6 กุมภาพันธ์ 2545 16:04 น.
ยังแคร์
นี่คือการกลับมาของฉัน
นับจากวันที่พบแต่ความร้าวไหว
นับจากวันที่เสียน้ำตาจนแทบขาดใจ
นับจากวันที่ใครเอ่ยคำลา
นี่คือการกลับมาของคนเข้มแข็ง
ที่จะแสดงให้เธอรู้ว่า
ความรักของฉันจะไม่ได้ผูกพันด้วยน้ำตา
แต่มันจะทวีค่า แม้ต้องพบการจากลาของเธอ
6 กุมภาพันธ์ 2545 16:04 น.
ยังแคร์
ในโลกใบใหญ่
สิ่งใดที่อาศัยอยู่บ้างในนั้น
ทะเล ท้องฟ้า สัตว์ป่าสารพัน
หมอก ฝน กระทบตะวันที่ส่องมา
มหัศจรรย์แห่งธรรมชาติ
ไม่อาจคิดวาด ไม่อาจบรรยายด้วยภาษา
ให้ได้เพียงหัวใจและสองตา
ที่จะกล่าวมันออกมา กับตัวเอง
6 กุมภาพันธ์ 2545 15:50 น.
ยังแคร์
ฉันเดินเข้าไป
เพื่อจะรู้ว่าอะไรยืนอยุ่ตรงหน้า
แต่เมื่อใกล้ตา
ฉันกลับรู้สึกว่ามันใกล้ไป
ฉันจึงเลือกจะเดินออกมา
เพื่อมองภาพตรงหน้าในมุมใหม่
มุมที่ไม่ใกล้เกินหรือห่างไป
มุมที่หัวใจจะเก็บไว้ในความงดงาม
6 กุมภาพันธ์ 2545 15:21 น.
ยังแคร์
ใกล้แล้ววันวาเลนไทด์
วันของดอกไม้ช่อใหญ่และตุ๊กตาหมี
วันของการ์ดสวยๆกล่องดนตรี
วันของทอฟฟี่รูปหัวใจ
วันของนมตราหมีเพื่อคนที่คุณรัก
วันของกอสติสต์ที่ปักมาให้
วันของชอคโกแล๊ตให้ใครต่อใคร
วันของน้ำตาลถุงใหญ่วันของสีชมพู
แต่วันวาเลนไทน์
บางครั้งก็เดียวดาย ใครบ้างที่รู้
บอกรักใครๆ หวังให้ใส่ใจแลดู
ก็อย่าลืมรัก พ่อ แม่ ครู และผู้มีพระคุณ
5 กุมภาพันธ์ 2545 18:43 น.
ยังแคร์
ตื่นมาในตอนเช้า
นกปีกขาวตัวเก่า ส่งเสียง
แสงแดดสาดส่องริมระเบียง
แล้วก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความเดียวดาย
นานแล้วนะที่ลืมมองท้องฟ้า
เพิ่งรู้ว่ามันก็ไม่ได้สูญหาย
ฟ้ายังเป็นฟ้าแม้หัวใจเปล่าดาย
ฟ้ายังไม่ตายแม้ฉันร้องไห้แทบหมดลม
ฉันรักท้องฟ้า
มันไม่เคยเอาความปวดปร่ามาทับถม
มันไม่เคยทำให้ฉันต้องเจ็บจม
มันไม่เคยทำให้ฉันโง่งม เหมือนตอนรักเธอ