สารภาพ: ขอโทษ

ยังเยาว์

ที่รัก...ไม่รู้ฉันจะยังใช้คำนี้ได้ไหม
แต่คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมหาก "ที่รัก" คำนี้หมายถึงเพื่อนที่รัก หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ได้หมายถึง "คนรัก"
ฉันขอเริ่มต้นเรื่องของ "เรา" ด้วยคำนี้
คำที่ฉันอยากบอกกับคุณมากที่สุด ...ขอโทษ...

คุณยังจำค่ำนั้นได้ไหม
วันนั้นที่ฉันนัดคุณมาทานอาหารเย็นที่บ้าน
ฉันบอกกับคุณว่า...

ถ้ามาหกโมงเย็น...เราจะช่วยกันทำอาหาร
ถ้ามาหนึ่งทุ่ม...อาหารฝีมือฉันจะเสร็จเรียบร้อย รอคุณมานั่งทานด้วยกัน
และถ้าคุณมาสองทุ่มครึ่ง...อาหารคงหมด แต่ฉันจะเหลือจานไว้ให้คุณล้างล่ะ

คุณหัวเราะอย่างเห็นขัน คงเริ่มชินกับคำพูดติดตลกของฉันซะแล้ว
คุณไม่ตอบ...

ฉันไม่ได้หวังว่าคุณจะมาช่วยทำ แค่ตั้งใจอยากทำให้คุณทาน
ฉันมีเพื่อนเป็นลูกมือในครัวถึงสามคน
เราไม่ได้ดินเนอร์กันสองคน แต่เราจะมีปาร์ตี้เล็กๆ ในหมู่เพื่อน
ไม่บอกก็คงรู้ คุณจะได้รู้จักเพื่อนฉัน แล้วฉันก็เต็มใจที่จะแนะนำคุณกับเพื่อนๆ

คุณมาถึงตอนหกโมงตรง จูงจักรยานเข้ามาในตึกอย่างคุ้นเคย
รอยยิ้มน่ารักปรากฏอยู่บนใบหน้า จักรยานคันเก่ากับเสื้อสีแดงตัวเก่ง
เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้... แต่วันนี้ฉันรู้สึกเศร้าจัง

คุณทักทายกับเพื่อนๆ ฉันอย่างสนิทสนม
เข้ามาช่วยทำอาหารในครัวแบบเป็นกันเอง
คุณอาจจะไม่รู้ตัวหรอกว่าวันนั้นคุณทำให้ฉันรู้สึกว่า...คุณน่ารักจัง...ตั้งหลายครั้ง

แล้วคุณยังจำได้ไหมที่รัก?
ตอนที่พวกเรากำลังขะมักเขม้นทำอาหารกันอยู่
ฉันเผอิญเดินไปเหยียบเท้าคุณเข้า
คุณไม่ได้ร้องหรอก แต่ฉันรู้ว่าคุณเจ็บเพราะตัวฉันก็หนักไม่เบา
ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก พร่ำขอโทษคุณซ้ำๆ
แล้วถามว่าคุณเป็นอะไรรึเปล่า
คุณก็มัวแต่อมยิ้มน่ารักน่าหมั่นไส้ ไม่ตอบสักคำ...

อย่าทำอย่างนี้อีกเลย อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณน่ารักไปมากกว่านี้
เพราะมันทำให้ฉันรู้สึก...ผิด...และ...เศร้า...

คุณไม่รู้หรอกคนดีชั่วขณะหนึ่งน้ำตาฉันมันจะไหล
ฉันโผเข้าไปกอดคุณแน่นๆ เอ่ยเบาๆ แต่หนักแน่น 

"ฉันขอโทษ"

...ขอโทษนะคนดี
ขอโทษที่ฉันไม่ได้รักคุณ
ขอโทษที่แกล้งทำเป็นรักคุณ
ขอโทษที่ฉันทำให้คุณรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้รักคุณมากพอที่คุณจะทุ่มเทให้
ขอโทษที่มองข้ามความจริงใจของคุณอย่างไม่น่าให้อภัย

และขอโทษที่คิดว่าคุณคงแทนเงาของ...ใคร...ได้
ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยทิ้งเงาเขาออกจากใจเลย

ฉันขอโทษ...

ได้แต่พร่ำบอกในใจอย่างนั้น
ฉันกลืนน้ำตาที่มันทำท่าจะเอ่อออกมา พร้อมกับกอดคุณแน่นๆ 
คุณเอ่ยปลอบและลูบหลังเบาๆ แล้วคุณกลับขำซะอีก
คุณคงคิดว่าฉันเป็นคนขี้แยมากใช่ไหมถึงหัวเราะอย่างนั้น
เพื่อนๆ ได้แต่หันมามองและอมยิ้ม

แต่ฉันสิ...
ไม่สนุกเอาซะเลย ไม่สนุกเลยที่จะล้อเล่นกับใจใคร

...ขอโทษ...ครั้งนั้นเป็นเพียงครั้งเดียวที่ฉันมีโอกาสเอ่ยออกไป
เพื่อแทนความรู้สึกมากมายที่อยู่ในใจ
คุณรับรู้แต่คุณคงไม่เข้าใจ
จนถึงวันนี้ฉันก็ยังอยากจะเอ่ยคำนั้นอีกสักครั้ง 

อาจจะเพื่อบอกคุณว่า...ขอโทษฉันรักคุณเข้าซะแล้ว
แต่มันคงสายเกินไปที่จะเอ่ยคำนั้นอีก

"ขอโทษ"