25 มิถุนายน 2544 22:14 น.
ยังแคร์
แล้วเราก็ยิ้มให้กัน
เกี่ยวก้อยแทนคำมั่นแล้วก้าวไปช้าๆ
เธอมีฉัน ฉันมีเธอตลอดเวลา
เราต่างซึ้งคุณค่าความห่วงใย
ขอบคุณฟ้าที่ส่งเธอมาเคียงคู่
ให้ชีวิตที่มีอยู่มีค่ายิ่งใหญ่
แสงตะวันส่องฟ้า ฉันสะดุ้งลืมตา ไม่เหลือใคร
ภาพเธอจากไป ทิ้งเพียงฝันดีที่กลายเป็นร้าย เมื่อพบความจริง
24 มิถุนายน 2544 00:01 น.
ยังแคร์
อยากให้เธอลองสัมผัส
ความเงียบเหงาที่กอดรัดหัวใจอ่อนไหว
ในวันที่ต้องบอกตัวเองว่าไม่มีใคร
ทั้งชีวิตไม่เหลืออะไรอีกเลย
หากเธอเคยเจ็บปวด
น้ำตาแห่งความร้าวรวดคงไม่ถูกเมินเฉย
หากวันหนึ่งเธอต้องปวดร้าวเพราะคนคุ้นเคย
ฉันมั่นใจว่าวันนี้เธอคงไม่กล้าเอ่ย คำลา
23 มิถุนายน 2544 12:10 น.
ยังแคร์
แหงนหน้ามองฟ้า
เห็นเพียงรอยเหว่ว้าตรงเมฆสีอ่อน
ถอนหายใจล้มตัวลงนอน
ให้ผืนหญ้าทอดถอนความเดียวดาย
ความรักหยดหนึ่งจากดวงตา
ไหลรินออกมาอย่างไร้ความหมาย
ความอบอุ่นในใจกลับกลาย
เป็นเพียงความเสียหายที่ใครได้ทำ
หลับตาช้าๆ
ปกปิดไม่ให้ตัวเองรู้ว่ากำลังบอบช้ำ
ได้แต่กระซิบว่ารักเธอกับความทรงจำ
ทั้งที่รู้ว่าไร้ประโยชน์ที่จะทำ เหมือนเดิม
21 มิถุนายน 2544 14:57 น.
ยังแคร์
ยังรอคอยการกลับมา
แม้ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน
แต่ความรู้สึกที่มีคือมั่นใจ
ว่าอีกไม่นานเท่าไหร่เราต้องพบกัน
ความอบอุ่นที่เคยมี
ยังชัดเจนอยู่ที่นี่ที่ใจฉัน
ถ้าเธอรับรู้ข้อความนี้ที่เขียนถึงกัน
อยากให้รู้ว่าวันนี้ยังเหมือนทุกวัน ที่ฉันรักเธอ
18 มิถุนายน 2544 15:44 น.
ยังแคร์
แม้ไม่มีเธออยู่ข้างกาย
แต่สุขใจในความหมายของความฝัน
จะขอเป็นเพียงคนแอบผูกพัน
แม้เธอไม่เคยมีฉันในสายตา
ยินยอมรับความจริง
แค่เพียงวันนี้มีทุกสิ่งที่มีค่า
หากแม้ผลสุดท้ายคือความเงียบงันกลับคืนมา
ฉันก็ยินดีด้วยเหตุผลเดียวที่ว่า รักเธอ