24 สิงหาคม 2549 08:57 น.
ม้าลาย
หยาดน้ำฟ้าส่องประกายเปล่งสายรุ้ง
ละอองฟุ้งชื่นใจดุจในฝัน
เชื่อมขอบฟ้าถึงขอบฟ้าเข้าหากัน
วาดสวรรค์หว่านฝนหลั่งบนดิน
มือจับมืออุ่นได้แม้กายหนาว
มองฝนพราวฟ้าอยู่มิรู้สิ้น
แก้มแนบแก้มเสียงหายใจยังได้ยิน
เคล้าเสียงลมเรื่อยรินเป็นเสียงเพลง
รักเปิดตาทอประกายดุจสายรุ้ง
หยาดเรื่อหยดรดปรุงบนแก้มเปล่ง
สะท้อนสีพิรุณสรรค์ร่วมบรรเลง
ดนตรีรื่นครื้นเครงคลอฝนพรำ
18 สิงหาคม 2549 14:47 น.
ม้าลาย
1
สะบัดหมุนสะกิดสร้าง.........สะเก็ดไฟ
วนวิ่งมาวิ่งไป...................ทั่วพื้น
สายฟ้าแปลบปลาบนัยน์ ....มองนิ่ง
เต่าคะนองขยับฟื้น-...........ชีพพร้อมประจัญบาน
2
หมู่มารนักรบเจ้า...............เวหา
ธรรมะ-อธรรมสา-.............รพัดอ้าง
พยังคฆ์ขาวประกาศอา-.....นุภาพยิ่ง ใหญ่เอย
เปิดศึกสงครามล้าง............เผ่าสิ้นพันธุ์สูญ
3
กลางกองกูณฑ์เกลื่อนเถ้า....อัฐิคน
อันอาชญาพิฆาตจน............ชีพสิ้น
ลูกข่างมฤตยูบน..................ดินเดือด
สู้ศึกด้วยลมลิ้น...................สนั่นฟ้าสะเทือนสวรรค์
4
เสกสรรค์สรรพสิ่งสร้าง......................บรรยาย
เล่าเรื่องตามแต่หมาย.......................แต่งปั้น
รบเคียงไหล่เหล่าสหาย.....................สู้อริ
เสียงเหล็กกระทบกระแทกกระทั้น....ระเบิดเร้าอารมณ์
5
ลมวูบเย็นวาบทั้ง.................หัวใจ
ฟ้าแลบแปลบปลาบไฟ........กระทบน้ำ
ลูกข่างยุวเทพใด................บนฟาก ฟ้าฤๅ
ชนสนั่นลั่นโลกย้ำ...............ศึกกล้ากลางหาว
6
ดวงดาวกงจักรเจ้า............โคจร
สว่างเด่น ณ อุดร-.............ทิศนั้น
สายฟ้าสาดคมศร..............ดับรัศ มีฤๅ
ดับตะเกียงสวรรค์กั้น........ปิดไร้ทิศทาง
7
ถึงสว่างฤๅล่วงรู้..............ทางไป
ชีวิตโดยสิ่งใด................ติดยื้อ
ลอยล่องผ่านวันวัย.........กอดซาก
สู้ศึกหูตาอื้อ....................สุดแท้แต่กรรม
8
ร่ำไห้หัวเราะย้อน............เวียนวน
ฟังลูกข่างฟ้าฝน.................คลั่งคว้าง
แพ้ชนะจากเบื้องบน.........กำหนด
พนันชีพมวลมนุษย์อ้าง-....สิทธิ์เจ้าตามใจ
9
สงครามใดก่อขึ้น.............ส่งผล
เกิดบาดแผลใจคน..........ลึกเร้น
ดอกไม้ช่องามบน............หลุมศพ
รุ้งสลับสีหลากเส้น............ลบล้างลืมไฉน
10
แม่จ๋าใครสร้างโลก.........."เรา"หรือ
สมองกับแค่สองมือ............เท่านี้
รู้ทุกศาสตร์หนังสือ............ในโลก
ไฉนเล่ามิอาจชี้.................สั่งให้ใดหมุน
7 สิงหาคม 2549 23:04 น.
ม้าลาย
หาหัวใจของเราให้เจอก่อนนะ
รักใครจะต้องรักด้วยหัวใจ
จะกลัวไปทำไม
อย่ากลัวเสียใจเมื่อมอบหัวใจให้กัน
ตามองตา จนกว่าจะเห็นใจ
แม้ว่าเราอาจมองไม่เห็นอะไร
เราตาบอด แต่เรารู้สึกถึงบางสิ่งซึ่งยิ่งใหญ่
เมือความรักเข้าตา
เราต้องการแค่ความเข้าใจ
1 สิงหาคม 2549 12:20 น.
ม้าลาย
I
แสงแดดอ่อนส่องทรายประกายวับ
เสกเงาทอดยาวทับลงกับหล้า
สูงจริงนะสูงจริงวิ่งไล่มา
แย่งเหยียบเงายิ้มร่ากับตาวัน
เด็กน้อยน้อยถือถังเกาะหลังพ่อ
ยกมือล้อท่าทางอย่างรูปปั้น
สักวันหนึ่งต้องไล่พ่อให้ทัน
สูงต่อสูงต่อกันสุดสันทราย
คุกเข่าลงตรงหาดแล้ววาดฝัน
สร้างปราสาทเจ็ดชั้นกลางแดดสาย
กำแพงแกร่งก่อกันอันตราย
คลื่นลมแรงอย่าหมายทำลายลง
สองมือน้อยปล่อยทรายไหลตามนิ้ว
ลมพัดปลิวแห้งเห็นเป็นฝุ่นผง
วางเปลือกหอยหลากชนิดขีดเส้นตรง
ตกแต่งธงใบไม้ไปตามใจ
ด้วยสมองสองมือถืออำนาจ
ป่าวประกาศกล่าวย้ำความยิ่งใหญ่
อัศวินสายน้ำร่ำลือไกล
ย่อมพิฆาตพายุได้ในดาบเดียว
จินตนาการหลั่งไหลไม่รู้จบ
จากเม็ดทรายถมทบเพียงเศษเสี้ยว
ผูกความคิดอหังการผสานเกลียว
ใบไม้เขียวปักลงเป็นธงชัย
ยอดสนสูงลมพัดสะบัดพลิ้ว
เรียงเป็นทิวทาบกรอบขอบฟ้าใส
ปลายพู่กันธรรมชาติวาดแต่งไว้
เติมตาไฟสะท้อนคลื่นกลมกลืนกัน
มอบชีวิตวางไว้เช่นใบไม้
มอบวันใหม่ให้ครอบครองเป็นของขวัญ
เสียงใสใสเล่าความตามตะวัน
เปล่งเปลวฝันเรืองรองบนกองทราย
หากให้คงชีพอยู่เพียงครู่หนึ่ง
บนโลกซึ่งต่างคนค้นความหมาย
ก่อกำแพงกรงกรอบล้อมรอบกาย
ตั้งความเป็นความตายที่ปลายธง
กลางคลื่นเก่าคลื่นใหม่ไม่รู้จบ
ล้วนนักรบร่อนเร่ทะเลหลง
ยึดกำแพงแกร่งนั้นว่ามั่นคง
อัศวินผู้ยิ่งยงต้องยั่งยืน
แล้วทะเลก็เหือดหายไปต่อหน้า
โคลนคลั่งพาฝันสลายไปกับคลื่น
กระแทกซ้ำโถมทบทับกลบกลืน
สูงกว่าสูงจากพื้นจนจรดฟ้า
ล่องลอยเอยล่องไหลไปไหนหนอ
ร้องเรียกพ่อร้องไห้ใครเห็นค่า
ทิ้งร่างล้มจมตามคลื่นน้ำตา
เอื้อมมือคว้าสิ่งใดไม่ทันแล้ว
II
มืดมิดมองทางไหนไม่เห็นฝั่ง
เสียงคลื่นดังอื้ออึงจึงเริ่มแผ่ว
เพียงครู่เดียวแดดสายก็ฉายแพรว
พราวเพชรแก้วสะท้อนน้ำงามดุจเดิม
มีห้วงน้ำเย็นเฉียบเงียบสงบ
แห่งเอกภพเหมือนเป็นเช่นแรกเริ่ม
มีหาดทรายให้มนุษย์หยุดเหิมเกริม
หลั่งน้ำตาอาบเติมเต็มดวงดาว
แสนวิญญาณล่องไหลตามสายน้ำ
ฟังถ้อยคำอาลัยในคืนหนาว
แต่ละความทรงจำนำเรื่องราว
มาบอกกล่าวเล่าขานการอำลา
III
กลิ้งพลิกกายไปมาหมุนหน้าหลัง
มาจากไหนคล้ายยังเป็นปริศนา
จะไปไหนจึงจากจึงพรากมา
สองดวงตาบอดสนิทไร้ทิศทาง
ดิ้นรนว่ายเวียนวนกลกระแส
จนเปลี่ยนแปรเปลี่ยนไปในรูปร่าง
ตกห้วงน้ำชะตากรรมซ่อนอำพราง
ในความว่าง สิ่งใดมี ไม่มีจริง
เสียงกระซิบล่องลอยค่อยค่อยชัด
ปลุกสัมผัสตื่นไหวไปทุกสิ่ง
ความอบอุ่นเนาแนบอันแอบอิง
จุดห้วงน้ำงามพริ้งพราวพริบไฟ
การต่อสู้เริ่มไว้ยังไม่จบ
โลกควานพบร่างคว้าขึ้นมาใหม่
ฉุดจากน้ำท่ามกลางความดีใจ
ยิ้มรับเสียงร้องไห้ของทารก !!
หน้าส่วนตัว
1941
