6 เมษายน 2545 12:43 น.
ยังแคร์
ฉันหลงรักความเหงาของแสงตะวัน
อบอุ่นกับความฝันของลมฤดูร้อน
พัดผ่านความเงียบงันทุกเสี้ยวตอน
เปลี่ยนเป็นความอาทรของสายลม
ผืนฟ้าและนกสีขาว
บอกเล่าเรื่องราวจนฟ้าเป็นสีส้ม
ยามตะวันคล้อยฟ้าเป็นดวงกลม
ผืนฟ้าและสายลมยังอาทร
ทุกขณะที่หัวใจเต้น
รอบกายอาจซ่อนเร้นความล้าอ่อน
แต่ตะวัน ผืนฟ้า และสายลมอาทร
ยังคงอยู่ทุกเสี้ยวตอนเพื่อรักกัน
1 เมษายน 2545 23:31 น.
ยังแคร์
อยากลืมภาพเก่าให้หมดใจ
แล้วเปลี่ยนเป็นภาพใหม่ที่สดใสกว่า
แต่ก็เหมือนเอายางลบมาลบปากกา
ไม่อาจจางค่าแม้พยายามเท่าไร
ภาพเก่าๆยังคงชัดเจน
ความรักยังเด่น...ในแววตาที่หม่นไหม้
รักก็ยังเป็นรักที่ไม่เคยเปลี่ยนไป
และเธอก็ยังเป็นใครที่รักเหลือเกิน...
30 มีนาคม 2545 21:50 น.
ยังแคร์
อย่าถาม...ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
ระหว่างเราจึงมีแต่ความเมินเฉย
เมื่อเธอรู้เหตุผลทุกข้อเลย
แล้วจำเป็นหรือที่ฉันต้องเอ่ยออกมา
เมื่อเธอรู้ความรู้สึกที่ฉันเป็น
เมื่อเธอเห็นว่าเธอทำร้ายฉันให้ปวดปร่า
เมื่อเธอรู้ว่าฉันรักเธอตลอดมา
เมื่อเธอเองที่ไม่กล้าจะผูกพัน
ฉันรักเธอ เธอรักเขา เขารักเธอ
คนที่ต้องเจ็บเสมอจึงคือฉัน
แล้วจะให้ตอบอะไรนอกจากความเงียบงัน
เมื่อคำตอบของมันเธอก็รู้อยู่แก่ใจทุกวันแล้วจริงๆ
21 มีนาคม 2545 00:57 น.
ยังแคร์
ฉันมองแสงดาวผ่านช่องหน้าต่าง
ดาวยิ้มให้ฉันอยู่ข้างๆจันทร์สีอ่อน
คืนนี้ฉันอธิษฐานก่อนนอน
เฝ้าอวยพรให้เราได้พบกัน
เอ่ยคำรักผ่านสายลมอ่อน
หวังว่าความอาทรจะส่งไปถึงที่นั่น
หากเธอเปิดหน้าต่างเอาไว้ คงได้รับใช่ใหมความผูกพัน
หากได้รับก็จงรู้ว่ามันคือตัวแทนจากฉัน..คนที่รักเธอ
20 มีนาคม 2545 17:02 น.
ยังแคร์
หลายคนชอบถาม...ยังแคร์
ทำไมชอบแต่งแค่กลอนอกหัก
เปล่าเลย...ไม่ได้ชอบมากนัก
แต่เรื่องของความรักมันมากมาย
ไม่ใช่ประสบการณ์...
แค่พบคนที่ผ่านเรื่องเลวร้าย
อยากให้ตัวหนังสือได้ระบาย
ความรู้สึกมากมายออกมา...
ทุกตัวอักษรที่ร้องไห้
ซ่อนไว้ด้วยหลายหัวใจที่มีค่า
ซ่อนไว้ด้วยความรู้สึกของน้ำตา
ซ่อนไว้ด้วยความแข็งกล้าของคนอ่อนแอ...
แด่ทุกหัวใจที่เจ็บล้า
รู้เถอะว่า เธอไม่ใช่คนเดียวที่พ่ายแพ้
ในวันที่เธอเจ็บช้ำโดนรังแก
ยังมี ยังแคร์เป็นเพื่อนเธอ...