20 มีนาคม 2549 12:51 น.
ม้าลาย
หัวเราะร่าสะใจใช่ไหมนั่น
มองเย้ยหยันเหยียดหยามสมน้ำหน้า
เธอไม่มีหัวใจในสายตา
จึงไม่เห็นคุณค่าของใครใคร
ความภักดีมีค่าแค่ฝ่าเท้า
ตามเทิดทูนต้องสูญเปล่าอีกเท่าไหน
ย่ำเหยียบย้ำซ้ำทั่วทั้งหัวใจ
เปรียบเช่นสัตว์รับใช้มิใช่คน
หลังรอยยิ้มคือแววตาความอาฆาต
หลังรู้เช่นเห็นชาติความฉ้อฉล
หลังหลอกหน้าไหว้พระสุดจะทน
หลังรู้กลหันหลังแยกทางกัน
ที่สุดแห่งนิยามของความชั่ว
แปลตรงตัวเธอเห็นว่าเป็นฉัน
มืดมนไร้หนทางเสียอย่างนั้น
จะมัวฝันหาสถานวิมานใด
ปากยิ้มถ่มน้ำลายรดใบหน้า
เหยียดหยามในแววตาเกินกว่าไข
เยิ้มจนหยดกรดหมายละลายใจ
อย่าหวังเลยจะกลับไปไม่มีวัน
12 มีนาคม 2549 10:46 น.
ม้าลาย
๑
ชีวิตคือขดร้อย...........เกลียวธุลี
สืบธาตุบรรพบุรุษมี......แบบไว้
กำเนิดจากสิ่งดี...........กำหนด
ยังชีพเพียงเพื่อใช้.......ล่วงแล้วคืนดิน
๒
หวานลิ้นวันเปิดแย้ม......เปลือกตา
หวานรักอกมารดา.........อุ่นเต้า
หวานมธุรสธารา...........แห่งโลก
หวานแรกเบิกตาเจ้า......เบิ่งฟ้าดินหวาน
๓
เพียงน้ำตาลแตะลิ้น......รับสาร
ปากย่อมยิ้มยิ่งหวาน.....ดุจด้วย
แรงขับเคลื่อนพลังงาน..ชีวิต
ซ่อนลูกกวาดในถ้วย.....นับร้อยพันสี
๔
มีหัวใจเพื่อแจ้ง.............ใจตน
ดิ้นเรียกร้องดิ้นรน........ไขว่คว้า
เวียนท้องอิ่มหิววน.........ทุกข์สุข
เรียนกฎจนเติบกล้า.......กับรู้แบ่งปัน
๕
วันเดือนเคลื่อนผ่านพ้น.....วัยเยาว์
สรรพรสสะสมเอา..............ออกใช้
รักหวานรสหวานเรา.........ร่วมเสพ
รับส่งสัมผัสได้....................ลึกล้ำหลากหลาย
๖
ใจกายกำหนดคล้อย.......ตามกัน
กำหนัดสัตว์สืบพันธุ์........สุขสร้าง
หลากรูปร่างสีสัน............ปรากฏ
แต่งโลกงามอวดอ้าง.......ถูกต้องตามวิถี
๗
มีรอยยิ้มแตะแต้ม...............ดวงตา
เพียงพริบแย้มแววพา.........วาบพร้อย
หัวใจสูบฉีดทา...................เลือดฝาด
หวานหยดงามหยดย้อย........หยดน้ำผึ้งพระจันทร์
๘
วันชื่นยังนึกย้อน..............กลับไป
คืนสุขคือสงบใจ.................จากนี้
ประสบการณ์ผ่านยุคสมัย..เจนจบ
จากเด็กคนหนึ่งชี้.............เรียกร้องเอาขนม
๙
อมยิ้มมองเหล่าล้วน.......ลูกหลาน
ราวว่าย้อนวันวาน..........กลับได้
ดอกไม้เมื่อแย้มบาน.....ย่อมร่วง โรยแล
ร่อนกลีบพราวตกใต้......พุ่มพร้อมผลิผล
๑๐
จนวันจมทุกข์ด้วย..........ความชรา
ประสาทเสื่อมสองตา.......ขุ่นต้อ
ไร้สัมผัสรสครา..............ครองสติ
นอนนิ่งทนเหนื่อยท้อ......ที่แท้สัจธรรม
๑๑
มือสั่นกำช้อนตัก...........อาหาร
ป้อนเฒ่ามิรู้หวาน.........แตะลิ้น
ต่างคนตระหนักการ......พลัดพราก
จนหมดลมจึ่งสิ้น............สุดสร้างเวรกรรม
๑๒
หวานล้ำยามโลกแย้ม....ยิ้มมา
วางแตะบนเปลือกตา.....หลับพริ้ม
เคียงคู่ตราบจนวา-........ระสุด ท้ายฤๅ
นึกสุขย่อมสุขลิ้ม.............รสน้ำตาหวาน
หน้าส่วนตัว
2755
