3 กุมภาพันธ์ 2545 13:40 น.
ยังแคร์
ฟ้าเป็นสีฟ้า
แต่ไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นสีไหน
มันจะมั่นคงได้อย่างไร
มันอาจจะเหมือนใจที่เปลี่ยนได้ตลอดเวลา
ก็อย่างที่เคยรู้
ไม่มีอะไรที่อยู่เหมือนเดินจนวันหน้า
หัวใจคนเปลี่ยนไปเปลี่ยนง่ายๆด้วยคำลา
แล้วฟ้าจะเป็นสีฟ้าตลอดกาลเวลาได้หรือไร
2 กุมภาพันธ์ 2545 00:28 น.
ยังแคร์
ผิดไหมที่รักเธอแล้ว
ทั้งที่เธอไม่มีวี่แววจะห่วงหา
ไม่เคยสนใจแม้เพียงสบตา
ไม่เคยเห็นว่าฉันมีค่าใดๆ
ผิดไหมที่รอคอยเธออยู่
ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่เอาใจใส่
ผิดรึเปล่าที่เก็บเอเป็นแรงใจ
ผิดไหมที่เลือกจะมีเธอในหัวใจ ข้างเดียว
31 มกราคม 2545 16:33 น.
ยังแคร์
ฉันยืนอยู่ ณ มุมหนึ่งแห่งความรัก
แม้เป็นเพียงซากแตกหักของความฝัน
ฉันสุขใจใต้แสงอ่อนของเงาจันทร์
แม้เป็นเพียงคืนเงียบงันแห่งน้ำตา
ฉันอบอุ่นกับข้อความในไดอารี่
แม้เป็นเพียงข้อความที่ เคยมีค่า
ฉันหวงแหนจดหมายทุกรอยปากกา
แม้รู้ว่าเวลาไม่อาจคืน
ฉันอ่อนไหวในทำนองแห่งดนตรี
แม้วันนี้ต้องมีเสียงสะอื้น
ฉันยิ้มให้กับความฝันในทุกคืน
แม้รู้ว่าพรุ่งนี้ก็ต้องตื่น ทั้งน้ำตา
29 มกราคม 2545 19:12 น.
ยังแคร์
ฉันถามตัวเองว่า
การเสียน้ำตาทำให้อะไรดีขึ้นไหม
ตัวฉันก็ตอบอย่างเข้าใจ
มันไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นมา
ฉันถามตัวเองต่อ
ทำไมยังต้องรออย่างไร้ค่า
และคำตอบที่ได้กลับมา
นั่นก็คือว่า ไม่ได้อะไร
ฉันถามตัวเองว่า
อีกนานไหมที่จะลืมแววตาคู่นั้นได้
และตัวฉันก็ตอบอย่างอย่างเข้าใจ
ไม่มีวันทำได้ ไม่มีวันลืม
22 มกราคม 2545 18:43 น.
ยังแคร์
น้ำตาไหลในเสียงดนตรี
บทเพลงนี้เต็มไปด้วยความหลัง
เพลงของเรา...ที่เคยนั่งฟัง
กับคำพูดที่จริงจังว่าห่วงใย
เสียงเธอในทำนองกีตาร์
ที่ประสานคลอกันมา ยังจำได้
วันนั้นยังมองตากันอย่างสุขใจ
ฉันเคยเชื่อว่าไม่มีใครโชคดีเท่าเรา
วันนี้เหลือเพียงเพลงเหว่าว้า
ขาดเสียงกีตาร์...เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงฉันกับเสียงร้องไห้เบาๆ
แล้วบทเพลงของเราก็กลายเป็นแค่เพลงเศร้า...ของน้ำตา