15 เมษายน 2548 02:07 น.
ยังเยาว์
อย่าช่างหัวมัน
อย่าบิ่นบ้า มัวแต่อ้าง ช่างหัวมัน
ถ้าเรื่องนั้น เกี่ยวกับเพื่อน มนุษย์หนา
ต้องเอื้อเฟื้อ ปฏิบัติ เต็มอัตรา
โดยถือว่า เป็นเพื่อนเกิด - แก่เจ็บตาย
การช่วยเพื่อน เหมือนช่วย ตัวเราเอง
เมื่อจิตเพ่ง - เล็งช่วย ทวยสหาย
ย่อมลดความ เห็นแก่ตัว ลงมากมาย
ทุกทุกราย อย่าเขวี้ยงขว้าง ช่างหัวมัน
เห็นแก่ตัว บางเบา ลงเท่าไหร่
ยิ่งเข้าใกล้ พระนิพพาน เห็นปานนั้น
รอดตัวได้ เพราะไม่มัว ช่างหัวมัน
จงพากัน ใคร่ครวญ ถ้วนทุกคนฯ
..............................
กลอนของท่านพุทธทาสภิกขุสอนใจได้ดีเสมอ
อยากให้คนรักกลอนของไทยโพเอมได้อ่าน
และนำไปเป็นแนวทางปฏิบัติในชีวิต
ยังเยาว์
๑๔ เมษายน ๒๕๔๘
13 เมษายน 2548 00:17 น.
ยังเยาว์
เมื่อคืนเข้านอนตอนห้าทุ่ม
ตัวร้อนรุมๆ เหมือนว่าจะจับไข้
หัวถึงหมอนก็นอนหลับเร็วไว
ลืมปิดไฟทีวีไซร้ยังรายงาน
กระวนกระวายร่างกายแสนร้อนรุ่ม
เหมือนไฟสุมรายล้อมพร้อมเผาผลาญ
เดินคนเดียวในป่าเปลี่ยวแสนทรมาน
ไม่พบพานผู้คนให้จนใจ
ป่ารกชัฏเครือกระหวัดลูกไม้ห้อย
กระรอกน้อยดูงามยามเคลื่อนไหว
หากเสียงแกรกแทรกผ่านมาตามไพร
พาให้ใจเต้นตูมตามห้ามไม่ฟัง
ใบไม้แห้งค่อยเผยอยกยวบยาบ
ร้อนวูบวาบทั่วกายคล้ายไฟสั่ง
หน้าเหยเกเหือดซีดเกือบร้องดัง
สองเท้ายั้งไม่ก้าวย่างอย่างควรมี
ลำตัวยาวเลื้อยลงมาตรงหน้า
ทั้งกายาเหลืองดำสลับสี
ร่างกำยำสมส่วนอ้วนท้วนดี
เกล็ดเลื่อมนี้ดูงามตามอย่างงู
พอคิดได้หัวใจไปตาตุ่ม
กายร้อนรุ่มกลับหนาวเหมือนไร้คู่
กลืนน้ำลายลงคอฝืดน่าดู
แล้วจะอยู่ทำไมวิ่งไปพลัน
ยิ่งออกวิ่งเท่าไหร่ยิ่งไล่ติด
สุดชีวิตถูกตามติดไม่คิดหัน
ทั้งพ่อแก้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกนับพัน
ช่วยลูกนั้นให้พ้นทางจนใจ
เอน็จหนักล้มดังพลั่กเพราะสะดุด
ร่างกายสุดปัญญาหนีไปได้
พญางูเลื้อยมาเร็วกว่าใจ
รัดรอบร่างทันใดไม่ตั้งตัว
รัดแน่นหนาพาให้ใจเจียนขาด
ทั้งขยาดทั้งแขยงแฝงอยู่ทั่ว
ดิ้นเท่าไหร่ยิ่งรัดแน่นขึ้นเท่าตัว
ภาพในหัวลางเลือนเหมือนขาดใจ
สะดุ้งตื่นเสียงสะอื้นยังดังลอด
มองตลอดแลร่างกายคลายสงสัย
ผ้าห่มนวมพันจนแน่นยากหายใจ
ที่ไหนได้เกือบตายเพราะ...ไ อ้ น ว ม...
8 เมษายน 2548 03:09 น.
ยังเยาว์
มันเป็นภาคต่อค่ะ...
ต่อจากความคิด...ส่งหัวใจไปโรงเรียน...ของคุณวิสกี้ เลอ ฟอง เบียร์
เพราะหัวใจมันอ่อนเรื่องความรัก
จึงทุกข์หนักเมื่อรักเข้ามาก่อ
ยิ่งเจ็บเสียดหัวใจใยรักทอ
สุดท้ายรอเพียงรักต้องหักใจ
จึงส่งเข้าอนุบาลวานช่วยสอน
ไม่เกี่ยงงอนจะเริ่มสอนจากบทไหน
ขอแค่เพียงจบหลักสูตรแล้วรู้นัยน์
คือยังไงคำว่า...รัก...ชักนำที
จะขยันตั้งใจเรียนเพียรเขียนอ่าน
จะส่งงานตรงเวลาไม่หน่ายหนี
จะตั้งหน้าตั้งตาฝึกให้ดี
คอยนาทีนำไปฝึกใช้จริง
หวังไว้ว่าหัวใจไม่สอบตก
และหวังยกฐานะเป็นยอดหญิง
เข้าใจคนเข้าใจรักยากอ้างอิง
เป็นทุกสิ่งแบบอย่างทางเชี่ยวชาญ
วิธีรักวิธีลืมต้องเกรดสี่
อีกมากมีวิชาอ้อนที่อ่อนหวาน
วิชาเก็บความเจ็บหยุดเพ่นพ่าน
วิชามารผูกมัดรัดใจเธอ
..........................................
ก็รู้สึกอยู่เหมือนกันค่ะว่าไอ้วิชาสุดท้ายนี่มันออกจะแปลกอยู่สักหน่อย
3 เมษายน 2548 17:34 น.
ยังเยาว์
เป็นอย่างไรสุขซำบายดีบ่แม่
คนเฒ่าแก่บ้านเฮาอยู่จั่งใด๋
ผู้ใหญ่บ้านเพิ่นผ่านดูแลไป
หรืออย่างไรบอกลูกให้ได้ฮู้
อยู่ทางนี้มีแต่หนาวจนจับจิต
ให้หวนคิดฮอดนาไปชั่วครู่
ตาจับจ้องมองกระดานตามคุณครู
หวังอุ้มชูชื่อบ้านด้วยการเรียน
อนาคตวาดไว้งามวิจิตร
แต่มืดมิดบางคราวเรื่องอ่านเขียน
แต่ก็คอยริเริ่มอย่าติเตียน
ด้วยใจเวียนหวนคิดติดท้องนา
ผืนนาเฮางามคือเก่าบ่น้อพ่อ
อย่าพึ่งท้อหากทำแล้วบ่เพิ่มค่า
หากเก็บเกี่ยวยังไม่ได้เลยราคา
เก็บรอท่าลูกไว้ในยุ้งเรา
สิกลับไปเยี่ยมบ้านคอยนานหน่อย
เวลาน้อยไปบ่บ่อยเหมือนใครเขา
ด้วยภาระหน้าที่คนยังเยาว์
กอบโกยเอาความฮู้คู่ความดี
คำพ่อสอนแม่สั่งยังจำได้
แม้อยู่ไกลอย่าลืมหลงให้คงที่
ให้สั่งสมหมั่นเฮ็ดแต่ความดี
เอาสิ่งนี้คุ้มครองตนพ้นภัยพาล
2 เมษายน 2548 19:52 น.
ยังเยาว์
...สมมติว่า...ฉันเป็น...ผู้หญิงบนดวงจันทร์...
แอบมองตรง ลงมา โลกมนุษย์
ชีวิตสุด เริงรื่น ชื่นหรรษา
บางครั้งดู แสนทุกข์ คลุกน้ำตา
บางเวลา ก็ดูเหงา เศร้ากะเกณฑ์
ผู้คนอยู่ มากมาย มีหลายหลาก
ทั้งทุกข์ยาก ร่ำรวย แลข้นเข็ญ
อีกทั้งมี ได้ดิบดี ขับรถเบนซ์
บ้างยังเข็น รถฟืน ฝืนทนงาน
ไม่เข้าใจ เป็นเยี่ยงใด นะมนุษย์
ชีวิตสุด ปลายทาง แค่ผันผ่าน
ต้องมีเจ็บ ทุกข์ตาย ไปตามกาล
แต่ยังพาล แข่งวิ่ง ชิงดีกัน
เมื่อหมดลม สิ่งใดเจ้า เอาตามติด
แม้ชีวิต ยังไม่อาจ จะกางกั้น
มีแต่ความ ดีงาม ก็เท่านั้น
ทรัพย์นับพัน มิอาจปัน ไปได้เลย
Lovers
0 คน เลิฟยังเยาว์
หน้าส่วนตัว
1250
