14 ตุลาคม 2548 20:33 น.
ยายฟ้าใส
สายฝนโปรย... หัวใจหนาวเหน็บ
เหมือนคนเจ็บ...รอรักษา
คิดถึง...เธอ...คนที่เดินผ่านมา
เเล้วจากลา...ไม่เหลือ...คำอาวรณ์
จะเอาอะไร กันนักหนา..เธอว่าไหม
ฉันคนไกล...ใครเล่าจะมองเห็น
เธอไม่เคยเจ็บ อย่างที่ฉันเป็น
เธอไม่เคยเห็น...เเละไม่เคยเข้าใจมันเลย
ห้ามใจไม่ให้คิด...เเละเลิกฝัน
ไม่จินตนาการให้มันมากไป กว่านี้
จะเก็บไว้....เเต่ ในสิ่งที่ดี ดี
ที่เธอคนนี้ มีให้เสมอมา...
นั่งมอง....นอกหน้าต่าง ฝนซา
คนไกลตา...จะเหงาบ้างไหม
หนาว เย็น หรือไม่ อย่างไร
ถึงยังไงอดไม่ได้...ห่วงใยเธออยู่ดี
หน้าส่วนตัว
1391
