8 มีนาคม 2547 22:22 น.
ยังแคร์
เธออย่ากังวลว่าจะทำให้ใครบางคนเสียน้ำตา
ทุกวันนี้หัวฉันชา...เกินจะรู้ว่าความเจ็บเป็นแบบไหน
แล้วคืนวันจะผ่านพ้น...การเป็นคนไร้ค่าสักคนคงไม่ยากเกินไป
ฉันจะเป็นก้อนหินที่มีหัวใจ อ่อนไหวได้แต่เข้มแข็งเป็น
เธอจะเห็นฉันยิ้มได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม
ความรักจะถูกตีค่านิยาม...เป็นเพียงอดีตงดงามที่ทำให้หัวใจเต้น
โลกจะยังหมุน...ตะวันจะอบอุ่นอย่างที่เคยเป็น
แล้วภาพของเราจะถูกเร้นไว้ในเงาที่มองไม่เห็น...แต่สัมผัสเข้าใจ
ขอบคุณ สำหรับทุกสิ่งทุกตอน
รวมถึงความห่วงหาอาทรในวินาทีสุดท้าย
เศษเสี้ยงความหวังดี แม้เทียบกับทั้งหมดที่มีจะไม่มากมาย
แต่สำหรับคืนวันของความเดียวดาย และผู้หญิงที่รักใครง่ายๆ มันยิ่งใหญ่พอ
5 มีนาคม 2547 14:54 น.
ยังแคร์
เพียงบางช่วงเวลาของความรู้สึก
ภาพบางอย่างในส่วนลึกก็วนกลับมาหา
แปลกนะ...ที่เหมือนเราจะหลงลืมมันไปแล้วตลอดเวลา
แต่มันชัดเจนอยู่ตรงหน้า ภายใต้เปลือกตาและในหัวใจ
ความสุข...มันไม่ได้หายไปจากชีวิต
ความประทับใจเพียงน้อยนิด...บางครั้ง มันก็ยิ่งใหญ่
ความรักยังอยู่ที่เก่า จมลึกในความเศร้ามานานเกินไป
จนที่สุดความหวั่นไหวก็ปรากฏบนรอยยิ้มแห่งความอาลัยบางๆ
คิดถึง แต่ไม่จำเป็นต้องโหยหา
ฉันไม่ได้ชินชา...แต่คุ้นเคยกับความธรรมดาของความไกลห่าง
เวลาทำให้ชีวิตฉันเต็มได้...โดยไม่มีต้องใครร่วมทาง
แล้ววันนี้เธอก็เป็นภาพเลือนลาง ที่ทำให้ชีวิตฉันแผ่กว้าง...และยิ่งใหญ่พอ
11 กุมภาพันธ์ 2547 16:27 น.
ยังแคร์
ความรักทำให้ฉันยอมหลับตา
ปิดการรับรู้ภาษา..หันหลังให้คำว่าเหตุผล
มองไม่เห็นอะไรในโลกของหัวใจที่มีเราสองคน
เหมือนว่ายเวียนวน.. สิ้นหนทางไปในทะเล
บางครั้งจึงยอมเป็นคนโง่
เก็บกดความโมโห.. เมื่อเผชิญกับหัวใจที่หันเห
เพราะรักเธอมากเกินไป..จึงเลือกใส่ใจกับการทุ่มเท
สุดท้ายแล้วคนโลเล.. ก้อทำให้ฉันไขว่เขว.. แพ้ใจ
พรุ่งนี้ฉันจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ปดปล่อยหัวใจที่ผุพัง..ลบภาพความหลังที่เลวร้าย
คนโง่จะกลายเป็นคนฉลาด คนพลาดจะก้าวเดินไป
อนาคตยังมีความหมายให้ฉันก้าวไป...ไม่หยุดเดิน
11 กุมภาพันธ์ 2547 16:24 น.
ยังแคร์
กลับมาหาฉัน..ในวันที่น้ำตาเธอรินไหล
ฉันจะไม่รื้อฟื้นอะไร..ให้หัวใจเธอปวดร้าว
จะอยู่ตรงนี้..เป็นคนดีของเธอเหมือนวันเก่า
และใช้ความรักลบเลือนรอยเศร้า...ในเงาตา
ปล่อยอดีตให้มันผ่านพ้นไป..
แล้วลืมความหม่นไหม้ในโลกที่โหดร้าย...ดีกว่า
ขอเพียงวันนี้ให้ฉันทำหน้าทีอย่างที่เคยเป็นมา
ยินดีโอบกอดความทรงจำที่รอนล้า..แค่เพียงเธอแกร่งกล้า...ก็พอ
6 กุมภาพันธ์ 2547 20:06 น.
ยังแคร์
ท้องฟ้าอยู่ในโลกนี้มานาน
ลำธารเดินทางมาพร้อมกาลเวลาเสมอ
ฉันเด็กเกินไป เมื่อเทียบกับอะไรมากมายที่ได้เจอ
ที่เขียนมาไม้ได้อยากพร่ำเพ้อ แต่อยากให้เข้าใจ
ว่าความรักฉันอาจไม่ได้เกิดพร้อมท้องฟ้า
และอาจไม่ได้เดินทางมาไกลเท่ากับเวลาหรือลำธารใส
แต่นับจากนี้ วินาทีนี้ ต่อไป
ท้องฟ้า ลำธาร และความรักในใจคือสิ่งเดียวกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
1367
