3 สิงหาคม 2545 12:27 น.

เหลือไว้

สองเท้าที่ไม่กล้าก้าวย่าง
ทำให้ความอ้างว้างมันกลั่นแกล้ง
หัวใจที่ไม่กล้าออกไปเผชิญลมแรง
จึงเจ็บปวดกับการเปลี่ยนแปลงจนร้าวราน
กับอีกสองมือที่ไม่กล้าเอื้อมคว้า
ภาพเธอที่ไกลสุดตาจึงคืนมาแค่ความร้าวฉาน
รอยความหม่นไหม้ ที่เธอเป็นผู้จุดไฟ ให้ทรมาน
จึงเป็นรอยแผลเป็นจากวันวานที่เวลาซึ่งเลยผ่านไม่อาจลบเลือน