ลมหนาวเอย

ยังเยาว์

โอ้ลมหนาวเอย...
ช่วยผ่านเลย พัดหาย อย่ากรายใกล้
เท่าเป็นอยู่ ก็เหน็บหนาว จนร้าวใจ
แล้วเจ้าไย กลับยังแกล้ง แสร้งโหมมา

สายลมพัดพลิ้ว...
ดั่งรักปลิว ร้างไกล จนไร้ค่า
เมื่อรักหมด เหลือ...ลำพัง... ทั้งน้ำตา
ทรมา  ซ้ำเหน็บหนัก มาทักทาย

คิดถึงคนจากไกล...
เจ้าหัวใจ พร่ำหนัก รักเหือดหาย
เพียงสายลม แผ่วพัด สัมผัสกาย
แทบมลาย หวิวไหว ใจรอนรอน

หัวใจเจ้าเอย...
แล้วที่เคย แกร่งเหลือนับ กลับล้าอ่อน
ยิ่งลมแรง โหมท้า ยิ่งอาวรณ์
คนจากจร เป็นอย่างไร ใคร่รับฟัง

หนาวยะเยือกถึงหัวใจ...
มืออบอุ่น กุมไว้ ในความหลัง
หากความจริง สองมือเปล่า เศร้าลำพัง
แทรกเสียงดัง สั่นสะอื้น แสนขื่นใจ
 
ลมหนาวเอย...
แผ่วผ่านเลย ลับหาย จะได้ไหม
สงสารเถิด คนหนาวพาล สะท้านใน
แล้งและไร้ สักมือมอบ ปลอบประคอง