13 กุมภาพันธ์ 2545 22:33 น.
ยังแคร์
เก็บคำถามของเธอไว้
อย่าถามถึงอะไรที่เธอไม่ได้ใส่ใจจะมาเห็น
อย่าเอ่ยถึงคำรัก ถ้าเธอลำบากนัก ยากเย็น
จงปล่อยให้มันเป็นสิ่งที่ค้างคา
อย่ารู้ในสิ่งที่เธอไม่ควรรู้
ชีวิตที่เหลืออยู่ไร้ความสำคัญเกินกว่า
หน้าที่ของเธอคือเดินจากไปหลังเอ่ยคำลา
ก่อนจะต้องทนเห็นต่อหน้า ว่าฉันกำลังรินน้ำตารั้งเธอ
13 กุมภาพันธ์ 2545 14:52 น.
ยังแคร์
ให้เป็นเพียงสายหมอกในลมหนาว
พัดผ่านพร้อมเรื่องราวแห่งความฝัน
ให้เป็นเพียงไอแดดของตะวัน
ส่องกระทบความผูกพันให้อุ่นไอ
ขอเป็นเพียงหยดน้ำค้างกลางทุ่งหญ้า
ให้เธอมองแค่ผ่านตาไม่เอาใจใส่
ขอเป็นเพียงคนได้รักได้ห่วงใย
ไร้ความสำคัญแค่ไหน ไม่ว่าเธอ
13 กุมภาพันธ์ 2545 14:09 น.
ยังแคร์
ชื่นชมดวงดาวและผืนฟ้า
หลงระเริงกับมายาแห่งความฝัน
กว่าจะมารู้สึกตัวในปัจจุบัน
ข้างกายของฉัน...ก็ไร้เธอ
13 กุมภาพันธ์ 2545 13:40 น.
ยังแคร์
นับจากวันที่เธอไปหัวใจก็ถูกพันธนาการ
เป็นดอกไม้ที่ไม่อาจผลิบานตั้งแต่วันนั้น
มีชิวิตบนผืนหญ้าไร้ชีวาในแจกัน
สดใสใต้ดวงตะวันไร้ความฝันในห้องสีเทา
รอเพียงวันจะแห้งเหี่ยวอยู่ที่เดิม
ไร้สีสันมาแต่งเติมอย่างวันเก่า
นับจากวันที่เธอลาความไร้ค่าก็คือเงา
ดอกไม้ที่รอวันแห้งเฉาจะจำร่ำร้องอะไรได้เล่าให้กับตัวเอง
12 กุมภาพันธ์ 2545 21:36 น.
ยังแคร์
ตะวันยังแอบซ่อนซึ่งดวงไฟ
กลีบดอกไม้ยังซ่อนไว้ซึ่งกลิ่นหอมหวาน
ความฝันยังซ่อนไว้ซึ่งจินตนาการ
วันวารยังซ่อนไว้ซึ่งความทรงจำ
ไดอารี่ยังซ่อนไว้ซึ่งความลับ
ดาวที่มืดดับยังซ่อนไว้ซึ่งรอยเจ็บช้ำ
บทกวียังซ่อนหัวใจของบางถ้อยคำ
การ์ดแทนใจที่ทำยังซ่อนไว้ซึ่งน้ำตา
บทเพลงยังซ่อนไว้ซึ่งความหลัง
ความรักหักพังยังซ่อนไว้ซึ่งความปวดปร่า
การรอคอยยังร่ำร้องให้เธอกลับมา
และหัวใจคนไร้ค่าก็ยังซ่อนไว้ด้วยคำว่า ยังรักเธอ