ฝากเสียงเพลงสื่อให้......ถึงเธอกระซิบรักละเมอ.......ซ่อนไว้รู้รึเปล่าใครเผลอ.......ฝันใฝ่เธอใช่หรือไม่ไซร้......ไม่รู้ไม่สนฯเพราะความรักไม่ต้อง....ครอบครองจองจับเป็นเจ้าของ......คู่เจ้าไม่เป็นหนึ่งหรือสอง......ให้วุ่นมีรักคอยแอบเฝ้า.......โอบเจ้าก็พอฯไกลแค่ไหนก็ใกล้.......หัวใจแตกต่างกันแค่ไหน......ไม่รู้หากใจอยู่ชิดใน........สนิทแน่นรักอยู่ใกล้แค่อู้........แอ่วเอื้อนหัวใจฯวาเลนไทน์ผ่านแล้ว.....อีกปีนานเนิ่นรักเคยมี......ยืดเยื้อรักเพราะรักปรานี......บ้างเถิดอย่าปล่อยฉันจนเอื้อ.....อ่อนแล้วปรารถนาฯบ่ทส่งใจ...(ก็อบเขามาอิอิ)ฉันจะเก็บเธอไว้ในดวงตา.....เชิญมาเปิดปรารถนาฉันไปได้่เธอนั่นเก็บฉันไว้ณ.แดนใด.....ถ้าเก็บไว้ในแดนใจก็คงดี...
สี่พฤษภาอีกครั้ง. เวียนมาคนแก่แสนชรา. ซ่อนเร้นปลีกวิเวกซ่อนหา. ไกลหลบหนีเพื่อนฝูงที่เต้น. ร่ายล้อมแสวงหาฯไปฟักฟูมไข่ตั้ง. หนใดจึงมิคิดผูกใย. เชื่อมให้สหายมิตรโยงใจ. ผูกเผื่อลืมละแล้วใช่มั้ย. ปลูกสร้างลูกศิษย์ฯโคลงสี่เอยเอ่ยเเจ้ว. หาครูฉันท์ลักษณ์นิ่งนอนดู. มั่วต้มหลายปีผ่านอดสู. ชวนสลดรันทดบทโคลงล้ม. ขาดไร้สุนทรีย์ฯขาดอารมณ์กล่อมให้. ละมุนขาดอุ่นไอกองหนุน. แต่งแต้มขาดเพลงเพราะเจืิอจุน. เอื้ิอนเอ่ย. โคลงนาโปรดกลับมาโปรยแย้ม. เอ่ยแต้มสีสรรฯเคยสัจจะเก่าโพ้น. ลืมเลยโคลงสี่จะงอกเกย. ท่วมบ้านวิกฤตแตกแหวกเอย. บ้านใหม่ศิษย์หมดไร้สะท้าน. สะทกสู้ปฐพีฯจึงมาเอ่ยบ่นบ้า. ด้วยปลงสิ้นสุดแล้วอนิสงค์. ศิษย์เจ้าจึงลาจากธุดงค์. วิเวก เช่นครูลาก่อนโคลงเคยเว้า เช่นเจ้าปลายตะวันฯรำลึกถึงวันอาทิตย์ที่ ๔ พฤษ์ ๕๗