22 พฤษภาคม 2544 13:46 น.
ยังแคร์
จะอยู่ที่นี่ แม้ในวินาทีของความเหงา
ยิ้มให้ฟ้าเศร้าๆยามตะวันทอแสงหม่น
หัวเราะกับเมฆขาวคิดถึงคนบางคน
แอบอธิฐานยามดาวร่วงหล่นให้เธอกลับมา
จะยิ้มให้กับวันใหม่ที่มาถึง
ฝากข่าวคราวกับนกตัวหนึ่งที่บินไปสู่ฟ้า
ในเวลาของความเงียบงันแสนธรรมดา
หนึ่งใจยังห่วงหา หนึ่งคนยังรู้ตัวเองว่า รักเธอ
20 พฤษภาคม 2544 07:59 น.
ยังแคร์
แล้วก็เหลือเพียงคนอ่อนแอ
รินน้ำตาพ่ายแพ้กับความเหงา
หัวใจเจ็บปวดกับเรื่องของเรา
แต่ไม่มีใครเลยที่เข้าใจ
ฉันจึงเป็นฉัน
ที่มีชีวิตไปวันๆด้วยความหวั่นไหว
เป็นคนอ่อนแอ ที่พ่ายแพ้กับการไม่เหลือใคร
และเป็นคนเดียวที่ร้องไห้เพื่อความจริงที่แฝงไว้ในรักของเธอ
11 พฤษภาคม 2544 16:59 น.
ยังแคร์
ก่อนหลับตา
คงไม่ว่าถ้าจะขอคิดถึงเธอสักครั้ง
กับคนๆนี้ที่จริงจัง
อยากให้เธอรู้ว่ายังห่วงใย
เมื่อหลับตา
คงไม่ว่าถ้าฉันฝันว่าเธออยู่ใกล้ๆ
มอบรอยยิ้มความอุ่นใจ
ให้ความหม่นไหม้คลายจาง
เมื่อลืมตา
คงไม่ว่าถ้าจะขอพบหน้าเธอบ้าง
แค่แอบมองเท่านั้นในฐานะคนผ่านทาง
แม้เธอไม่เคียงข้างแต่ก็สุขใจถ้าทุกนาทีอ้างว้างได้มีเธอ
8 พฤษภาคม 2544 18:55 น.
ยังแคร์
ดอกไม้แห้งในสมุดไดอารี่
หยิบขึ้นมากี่ทีก็แอบยิ้มทุกครั้ง
โต๊ะม้าหินตัวเก่าๆใกล้พัง
ก็ยังเป็นตัวเดียวกับวันวาน
ท้องฟ้าใสๆนกที่บินไปสุดฟ้า
ก็เหมือนกับว่ามันย้อนเวลาที่เลยผ่าน
ภาพเดิมของเราที่แสนนาน
ก็เหมือนเพียงเมื่อวานที่ผ่านไป
ยังรักนะยังรอนะ
แม้ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน
หากเธอรับรู้ขอเถอะให้เข้าใจ
ดอกไม้แห้งยังสดใส ที่ตรงนี้ยังมีใคร รอเธอ
5 พฤษภาคม 2544 12:34 น.
ยังแคร์
ยังคิดถึงเธอด้วยรอยยิ้ม
แม้น้ำตาจะปริ่มอยู่ริมขอบตาที่อ่อนไหว
อบอุ่นอยู่ลึกๆข้างใน
แม่หัวใจจะร้าวรอน
ยังคิดถึงเธอด้วยความสุข
แม้ความจริงจะปลุกให้มาพบกับความไหวอ่อน
มองภาพเก่าๆยังคงเศร้าในบางเสี้ยวตอน
แต่ทุกครั้งคือความอาทรที่อยู่ในใจ
ยังคิดถึงเธอด้วยความรัก
แม้ต้องทำความรู้จักกับความหมองไหม้
กับนาทีนี้กับการเป็นคนที่ไม่มีใคร
ฉันยังยินดีและสุขใจที่จะมีชีวิตต่อไป เพื่อรักเธอ