18 มีนาคม 2549 12:28 น.
ยัยแว่นน้ำเงิน
เวลาเช้าอากาศแจ่มใส ทั้งที่มีเรื่องว้าวุ่นใจตั้งแต่เมื่อวาน นอนไม่หลับทั้งคืน ตื่นเช้ามาอารมณ์เป็นปกติ ลืมเรื่องเมื่อวานสนิท ลืมไม่ได้หรอก ก็มันเลวร้ายเสียขนาดนั้น นั่งคิดทบทวนเรื่องราวเก่าๆ ใช่เราปากเสีย เป็นคนไม่ดี ขอโทษได้ไหม ถ้าจะให้อภัยกันสักครั้ง
ป่านนี้แล้วจะเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้จะได้ยินบ้างไหม เสียงหัวใจที่พร่ำบอกว่าขอโทษ สิ่งที่ทำไปโดยที่ไม่รู้สึกตัว
ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงกว่าตอนที่มีใครบอกรักฉันเสียอีก น้ำตาเอ่อท้นที่หลั่งออกมาจากคนเห็นแก่ตัว
ปากไม่ตรงกับใจ ท่าทางที่แสดงออกไม่ตรงกับหัวใจ
มีอีกอย่างหนึ่ง ในตัวของคนเห็นแก่ตัวยังมีความรักอยู่ ความห่วงใยอยู่บ้าง แม้เธอ ทุกคน หรือคนที่ฉันรักจะมองไม่เห็น
รู้สึกว่านี่เหมือนการสารภาพใช่ไหม อยากจะบอกว่าใช่ แต่คงทำไม่ได้
เพราะการสารภาพฉันต้องบอกใครๆว่าฉันทำผิดอะไร แต่ฉันไม่ได้บอก
(ขอโทษที่บอกไม่ได้ กลัวเธอจะหัวเราะใส่ฉัน ฉันกลัวน้ำตาของฉันจะหลั่งออกมา มันไม่เหมือนตอนดูละครแล้วร้องไห้หรอกนะ มันเจ็บปวดกว่า เหมือนโดนทิ้ง มากกว่านะ)
แค่เป็นความรู้สึกของฉันที่เธอไม่เคยรู้ หรือด้านหนึ่งในส่วนลึกของฉันที่คนใกล้ตัวที่สุดไม่เคยรู้ บางที่ฉันอยากให้เขารู้บ้างนะ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก
(บอกฉันได้ไหมเธอเป็นแบบฉันหรือเปล่า ฉันถามเธอคนที่กำลังอ่านอยู่ บอกฉันหน่อย หรือปลอบฉันหน่อยสักครั้งนะ)
ถ้าเธอบอกให้ฉันลองดู ลองที่จะบอกให้คนที่ฉันอยากให้รู้ได้รู้ ฉนไม่กล้าหรอก เพราะกลัวจะเป็นผลเสียให้ฉัน ฉันรู้เพราะฉันเคยคิดลองมาแล้ว