การเดินทางของฉัน............

ยายฟ้าใส

.........แค่อยากบอก...เรื่องราวในใจนี้....
ผ่านบทกลอนระบายความในใจ
เเค่ บางครั้ง  บางคราว ของคนอ่อนไหว
เขียนได้เรื่อยไป.........ขอเเค่ระบายมันออกมา

จากความในใจ  เป็นตัวหนังสือ สื่อ ความฝัน
ขอแบ่งปันความในใจ ที่โหยหา
บางครั้ง...นั่งเศร้า.......ผ่าม่านนํ้าตา
กับการเดินทาง   ที่เหนื่อยล้าของหัวใจ

อย่าถามฉันว่าเป็นอย่างไรต่อจากนี้
เธออาจรู้ดีกว่าใครๆเขา...... หรือมากกว่าฉัน
เเค่..เจ็บปวดกับเธอที่เข้ามาผูกพัน
เเค่...เข้ามาทำว่ารัก....เเละ.....  คิดถึงกัน  เเล้วจากไป

ฉันเพิ่งรู้...ไม่เคยมีความสำคัญ เเม้นสักนิด
คนในความคิดเธอ......ไม่เคยเป็นฉัน
ไม่คิด...ไม่เคยเเม้เเต่.......จะเเคร์กัน
ไม่เคยเลย....ที่มีความสำคัญสำหรับเธอ..

เมื่อไหร่นะ....ฉันจะมีความรู้สึกที่ชาชิน
กับการห่างหาย ........ เเละไม่มีเธอ ในวันหวัง
รู้ทั้งรู้ทุกคราว.......ที่เธอไม่มีใครให้ฝัน
ฉัน.....ก็เป็นคนสุดท้ายเหมือนกัน..... ที่เธอแคร์


ไม่เป็นไร....ก็เเค่หัวใจผู้หญิงคนนั้น
เธอคงคิดเท่านั้น.....เเต่รู้ไหม?....หัวใจฉันมันเเย่
ความรู้สึก....ที่....ดี...ดี...   กลับมาผันแปร
เพราะสุดท้าย......ฉันก็เเค่....คนที่เธอเอาคั่นเวลา

อยากให้เธอนึกให้นานๆ  เเละคิด ดี ดี
กว่าเราจะผ่านมาถึงวันนี้  มีอะไรบ้าง
หัวใจผู้หญิงคนหนึ่ง....เธอปลิดทิ้งไว้ข้างทาง
เธอโยนขว้าง.....ข้ามไปไม่ใยดี

ต่อไปนี้ไม่ต้องเเสร้งมาถาม........  มาห่วงหา
หัวใจฉันเจ็บชา  ตาพร่า...... มองไม่เห็น
เธอ  อาจคิดว่า ฉันบ้า...เพ้อเจ้อ ...ในสิ่งที่ฉันเป็น
ช่างเถอะ....ก็เธอไม่เคยรับรู้......เเละมองเห็นสักที

      -------------------                  -----------------------

คงไม่นาน เท่าชั่วชีวิต  อะไรประมาณนั้น
เเค่อยาก...บอกตามประสาครั้งหนึ่งคนเคยผูกพัน
ส่วนความรู้สึกที่มากกว่านั้น  ช่างเถอะ  ไม่ต้องใส่ใจ


..............ชีวิตเธอ.....เป็นอย่างไรบ้าง..............
ยังคงเดินทางต่อ.....กับความฝัน อันยาวไกลอยู่ไช่ไหม
อุปสรรค....ขวากหนาม  เธอฝ่าฟันอย่างไร? เหนื่อยไหมในบางเวลา?
เธอเจ็บหรืออ่อนล้า.................  หรือไม่ในบางวัน?





.................ส่วนฉัน ไม่มีอะไร  เเอบขอห่วงใย อยู่ห่างๆ..........
ฝนตก  ฟ้าร้อง  อาจหนาวบ้าง  ตามประสา......
เเค่อยากบอกว่า....ห่วงใยตลอดมา  เป็นเเบบนี้เสมอมาเเละคงตลอดไป


....ก็รู้ชีวิตเธอ  ก็คงเป็นของเธอ......ส่วนฉันก็ ต้องอยู่ให้ได้ตามประสา
เงียบเหงาบ้างตามเวลา........เเต่ก็คง.........ไม่ไร้ค่าจนเกินไป.............