18 มีนาคม 2545 00:14 น.
ยังแคร์
ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
หัวใจค่อยๆพังทลายอีกหน
วนเวียนกลับมาเป็นคนร้าวรน
เป็นคนหนึ่งคนที่ใครไม่แคร์
ทำร้ายตัวเอง
อวดเก่งนึกว่าแน่
นึกว่าใครจะรักและดูแล
ที่แท้ก็แค่คนโง่คนนึง
สมควรจะร้าวราน
เจ็บเพราะคำหวานตายเพราะคำซึ้ง
หัวใจผู้ชาย ไม่อาจมีอะไรมารั้งดึง
เมื่อเป็นได้แค่ตัวเลือกหนึ่งของคนไม่รู้จักพอ
17 มีนาคม 2545 12:57 น.
ยังแคร์
จะให้พูดอย่างไร
ให้ร้องไห้หรืออ้อนวอนอะไรมากกว่านี้
ให้เจ็บ ให้ปวดร้าวอีกกี่ที
ให้เหลือความรู้สึกดีๆอีกหรือเธอ
เพราะส่งที่เธอทำ
มันตอกย้ำให้เจ็บช้ำเสมอ
อย่าขอให้ฉันทำอะไรตามใจเธอ
อยากลาก็อย่ากลับมาให้เจอ...
ฉันไม่มีน้ำตาจะรั้งเธอให้กลับมา
15 มีนาคม 2545 23:31 น.
ยังแคร์
เริ่มต้นด้วยรอยยิ้ม ความสุข
จบลงด้วยความทุกข์ น้ำตาไหล
เธอเข้ามาพร้อมความอบอุ่นของหัวใจ
แล้วจากไปพร้อมรอยร้างไร้ในดวงตา
ความรักมักเริ่มต้นด้วยสีชมพู
และจบลงด้วยความหดหู่เป็นสีดำพร่า
คนดีมักมีความสดใสเมื่อก้าวเข้ามา
คนเดิมมักทิ้งไว้แต่รอยน้ำตา..เมื่อจากไป
14 มีนาคม 2545 18:57 น.
ยังแคร์
ความฝันก็คือความฝัน
ไม่มีวันเป็นความจริงที่อ่อนหวาน
ล่องลอยอยู่ได้แค่จินตนาการ
ในขณะที่ความจริงพ้นผ่านไป
เพราะคนในฝันนั้นคือเธอ
เป็นภาพพร่าเบลอในหยดน้ำตาใส
เป็นความจริงที่ตอกย้ำความร้าวใจ
เป็นใครที่เข้าใกล้ได้เพียงตัว
ความจริงก็คือความจริง
เป็นสิ่งที่ทิ้งความเจ็บช้ำเอาไว้ทั่ว
หัวใจเธออยู่ไกล...น่าจะรู้ตัว
ไม่ควรเผลอเอาหัวใจไปพันพัว...เพื่อรักเธอ
12 มีนาคม 2545 11:31 น.
ยังแคร์
ฉันต้องตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่
ลืมตามาพบกับความสดใสของเธอและเขา
น้อยใจ..ที่ท้องฟ้าของฉันยังเป็นสีเทา
มีแต่เรื่องเก่าๆที่ฝังใจ
ล้างหน้าแปรงฟันอย่างทนฝืน
เหมือนเห็นเงาตัวเองเป็นคนอื่นในกระจกใส
นี่หรือ...คนเข้มแข็งที่เคยมั่นใจ
ทำไมมีแต่รอยเงียบไร้ของน้ำตา
กาแฟก้นแก้วจากเมื่อวานนี้
ก็ทิ้งไว้เพียงรอยที่บอกให้รู้ว่า
สิ่งที่ผ่านไปจะไม่มีวันย้อนกลับมา
เหมือนบางคนที่จากลาก็ไม่มีวันกลับมาหาเพื่อรักกัน..