2 มิถุนายน 2546 01:09 น.

เรี่ยวแรงสุดท้าย

ฉันเป็นผู้หญิงซึ่งเกิดมาเพื่ออ่อนไหว
น้ำตาไหลง่ายเท่ากับความรู้สึกของใจที่เกิดขึ้นในยามเหงา
ในวันที่อ่อนล้าแม้ฟ้าจะเป็นสีฟ้า..นั่นก็คือสีเทา
และนี่จึงเป็นเหตุผลของความเศร้า..ที่เธอยังไม่เข้าใจ
ฉันเป็นผู้หญิงที่ใช้หัวใจตัดสินเหตุผล
จริงอยู่..มันอาจเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับบางคน..ใช่ไหม
แต่การที่เธอมายืนตรงหน้าแล้วอ้างเหตุผลต่างๆนานเพื่อจากไป
มันเป็นสาระที่โหดร้าย..เกินใจจะรับทัน
ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวกับวันแรกที่เกิดมา
คนที่เธอเคยรักหนักหนา และเป็นคนที่เธอขอลาไปจากฉัน
อย่าอยู่รอคำอนุญาต..เพราะฉันขี้ขลาดเกินจะเอ่ยมัน
ถ้าเธอจะไป..ก็ไม่ต้องขอความคิดเห็นจากฉัน..
..ผู้หญิงคนนี้มีแรงเหลือเพียงเพื่อเอ่ยคำสั้นๆ ว่ารักเธอ