มีคู่ครอง ทั้งๆที่หน้าตาก็จัดอยู่ในเกณฑ์ดีซะจนน่า
ใจหาย หน้าที่การงานก็จัดว่าดี จะเป็นไปได้หรือว่าเขาคนนี้มีรักเดียว
ที่ยาวนานจนไม่คิดจะเปิดใจให้กับใครอีก ทำไมเขาถึงไม่ติดต่อไปหา
หนำเลี๊ยบทั้งๆที่เธอก็ก้าวเข้าใกล้ประชิดตัวเขาแล้ว ทำไมเขาถึงไม่
พยายามไปหาเธอทั้งๆที่หากเขาเอื้อมมือออกไปก็จะไขว่คว้าได้ แต่
เขากลับมีความสุขอยู่กับพี่ทองม้วน เพราะพี่ทองม้วนละมังที่ทำ
ให้เขาดูเปลี่ยนไปกลายเป็นคนช่างพูดช่างคุย เที่ยวสนุกสนาน ไปนั่งอยู่
ตามร้านเหล้าปั่นต่างๆ ไปเที่ยวหัวหกก้นขวิดกับพี่ทองม้วนทั้งๆที่
เขาเองก็พึ่งจะคบหากับพี่ทองม้วนไม่นาน หรือว่า....หรือว่า...
ไม่หรอกน่าสิ่งที่พวกคิดอยู่ลึกๆคงจะไม่ใช่ ถึงแม้โลกจะหมุนเปลี่ยน
ไปตามยุคสมัยเท่าไร สิ่งที่เราแอบซุกซ่อนคิดในใจนั้นก็คงจะไม่ใช่
หรอก คงไม่มีทางที่คุณปลายตะวันจะสับสน เอ๊ะ หรือว่าเขาสับสน?
หญิงชายกลายกลับแม้น ร่างครอง
กำหนดกฎใดจอง จรดไว้
ผิดแผกแตกต่างตรอง สำนึก แลนา
ดีชั่วใช่ช่วงใช้ ร่างนั้นบันดาลฯ
ลิขิตฟ้า ประทานมา คำว่ารัก
ให้ประจักษ์ แลเห็น เป็นหลงใหล
มีทุกข์ตรม สมหวั่ง ดั่งตั้งใจ
มิขวางกั้น ชั้นใด ใคร่ชิดชม
ใช่จำกัด รักได้ แค่ชายหญิง
ความเป็นจริง หญิงรักหญิง มิเหมาะสม
หรือว่าชาย รักชาย ให้ตรอมตรม
ความนิยม นั้นมิให้ ได้ผูกพันธ์
หากฉันเป็น ผู้ชาย ในร่างหญิง
ด้วยใจจริง ชอบผู้หญิง มิ่งจอมขวัญ
ผิดหรือไม่ ด้วยหัวใจ สลับกัน
โอ้ตัวฉัน ร้าวรวด ปวดหัวใจ
หากเป็นหญิง ในร่างชาย ให้ต้องคิด
มีจริต จริยา คราอ่อนไหว
ผิดด้วยหรือ ความจริง ที่เป็นไป
คบไม่ได้ ใช่ไหม ใช่ของจริง
เพราะเป็นเพียง มายา ฟ้ากำหนด
หรือต้องโทษ โดนสาป คราบชายหญิง
เป็นแค่เพียง รูปกาย ใช่รูปจริง
ความเป็นหญิง หรือชายคู่ อยู่ที่ใจ
* * * *
25 มีนาคม 2551 10:32 น.
ยาแก้ปวด
ตอน รอยฝัน
เวลาผ่านไปชีวิตยังคงดำเนินต่อไปแข่งกับเวลา จากวัยเด็กก็เริ่ม
สู่วัยของความรับผิดชอบ หน้าที่การงานต่างๆประดังเข้ามา ผมย้ายถิ่น
ฐานตัวเองอพยบลงมาอยู่ที่ปทุมธานี ออกมาให้ไกลจากที่ๆทำให้ผมเจ็บ
ปวด ที่ๆมีแต่ความหลังและความทรงจำ ช่วงเวลานี้เองที่ผมกับหนำเลี๊ยบ
ได้ห่างจากกันโดยสิ้นเชิง อาจเป็นเพราะผมมุ่งที่จะทำแต่งานเลิกที่จะสน
ใจเรื่องรักๆใคร่ๆ ใช้ชีวิตอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมบนคอนโดชั้นเก้า มีงานที่ทำ
อยู่แค่หน้าจอคอมพิวเตอร์ วันๆแทบจะไม่ต้องออกมารับอากาศแสงแดด
ของโลกภายนอกเลย
รู้แต่ว่าเวลาที่คนอื่นเขาหลับไหลกันจะเป็นเวลาที่ผมตื่น งานของผมอยู่
บนโลกไซเบอร์ แต่ก็เพราะโลกนี้แหละที่ทำให้ผมได้ค้นพบอะไรอีกมากมาย
ไม่ว่าจะเป็นงาน หรือ แม้แต่มิตรภาพบนจอสี่เหลี่ยม แทบจะไม่น่าเชื่อเหมือน
กันว่าผมจะได้พบคนดีๆอีกหลายคนในจอสี่เหลี่ยมนี้ ผมถูกเพื่อนล้ออยู่เสมอว่า
น้ำลายผมจะแห้งเพราะผมใช้คีย์บอรด์แทนปากเสียแล้ว
มันคงจะเป็นอีกสังคมหนึ่งที่ผมได้สัมผัส ได้รู้จักคนจากหลายมุมเมือง
ได้พบรุ่นพี่ ได้พบรุ่นน้อง และได้พบทางสงบ ผมเริ่มเข้าใจสัจธรรมบนโลกนี้เสีย
แล้วว่าไม่มีอะไรที่แน่นอน เพราะความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
ที่คอนโดแห่งนี้มีรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งซึ่งผมพึ่งรู้จักได้ปีกว่าๆ เขาชื่อ"ทองม้วน"
พี่ทองม้วนออกจะเป็นคนที่มีอะไรตรงกันข้ามกับผมเสียหมด ผมพูดไปคำพี่
ม้วนแกตอบมาอีกยี่สิบคำ ผมคนซึ่งไม่เคยจะออกจากห้องสี่เหลี่ยมมานานปี
ตอนนี้พี่ม้วนแกลากผมไปไหนมาไหนด้วยตลอด ผมพึ่งรู้นี่แหละว่าการที่เรา
ได้ออกไปไหนมาไหนไปตะลอนๆชีวิตอยู่ข้างนอกบ้างมันก็เป็นอีกรสชาติหนึ่ง
ของชีวิต พี่แกให้เหตุผลกับการที่เราไปไหนต่อไหนอย่างอิสระว่า
"ฝนตกขี้หมูไหล คนจัญไรมาเจอกัน" ผมอดนึกในใจอย่างขำๆไม่ได้ว่า
อ้าว..นี่พี่ว่าผมหรือเปล่าเนี่ย..
จะว่าชีวิตเหมือนละครก็คงไม่แปลก โดยเฉพาะชีวิตของผม ซึ่งเหมือน
ฟ้าเล่นตลกให้พบแล้วพราก พรากแล้วพบ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่คอนโดนี้เวลา
ที่ผมว่างพอที่จะนึกถึงใครสักคน มันก็จะมีเงาจางๆของหนำเลี๊ยบวกวนมา
ในสัมผัสของผมเสมอผมพยายามที่จะติดต่อหาเธอ แต่ไม่เคยสำเร็จ ผมไม่รู้
ว่าบ้านเธออยู่ไหน เบอร์โทรเธอเปลี่ยนไปเป็นเบอร์อะไร นานกว่าเจ็ดปีที่เรา
ไม่ได้ติดต่อกัน แต่แล้วฟ้าก็ลิขิตขีดเส้นมาให้ผมจนได้ เพราะเมื่อผมคุยเรื่อง
หนำเลี๊ยบให้พี่ม้วนฟัง อยากให้พี่ม้วนช่วยตามหาเธอคนนี้ให้ผม ปรากฎว่าสิ่ง
ที่ผมค้นหากลับอยู่ใกล้แค่ปลายตาผมเอง เพราะหนำเลี๊ยบกลายเป็นเพื่อน
สนิทของรุ่นน้องพี่ม้วน ภาพในความฝันของผมกำลังจะเป็นจริงแล้ว...
เฝ้าเก็บรักหลบเร้น รอยฝัน
กอดกักรักกว่า หมื่นมื้อ
ถวิลประหวัดวัน วารก่อน
หวามอกหวามซออื้อ อื่ออื้ออึงไฉนฯ
ดวงดาวดุจร่วงร้าว รอยหาย
ดังอกระทกจะวาย จากหล้า
ดุจแก้วจะหล่นกลาย แหลกล่วง
ทรวงทรุดสุดล้าถ้า ทบเถ้าธุลีสลายฯ
เร้นรอยรักรอบเร้น รอยฝัน
แอบรักแอบรำพัน หนึ่งผู้
รอเจ้าจวบเจียนผัน ผ่านภพ
รอรักรอยอดชู้ ชิดช้อนฉะม้ายชมฯ
จำนนแก่ฟากฟ้า ชะตา
รักกลับกลายจากลา จากเจ้า
อยากพบอยากสบตา สบต่อ
อยากบอกอยากเอื้อนเว้า เอ่ยอู้ความเฉลยฯ
ปลายอนันตกาลโน่นนั้น เนิ่นไกล
รอรักรอดวงใจ รักเจ้า
จักสถิตย์ท่ามดาวใด ดวงเดี่ยว
คงมั่นมโนเคล้า คลาดเคล้าบ่คลายถวิลฯ
* * * * *
24 มีนาคม 2551 21:11 น.
ยาแก้ปวด
ตอน รอยรัก
หากลิ้นชักความทรงจำเปิดปิดได้ ผมคงอยากจะปิดลิ้นชักนี้ไว้ตลอดกาล
เพราะทุกครั้งที่ผมเปิดมันขึ้นมา มันมีแต่ความเจ็บปวด ไม่เคยสักครั้งที่ผม
นึกย้อนไปแล้วไม่รู้สึกเจ็บแปล๊บเข้ามาในหัวใจ
วัยมหาลัยของผมน่าจะเป็นช่วงที่ผมรู้สึกว่าชีวิตเริ่มมีรสชาติและสีสรร และ
อาจเป็นเพราะผมได้ออกมาไกลจากบ้านด้วยละมังที่ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไร
แปลกๆใหม่ๆ พร้อมๆกับความรัก
กวางตุ้งเป็นสาวที่จัดว่าสวยทีเดียว เธอดูปราดเปรียวและมีเสน่ห์ และเพราะ
ความมีเสน่ห์นี่แหละมั้งที่ทำให้เธอเป็นที่สนใจของชายอีกหลายคน ผมก็ไม่รู้
ว่าทำไมเธอถึงมาชอบผม ทั้งๆที่ผมออกจะเป็นคนเงียบๆ เงียบเสียจนบาง
ทีผมถามตัวเองว่า อะไรคือตัวตนของผม แต่ตุ้งก็ค่อยๆเข้ามาในชีวิตของผม
มาเพิ่มความหวานในหัวใจ มาปรุงรสชาติชีวิตของผมให้มีหลากหลายสี ผมกับ
ตุ้งไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เราจะทำอะไรด้วยกันเสมอ อะไรที่ผมไม่เคยทำ
ผมก็จะได้เริ่มทำ แต่ผมยิ่งใกล้ชิดกับตุ้งเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังค่อยๆ
ห่างผมออกไป ห่างไปเสียจนผมรู้สึกว่า เธอมีผมอยู่ในหัวใจหรือเปล่า เธอมี
ผมเพียงคนเดียวหรือเปล่า มันเป็นคำถามที่ผมคอยถามตัวเองตลอด และวัน
หนึ่งผมก็ได้คำตอบนั้น ว่าเธอไม่ได้มีผมเพียงคนเดียว
เหมือนฟ้าฟาดมาที่กลางใจ ภาพที่ผมเห็นตุ้งระริกระรี้อยู่กับชายอื่นมันช่าง
ทิ่มแทงหัวใจของผมเหลือเกิน มันเหมือนใครเอามีดมาทิ่มแทงตรงกลางใจ
สายตาที่เธอมองมาที่ผม ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปจนผมตั้งตัวไม่ติด
ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่รักกันจะทำกันได้ขนาดนี้ ถ้าใจของผมเป็นดั่งแก้วมันก็
คงเป็นแก้วที่แตกละเอียดยับเยิน แตกด้วยมือของคนที่ผมรัก ถ้าผู้ชายร้องไห้
ได้น้ำตาของผมคงไหลออกมาเป็นสายเลือด แต่ที่ผมทำได้คงแค่กลืนมันกลับ
เข้าไป และเพราะความเจ็บปวดนี้เองที่ทำให้ผมกับหนำเลี๊ยบได้มาคุยกันอีก
ครั้ง หนำเลี๊ยบจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมได้ปรับความทุกข์เศร้าในใจได้
แต่เพราะผมมัวแต่เจ็บละมังผมถึงไม่ทันสังเกตว่า มีคนอีกคนหนึ่งเธอเจ็บ
ปวดตามผมไปด้วย และถ้าหากผมสามารถย้อนเวลาตรงนี้ได้ ผมอยากจะ
บอกกับเธอคนนี้เหลือเกินว่า " ผมขอโทษ ที่ผมไม่เคยรู้เลย ว่าคุณรักและ
เป็นห่วงผมแค่ไหน "...
จันทร์แต้มแต่งฟากฟ้า งามเหงา
งามง่ายซุกซอกเงา หลืบเร้น
ใจเอยเอ่ยเบาเบา เอื้อนบอก
ซ่านแทรกดังคับเค้น ขื่อค้ำอกไฉนฯ
รักไล้โลมอ่อนอ้อน เอื่อยไหว
หวิวหวั่นวุ่นภายใน ชื่นช้ำ
พบพรากพรางผันไป ปลายภพ
เคยชื่นกลับกลืนกล้ำ กลัดกลุ้มบ่หายฯ
จิตเอยเพียงแต่งแต้ม เติมเอง
ไหวหวั่นบ่หวั่นเกรง โศกเศร้า
ยามสุขเสพครื้นเครง เริงโลก
ละร่างลืมจิตเคล้า คลุกครื้นโลกีย์ฯ
ปลายตะวันตกต้อง เตือนตน
เบิกบาปบ่มเจียนจน หม่นไม้
ทิวาว่ายวารวน เวียนว่าง
ดังรักดังสุขไซร้ สุดสิ้นเสน่หาฯ
******
24 มีนาคม 2551 14:38 น.
ยาแก้ปวด
ตอน รอยอดีต
คงจะเป็นซอกแห่งความทรงจำครั้งหนึ่งที่ตัวเราคิดถึง ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานเท่าไหร่แต่เราก็ยังคงจำได้ไม่ลืมเลือน ช่วงเวลาที่ผมนึกถึงมันเป็นช่วงเวลาที่มีค่าเกินกว่าที่ผมจะบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้ คงเหมือนลิ้นชักความทรงจะต่างๆที่ค่อยๆเปิดมันออกมา
จำได้ว่าสมัยมัธยมต้น ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดเชียงราย ผมเป็นลูกชายคนกลางคนเดียวของครอบครัว มีพี่สาวและน้องสาวคือต้นแบบในการดำเนินชีวิตของผม แม่ผู้ซึ่งเป็นดวงใจของผม เลี้ยงดูทะนุถนอมผมราวกับไข่ในซอกหิน ไม่เคยสักครั้งที่ผมจะเป็นเหมือนนักเรียนชายอื่นๆ ที่มีเรื่องชกต่อย เกเรมาให้แม่ต้องปวดหัวสักครั้ง ผมไม่รู้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของรสชาติชีวิตหรือเปล่า กับการที่เราจะได้เอะอะเอ็ดตะโร ชกต่อยตีตามประสาเด็กผู้ชายแต่สำหรับผมดูชีวิตจะดำเนินไปเรียบๆไม่โดดเด่นไปเรื่อยๆ ผมเคยยืนมองอยู่ริมระเบียง
หน้าห้องเรียน เห็นเพื่อนนักเรียนชายวิ่งเตะฟุตบอลอยู่กลางลานกว้าง ใบหน้าเต็ไปด้วยหยาดเหงื่อ เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม แต่ใบหน้าเหล่านั้นกับเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มอย่างอิสระ ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ที่ไม่ต้องคอยระวังตัวเหมือนผม และด้วยเหตุนี้ละมั๊งที่ทำให้ผมเป็นจุดมุ่งหมายคอยโดนแกล้งจากนักเรียนหญิงแทน
ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าในตอนนั้น การที่นักเรียนหญิงคนหนึ่งจะคอยตามแกล้งผู้าอย
ผู้ชายรื่อยๆนั้นมันมีสาเหตุมาจากอะไร ผมรู้แต่ว่าปัจจุบันนี้เธอมีอำนาจในการดำเนินชีวิตของผมเสียเหลือเกิน เธอชื่อ "หนำเลี๊ยบ" เป็นผู้หญิงผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม อ่อนหวาน รอยยิ้มใสซื่อของเธอในตอนนั้นดูช่างยียวนในโสตประสาทของผมเสียเหลือเกิน เพราะเธอจะคอยตามแกล้งผมได้ทุกวี่ทุกวัน เธอและกลุ่มเพื่อนของเธอมักจะมองผมด้วยสายตาสนุกสนานเสมอราวกับว่าผมเป็นของเล่นของพวกเธอเหล่านั้น ไม่ว่าจะคอยเอากระเป๋าสตางค์ของผมไปซ่อนบ้าง รองเท้าบ้าง เสื้อกีฬาสีของผมบ้าง ในตอนนั้นผมได้แต่ฉุนตัวเอง อยากจะแกล้งคืนกลับทำไม่ได้ เพราะความที่พวกเธอเหล่านั้นเป็นนักเรียนหญิง ผมได้แต่ใช้สาาขู่สายตาดุๆข่มขู่พวกเธอ แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะทำให้เธอเลิกที่จะแกล้งผม แล้วด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ผมได้รู้ทีหลังว่า การที่เธอแกล้งผมนั้น เพราะเธอสนใจผมนี่เอง
แต่เพราะความที่ผมไม่เคยเปิดโอกาสให้กับตัวเอง ไม่เปิดใจสู่สังคม ไม่เคยรู้ ไม่เคยสัมผัสว่ามิตรภาพความรักเป็นอย่างไร ผมจึงปล่อยให้ชีวิตวัยมัธยมผ่านไปอย่างไร้บทบาท เพราะวงจรชีวิตของผมเหมือนกับการถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ไม่ออกนอกระบบที่วางไว้ วัยมัธยมของผมผ่านไปอย่างราบเรียบ ไม่พุ่งปรี๊ดปร๊าดแบบคนอื่นๆ จนกระทั่งผมไปศึกษาต่อที่มหาลัยเชียงใหม่ ผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอายุมากกว่าผม เธอชื่อ "กวางตุ้ง" ตุ้งทำให้ผมได้รู้จักว่าความรักเป็นอย่างไร ผมเคยคิดว่า ตุ้งนี่แหละคือสุดที่รักที่ผมตามหา
เธอจะเป็นคนเดียวที่ผมจะทุ่มเททุกอย่างให้ แต่ไม่ว่าผมจะทุ่มเทเท่าไหร่ มันยิ่งเหมือนกับการเติมเชื้อเพลิงไปในใจผมเท่านั้น ถ้าเธอคือแสงไฟเธอก็คงเป็นแสงไฟที่สาดส่องใจผมให้มอดไหม้ตลอดเวลา เธอทำให้ผมได้สัมผัสกับความรัก ความหวานชื่น และความเจ็บปวด ถ้ามันคือความรักผมก็อยากจะบอกว่าความรักครั้งนี้ได้สร้างรอยแผลฉกรรจ์ในใจผมเป็นแผลที่บาดลึกเกินกว่าที่ผมจะลบเลือน และเพราะตุ้งอีกกระมังที่ทำให้ผมกับหนำเลี๊ยบค่อยๆห่างกันออกไป ไกลจนเหมือนว่าเราคงเป็นได้แค่รอยอดีตเท่านั้น...
หน้าส่วนตัว
1477
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟยาแก้ปวด
