13 กุมภาพันธ์ 2545 13:40 น.
ยังแคร์
นับจากวันที่เธอไปหัวใจก็ถูกพันธนาการ
เป็นดอกไม้ที่ไม่อาจผลิบานตั้งแต่วันนั้น
มีชิวิตบนผืนหญ้าไร้ชีวาในแจกัน
สดใสใต้ดวงตะวันไร้ความฝันในห้องสีเทา
รอเพียงวันจะแห้งเหี่ยวอยู่ที่เดิม
ไร้สีสันมาแต่งเติมอย่างวันเก่า
นับจากวันที่เธอลาความไร้ค่าก็คือเงา
ดอกไม้ที่รอวันแห้งเฉาจะจำร่ำร้องอะไรได้เล่าให้กับตัวเอง
12 กุมภาพันธ์ 2545 21:36 น.
ยังแคร์
ตะวันยังแอบซ่อนซึ่งดวงไฟ
กลีบดอกไม้ยังซ่อนไว้ซึ่งกลิ่นหอมหวาน
ความฝันยังซ่อนไว้ซึ่งจินตนาการ
วันวารยังซ่อนไว้ซึ่งความทรงจำ
ไดอารี่ยังซ่อนไว้ซึ่งความลับ
ดาวที่มืดดับยังซ่อนไว้ซึ่งรอยเจ็บช้ำ
บทกวียังซ่อนหัวใจของบางถ้อยคำ
การ์ดแทนใจที่ทำยังซ่อนไว้ซึ่งน้ำตา
บทเพลงยังซ่อนไว้ซึ่งความหลัง
ความรักหักพังยังซ่อนไว้ซึ่งความปวดปร่า
การรอคอยยังร่ำร้องให้เธอกลับมา
และหัวใจคนไร้ค่าก็ยังซ่อนไว้ด้วยคำว่า ยังรักเธอ
12 กุมภาพันธ์ 2545 19:55 น.
ยังแคร์
ไม่อยากร้องไห้เพราะไม่อยากอ่อนแอ
ไม่อยากจะแคร์เพราะไม่อยากหวั่นไหว
ไม่อยากจะรักเพราะไม่อยากทำร้ายใจ
แต่ไม่อยากทำอะไรก็ไม่เคยทำได้สักนิดเดียว
9 กุมภาพันธ์ 2545 16:04 น.
ยังแคร์
เอ้า!อาหมวย ซินเจียยู่อี่
เอ้า!อาตี๋ ซินนี้ฮั่วช๊าย
ปีใหม่แล้วขอให้สุขใจ
รวยไวๆ เงินเยอะๆ เจอะสิ่งดี
แม้แต๊ะเอียไม่มีจะมาให้
เพราะฐานะไม่อำนวยในปีนี้
ก็ขอให้คงมั่นในความดี
เป็นแต๊ะเอียพิเศษที่มอบให้ตัวเอง
8 กุมภาพันธ์ 2545 17:02 น.
ยังแคร์
เก็บใบไม้แห้งใบหนึ่ง
มาคั่นกลางหนังสือซึ่งเปื้อนความหวั่นไหว
วางหนังสือลง หลับตา พักใจ
พักดวงตาใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา
ทิ้งตัวลงบนผืนหญ้า
ถามหาเธอจากท้องฟ้าที่เงียบเหงา
แต่ไม่ได้เธอคืนมาแม้เงา
มีเพียงเสียงเบาๆของนกกา
เธอคงไม่กลับมาแล้ว ที่นี่
ฉันวันนี้ไม่มีความหมายให้ห่วงหา
สิ่งที่ควรทำคือพักใจ พักดวงตา
แล้วเตือนตัวเองว่า ต้องลืมเธอ