9 กันยายน 2552 16:06 น.
ยายแม่มด
วันเวลาผันผ่านไปกี่มากน้อย
ใจยังคอยคิดถึงเธอไม่เปลี่ยนผัน
วันเดือนปีผันผ่านไปทุกทุกวัน
ใจของฉันคงมั่นไม่เปลี่ยนแปลง
จะยังคงคอยมองเธออยู่ตรงนี้
คอยอวยพรให้โชคดีไม่มีแฝง
หากวันใดเธอท้อใจไร้เรี่ยวแรง
ยังมีแหล่งพำนักใจให้พักพิง
กำลังใจดวงน้อยยังคอยรัก
เฝ้าคอยอธิษฐานบนลานหิน
เมื่อมีดาวพาดผ่านลงแผ่นดิน
ให้แอบอิงเคียงคู่กันนิรันดร
9 กันยายน 2552 16:01 น.
ยายแม่มด
อ่านหนังสือ..นั่งฟังเพลง
ใจก็โอนเอนไปหาใครคนนั้น
ตอนนี้เขาคงกำลังคิดถึงฉันเหมือนกัน
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยฉัน..พลันสุขใจ
นอนฟังเพลง..ตามองดาว
ระยิบระยับพร่างพราวกระจ่างฟ้า
มองดวงจันทร์เห็นหน้าเธอเห็นแววตา
ได้ยินเสียงเธอแว่วมา..."คิดถึงจัง"
2 กันยายน 2552 10:35 น.
ยายแม่มด
หายดีหรือยังจ๊ะคนป่วย
ถ้าอยู่ใกล้-ใกล้จะช่วยป้อนยาให้
แต่ติดอยู่ที่ว่า..เราอยู่ห่างกันไกล๊-ไกล
ทำได้เพียง...ส่งกำลังใจ...มาเยียวยา
อยากให้เธอหายป่วยไว-ไว
อยากเห็นสีหน้าเธอสดใส..เริงร่า
เอียงแก้มมาสิจ๊ะ...ใกล้อีกนิด...นะขวัญตา
ขอจุ๊บผ่านกลอนนี้มา...แทนคำว่า "ห่วงใย"
2 กันยายน 2552 10:22 น.
ยายแม่มด
เคยไม๊.......
รักใครบางคนสุดหัวใจ
แต่มันไปกันไม่ได้
แม้ในใจจะรักกันมากแค่ไหน
อยู่กันไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
มันเป็นเรื่องของความรู้สึกนึกคิด
จะว่าใครผิด-ไม่ผิด...ก็ไม่ใช่
แต่มันเป็นเรื่องความพอดี-และความพอใจ
ที่แตกต่างกันไป....อย่างสิ้นเชิง
พยายามจะปรับตัวแล้วนะ
แต่มันก็มีแต่ฝืน...กับฝืน
รักกันมาก...แต่เป็นรักบนความกล้ำกลืน
หากยังฝืนต่อไป..คงช้ำใจตาย
ห่างกันมาได้ห้า-หกปี
แต่ดวงใจดวงนี้..ก็ยังห่วงหา
ความรัก-ความห่วงใย...ไม่หายไปตามกาลเวลา
โอ้หนอ..ความรัก...ยากนักหนาจะเข้าใจ
หากชาติหน้า...มีอยู่จริง
ขอเกิดมาได้แอบอิงอีกครั้ง..ใกล้-ใกล้
ขอเป็นความรักที่มีความพอดี...ทั้งสองใจ
อธิษฐานให้ความเป็นเราที่มี...ต้องดีกว่าเดิม
1 กันยายน 2552 16:36 น.
ยายแม่มด
คนดี...นอนหรือยังเอ่ย
ฝากดวงดาวจุมพิศทรามเชยเบา-เบาที่แก้ม
คงจะนอนฝันหวานสินะ..ดูสีหน้ายิ้มแย้ม
แอบหอมแก้มซ้ายแล้ว..ขอแก้มขวาอีกที
คนดี..ฝันถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ฝากดวงดาวกล่อมเธอเบา-เบาในราตรีนี้
ฝันถึงฉันบ้างนะ..ในฝันเราจะได้มีกันและกันอีกที
ตื่นขึ้นมาแล้ว..ขอให้คนดีเป็นสุขใจ
หน้าส่วนตัว
808
