16 มกราคม 2545 19:40 น.
ยังแคร์
ก้าวเดินออกจากประตูห้อง
หันกลังกลับไปมองมีแต่ภาพเก่าๆ
รูปถ่ายคู่ที่เคยหวานไหวระหว่างเรา
ยังแขวนอยู่ข้างดอกไม้เฉาในแจกัน
ปิดประตู หันหลังอย่างช้าๆ
ทุกอย่างพ้นสายตาเหลือเพียงภาพตรงหน้าที่ไม่ใช่ฝัน
ลืมเถอะ ลืมวันวาร สมควรลืมมัน
หันหน้า หันหัวใจออกจากความไหวหวั่น จะไม่รักเธอ
12 มกราคม 2545 16:33 น.
ยังแคร์
ในชีวิตของทุกคน
ต้องมีช่วงเวลาที่สับสนและท้อแท้
หลายคนที่ต้องการให้ใครแคร์
ก็ระบายความย่ำแย่ให้ฉันฟัง
แต่วันนี้ฉันท้อแท้
แต่ไม่มีใครแคร์เลยสักครั้ง
เจ็บที่สุดเมื่อต้องเล่าเรื่องระบายให้ใจฟัง
และร้องไห้อยู่ลำพัง เท่านั้นเอง
10 มกราคม 2545 22:48 น.
ยังแคร์
ดวงตาดำ ซื่อใส บริสุทธิ์
ก้าวเดินไป อย่าหยุด บนโลกนี้
มีหลายสิ่ง ที่เธอ ต้องรู้ดี
มีหลายสิ่ง ที่ที่นี่ ยังไม่พอ
เรียนรู้ โลกกว้าง และความรัก
เรียนรู้ อุปสรรค อย่าทดท้อ
เรียนรู้ ความจริง ที่เฝ้ารอ
เรียนรู้ ให้พอ เมื่อเกิดมา
เด็กเอ๋ย เจ้าเด็ก ตัวน้อยๆ
อีกหน่อย จะนำ ชาติก้าวหน้า
ผู้ใหญ่ สำคัญ ที่เมตตา
เด็กคือ การพัฒนา ของสังคม
10 มกราคม 2545 22:33 น.
ยังแคร์
อยากให้รู้ความรู้สึก
ใจจริงลึกๆรักเธอแค่ไหน
แต่ด้วยเหตุผลที่เป็นไป
ฉันจึงไม่อาจเปิดใจให้เธอผูกพัน
แล้ววันหนึ่งเธอจะรู้ดี
ความรักไม่ได้อยู่ที่หัวใจเท่านั้น
อยากขอโทษ ในสิ่งที่คนโง่ตัดสินใจกับมัน
เพียงอยากให้รู้ว่าฉัน ก็เจ็บปวดไหวหวั่น ไม่น้อยกว่าเธอ
7 มกราคม 2545 08:09 น.
ยังแคร์
บางทีที่ค่ำคืนผ่านเข้ามา
ชีวิตเหมือนอยู่บนเวลาแห่งความเหงา
แม้จะยิ้มให้ฟ้าให้แสงดาว
แต่สุดท้ายก็ปวดร้าวในหัวใจ
เพราะหัวใจไม่เคยหยุดนิ่ง
เมื่อรู้สึกตัวในโลกความจริงก็ร้องไห้
การมีลมหายใจที่ไร้ใคร
เจ็บปวดเท่าไหร่ เธอเชื่อไหมเป็นฉันที่รู้ดี