8 มิถุนายน 2544 16:00 น.
ยังแคร์
มองภาพเก่าๆแล้วร้องไห้
ภาพเธอยังสดใสอย่างวันก่อน
แต่รอยยิ้มที่มีนั้นทำฉันร้าวรอน
เกินกว่าจะแอบซ่อนรอยน้ำตา
มองภาพเก่าๆแล้วไหวหวั่น
เมื่อรู้ดีว่าเธอไม่มีกันฉันไร้ค่า
และสิ่งที่ได้จากภาพเดิมๆที่คุ้นตา
ก็แลกมาได้แค่หัวใจเจ็บปร่าเท่านั้นเอง
2 มิถุนายน 2544 11:59 น.
ยังแคร์
ฉันยิ้มได้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ
อยากให้รู้เสมอว่าฉันรักเธอแค่ไหน
อาจไม่เคยบอกเธออาจเผลอทำเธอน้อยใจ
แต่วันนี้จะบอกไปถ้อยคำจากใจของความผูกพัน
นับจากนาทีแรกที่เธอผ่านมาในชีวิต
ทั้งหมดของความคิดคือลมหายใจของความฝัน
นับจากนาทีสุดท้ายที่ได้เรียนรู้ความผูกพัน
นั่นคือจุดเริ่มต้นคืนวันที่อุ่นใจ
อยากให้รู้จริงๆ คนดี
เธอทำให้คนๆนี้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน
ร้อยคนผ่านตาล้านคนเข้ามาเพื่อผ่านไป
แต่เธอจะเป็นหนึ่งเดียวของใจ ที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปนานเท่านาน
22 พฤษภาคม 2544 13:46 น.
ยังแคร์
จะอยู่ที่นี่ แม้ในวินาทีของความเหงา
ยิ้มให้ฟ้าเศร้าๆยามตะวันทอแสงหม่น
หัวเราะกับเมฆขาวคิดถึงคนบางคน
แอบอธิฐานยามดาวร่วงหล่นให้เธอกลับมา
จะยิ้มให้กับวันใหม่ที่มาถึง
ฝากข่าวคราวกับนกตัวหนึ่งที่บินไปสู่ฟ้า
ในเวลาของความเงียบงันแสนธรรมดา
หนึ่งใจยังห่วงหา หนึ่งคนยังรู้ตัวเองว่า รักเธอ
20 พฤษภาคม 2544 07:59 น.
ยังแคร์
แล้วก็เหลือเพียงคนอ่อนแอ
รินน้ำตาพ่ายแพ้กับความเหงา
หัวใจเจ็บปวดกับเรื่องของเรา
แต่ไม่มีใครเลยที่เข้าใจ
ฉันจึงเป็นฉัน
ที่มีชีวิตไปวันๆด้วยความหวั่นไหว
เป็นคนอ่อนแอ ที่พ่ายแพ้กับการไม่เหลือใคร
และเป็นคนเดียวที่ร้องไห้เพื่อความจริงที่แฝงไว้ในรักของเธอ
11 พฤษภาคม 2544 16:59 น.
ยังแคร์
ก่อนหลับตา
คงไม่ว่าถ้าจะขอคิดถึงเธอสักครั้ง
กับคนๆนี้ที่จริงจัง
อยากให้เธอรู้ว่ายังห่วงใย
เมื่อหลับตา
คงไม่ว่าถ้าฉันฝันว่าเธออยู่ใกล้ๆ
มอบรอยยิ้มความอุ่นใจ
ให้ความหม่นไหม้คลายจาง
เมื่อลืมตา
คงไม่ว่าถ้าจะขอพบหน้าเธอบ้าง
แค่แอบมองเท่านั้นในฐานะคนผ่านทาง
แม้เธอไม่เคียงข้างแต่ก็สุขใจถ้าทุกนาทีอ้างว้างได้มีเธอ