ฝืน

ยังเยาว์

โปรดอย่าถาม เหนื่อยไหม หัวใจฉัน
ตอกย้ำกันยิ่งหนักเมื่อรักหาย
อาการแย่ร่อแร่เกือบปางตาย
บทสุดท้ายรักพังเจ็บฝังตรึง

หันมามองมุมเก่าเราเคยอยู่
กลับไม่รู้เดินอย่างไรจะไปถึง
หนทางเปลี่ยวอ้างว้างค้างคำนึง
เพียงคิดถึงน้อยนิดสะกิดใจ

เจ็บ...หนาว...ร้าวรวด
ปวด...จนน้ำตามารินไหล
สงสารที่แย่แท้หัวใจ
ทำไมลึกซึ้งถึงเพิ่มพูน

ก่อนเคยเดินลำพังความหวังเปี่ยม
มาเสียเหลี่ยมเล่ห์รักชักเสียศูนย์
เพิ่มคือช้ำน้ำตากับอาดูร
เหมือนเป็นหุ่นลองค่าครารักพัง

สัญญานั้นต้องลืมได้...เพื่อหายเจ็บ
ด้ายเหงาเย็บปิดแผลใจไว้ข้างหลัง
เริ่มก้าวแรกด้วยใจไร้พลัง
สั่งสมหวังสมานเข้าบรรเทาระทม

ฝืนเก็บไว้เปล่าดายท้ายเป็นห่วง
พยายามทิ้งถ่วงบ่วงรักขม
ปิดเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาล้าระบม
น้ำตาข่มดูบ้างสะสางใจ
........................

ร้องไห้เสียบ้าง
ทิ้งน้ำตาไป ความเสียใจคงน้อยลง