7 พฤศจิกายน 2544 09:31 น.
ยังแคร์
ไม่อยากให้คืนวันผ่านไป
โดยไม่ได้อะไรนอกจากความเหงา
เห็นใจกันบ้าง...ระหว่างเรา
หากเหลือเพียงภาพเก่าๆมันเปล่าใจ
คิดถึงกันบ้าง
ส่งข่าวหาคนอ้างว้างบ้างได้ไหม
อย่างน้อยที่ผ่านมาอย่าให้ฉันต้องรู้สึกว่าแค่ฝันไป
เถอะนะคนเคยห่วงใย ทำให้คนไร้ค่าสักครั้งได้ไหม...ขอร้องเธอ
2 พฤศจิกายน 2544 14:53 น.
ยังแคร์
ไม่อยากเห็นเธอเสียใจ
ไม่อยากเห็นรอยร้าวไหวในตาคู่นั้น
รอยยิ้มที่เคยสดใสมันหายไปไหนกัน
รอยยิ้มที่เคยแต้มฝันในดวงตา
ยิ้มนะ...กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ยิ้มนะ...แล้วหยัดยืนอย่างแกร่งกล้า
จะรอ...จนคนเข้มแข็งคนนั้นกลับมา
จะรอ...ยิ้มรับรอยยิ้มที่เริงร่า ของเธอคนเดิม
1 พฤศจิกายน 2544 11:54 น.
ยังแคร์
ในแววตาของคนปวดร้าว
ยังควบอกเล่าเรื่องราวที่ผันผ่าน
ชีวิตที่อยู่ด้วยลมหายใจของวันวาน
ความรักที่ถูกใช้เพื่อร้าวรานเดียวดาย
ไม่มีใครเลยจะมองเห็น
แววตาของคนตายทั้งเป็นจึงเลวร้าย
เหม่อมองเงียบงันทุรนทุราย
เสียน้ำตาจนแห้งหาย ร้าวชา
ในแววตาของคนหมดสิ้น
ลมหายใจโรยรินจนอ่อนล้า
ไม่เคยสักครั้งที่จะหวังอะไรคืนมา
นอกจากเสี้ยวความเวทนา...จากผู้ทำลาย
30 ตุลาคม 2544 11:31 น.
ยังแคร์
อย่าหลอกลวงกันอีกเลยคนดี
ทั้งหมดของชีวิตฉันนี้คงรับได้
ฉันอาจเกิดมาเพื่อไร้ค่าไร้ใคร
ไม่ต้องแสร้งห่วงใยถ้ามันไม่จริง
บอกฉันมาตามตรง
และความจริงคงจะดีกว่าทุกสิ่ง
อย่าทำเหมือนรักถ้าเพียงให้ฉันทึกทักว่าจริง
หากสุดท้ายจะทอดทิ้ง...ขอร้อง...อย่าทำ
26 ตุลาคม 2544 14:58 น.
ยังแคร์
ในคืนเหงามีเพียงเงาความทรงจำ
หยดน้ำตาได้ทำให้ควมช้ำทวีค่า
คนหวั่นไหวไม่อาจรับรู้อะไรนอกจากที่มา
ว่าทุกหยาดหยดน้ำตาเกิดเพียงเพราะว่า...ยังรักเธอ