29 เมษายน 2549 11:29 น.
ยังแคร์
ตื่นขึ้นมา...ฟ้ายังเป็นสีฟ้า
แต่คราบน้ำตาบอกให้ฉันรู้ว่าฟ้าเป็นสีหม่น
เมื่อคืนก่อนหลับตา ฉันภาวนาให้ลืมใครบางคน
แต่หนึ่งคืนผ่านพ้น ใครบางคนก็ยังอยู่ในหัวใจ
แต่งตัว ออกมาทำกิจวัตรประจำวัน
เดินผ่านที่เดิมของเธอกับฉัน...ทำใจไม่ได้
เกือบร้องไห้ออกมาแต่เตือนตัวเองว่าไม่มีประโยชน์อะไร
เมื่อคนที่รับรู้ความเสียใจ ก็มีแค่เรากับน้ำตา
วันนี้จะเป็นอีกวันที่ฉันพยายามยิ้มสู้
จะแบ่งชีวิตที่มีอยู่ให้กับตัวเองมากกว่า
ถึงจะคิดถึงเธอบ้าง อ่อนแอไปบ้าง ในบางเวลา
แต่ถ้าฉันยังอดทนได้อย่างที่ว่า อีกไม่นานฉันคงกล้าจะลืมเธอ
++ ยังคงคิดถึงใครบางคน ทั้งที่เราจากกันมานานแสนนาน
+++การตัดใจเป็นเรื่องยาก แต่คงไม่เกินกำลัง (มั้ง) ^^"
22 มกราคม 2549 22:04 น.
ยังแคร์
ฉันจะออกไปจากชีวิตเธออย่างเงียบๆ
ทุกความปวดร้าวฉันจะเหยียบมันเอาไว้
เธอจะสนใจกันหรือเปล่า...ไม่เป็นไร
ไม่มีประโยชน์ที่จะหวั่นไหวกับสิ่งที่เป็น
เมื่อวิ่งตามเธอ แต่เธอพยายามวิ่งหนี
ฉันก็จะหยุดสักทีแล้วไม่อยู่ให้เห็น
เพราะฉันหมดความอดทนกับการวิ่งวนในความชาเย็น
จากนี้แม้เธอจะไม่หันหลังมามองเห็น...ก็ไม่เป็นไร
จะหยุดอยู่กับที่ แล้วมองเธอจากไปลับตา
สิ้นสุดความผูกพันที่มีมา ที่ฉันเคยใช้ชีวิตรักษามันไว้
ลาก่อนคนดี...ถึงเวลาเอ่ยประโยคนี้สักทีนะใจ
ลืมเถอะ ลืมเธอไป...เสี้ยวหนึ่งที่เธอเคยใกล้ มันอาจไม่ใช่ความจริง
พอแล้วกับการรับรู้เรื่องเธอกับเขา
หยุดแล้วความเศร้า จบกันทีกับทุกสิ่ง
ความเหงาไม่โหดร้ายเท่าการเทหัวใจให้คนไม่รักจริง
และคงไม่ทำให้ลมหายใจหยุดนิ่ง
...ก็แค่คนที่คบเราเพื่อทอดทิ้ง...จากไปลับตา
19 มกราคม 2549 15:19 น.
ยังแคร์
ทุกครั้ง...ก่อนสิ้นสุดวัน
ฉันจะมองพระจันทร์และคิดถึงเธอเป็นคนแรกเสมอ
เพราะรู้ว่าเธออ่อนโยนกว่าคนรักคนไหนที่ฉันเคยเจอ
เธอจึงอาจจะมองพระจันทร์เสมอเช่นกัน
แม้เราต้องจากกันแล้ว แม้ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน
แต่ความบังเอิญอาจทำให้เธอมองพระจันทร์พร้อมๆ ฉัน
และอย่างน้อยเมื่อเราสบตากันผ่านพระจันทร์
เธออาจได้รับรู้ว่าฉัน...ยังรักและคิดถึงเธอ
17 ธันวาคม 2548 00:29 น.
ยังแคร์
ฉันเรียนรู้อะไรมามาก
ผ่านเรื่องยากๆ มาไม่รู้ตั้งกี่หน
หลายครั้งที่ร้องไห้ หลายครั้งที่ต้องใช้ความอดทน
ฉันแปลกใจตัวเองที่สามารถผ่านพ้นทุกอย่างมา
ฉันเริ่มเชื่อในประโยคที่ว่า... "ถ้าเชื่อมั่นเราจะทำได้"
ความอ่อนไหวหายไป ฉันเพิ่มพลังให้หัวใจด้วยความกล้า
จนกระทั่งวันหนึ่ง...วันที่เธอเอ่ยคำลา
ฉันพบว่า ชีวิตมีเรื่องที่ยากกว่า...และดูเหมือนว่าจะยากเกินไป
หนึ่งวัน สองวัน ผ่านมาเป็นร้อยวัน
กับแค่การลืมเธอจากความผูกพัน...ฉันยังทำไม่ได้
ไม่รู้พลังหายไปไหนหมด หรือไม่มีอะไรมาทดแทนสิ่งที่หายไป
แม้จะพยายามเชื่อมั่นเท่าใด ฉันก็พบว่าไม่อาจทำใจให้ยอมรับมัน
สุดท้าย...ฉันจึงยอมแพ้
เรียนรู้ว่าบางทีความอ่อนแอ ก็เกิดง่ายในใจฉัน
เลิกพยายามตัดใจ แต่หาเส้นทางใหม่ให้ความผูกพัน
ด้วยการเก็บเธอไว้ในฝัน...และใช้หัวใจของฉันรักเธอข้างเดียว
5 ธันวาคม 2548 22:18 น.
ยังแคร์
ค่อยๆ ถอยหลังกลับสู่ที่เก่า
เอ่ยคำลาภูเขา สายหมอก ดอกไม้
ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันอบอุ่นหัวใจ
แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นานเท่าไหร่แต่ก็สุขพอ
รถไฟแล่นต่อไปตามราง
เช่นเดียวกับหัวใจอ้างว้างที่ต้องเดินทางต่อ
ไม่สำคัญว่าต้องการหรือไม่ เพราะเวลาไม่เคยรอ
สิ่งที่ฉันทำได้คือหยุดท้อ...เพื่อต่อลมหายใจ
ไม่ว่าเธอจะอยู่ข้างฉัน หรือยู่ข้างเขา
ไม่ว่าจะเป็นจุดเริ่มหรือจุดจบของเรา รักของฉันก็ยังมีอยู่ได้
ความรักสวยงามเสมอ ไม่ว่าฉันกับเธอจะอยู่ในฐานะใด
เช่นเดียวกับภูเขา สายหมอก ดอกไม้
ที่ไม่ว่าตอนนี้จะเห็นมันหรือไม่...ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่างดงาม
02.12.2548 : บนรถไฟเชียงใหม่ - กรุงเทพฯ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
2176
