19 เมษายน 2544 18:23 น.
ยังแคร์
ฉันจะเข้มแข็ง
แม้ความจริงอ่อนแรงสักแค่ไหน
สัญญาคนดี ไม่ต้องห่วงอะไร
ฉันอยู่ได้โดยลำพัง
ทำตามหัวใจเธอนะคนดี
ไปตามทางที่เธอคิดหวัง
เมื่อความผูกพันมันหักพัง
ฉันคงไม่รั้งให้เธอกลับมา
ไม่ต้องกังวลหรอกนะ
ฉันยินดีที่จะเหว่ว้า
เมื่อเธอคือความหมายและคุณค่า
ฉันก็ไม่กลัวถ้าต้องเสียน้ำตา เพื่อเธอ
18 เมษายน 2544 16:55 น.
ยังแคร์
มองภาพเธอตรงหน้า
แววตาเฉยชาไม่เหมือนวันนั้น
คนดี รักที่เคยมีให้กัน
มันหมดไปจากความผูกพันเมื่อไร
อย่าบอกลาเลยนะขอร้อง
ฉันมองแล้วรับรู้ทุกอย่างได้
นับจากนาทีนี้ฉันจะไป
อย่านะอย่าเอ่ยอะไรฉันไม่อยากฟังคำโหดร้ายจากเธอ
18 เมษายน 2544 05:52 น.
ยังแคร์
เมื่อรักแท้ไม่ใช่การเห็นแก่ตัว
ฉันก็จะไม่กลังกับความหวั่นไหว
ถ้ารักแท้คือการให้อภัย
เธอจะทำร้ายอย่างไรคงไม่สำคัญ
เมื่อรักแท้คือการทำให้เธอมีความสุข
ฉันก็จะลุกขึ้นยืนอย่างที่เธอเฝ้าฝัน
ถ้ารักแท้คือความอ่อนแอฉันจะเข้มแข็งกับมัน
ถ้าอย่างน้อยเมื่อเธอพบฉันเราจะยิ้มให้กันได้เหมือนเดิม
17 เมษายน 2544 09:08 น.
ยังแคร์
เพียงคำว่าเสียใจ
ฉันคงไม่อาจบอกอะไรมากไปกว่านี้
เธออย่าถามเลยคนดี
ถ้าเห็นคนๆนี้ไม่มีหัวใจ
จะไม่ขอให้เธออยู่ฟังคำห่วงหา
เพราะรู้ดีว่าทำไม่ได้
เพียงจะขอมองเธอชัดๆก่อนจากไป
แล้วสิ่งอื่นใดไม่ต้องกังวล
ฉั น เ ส ีย ใ จ
แต่รู้ดีว่าเธอทำไปด้วยเหตุผล
อย่าห่วงอะไรฉันจะทน
คงไม่เป็นไรถ้าคนไร้ค่าสักคน จะร้าวราน
16 เมษายน 2544 18:53 น.
ยังแคร์
แล้วน้ำตาก็ร่วงริน
เสียงสะอื้นที่เคยได้ยินยังแว่วผ่าน
มองเห็นเพียงตัวเองเหมือนไร้วิญญาญ
ทรมาน ไม่เหลือใคร
ข่มตาหลับไหลปล่อยใจฝัน
เห็นคนเคยผูกพันกลับมาอยู่ใกล้
เห็นรอยยิ้มเดิมที่อุ่นไอ
เห็นความห่วงใยในแววตา
แล้วความเงียบงันก็ปลุกฉันสะดุ้งตื่น
รอบกายยามค่ำคืนไม่มีแม้เงาคนเคยห่วงหา
มองเห็นตัวเองไร้วิญญากำลังเจ็บชา
เสียงสะอื้นเดิมๆกลับมา แล้วที่สุดหยดน้ำตาก็ร่วงริน