ไปไหน

ม้าลาย

กระดานดำว่างร้าง.......คำเขียน
ทุกที่คือโรงเรียน........อ่านได้
คิดเองฝึกเองเพียร......ท่านว่า
สำเร็จหลักสูตรไร้.......สักข้อกังขา

เสียงชอล์กเคยขีดเส้น.....แสลงหู
เสียงตะคอกคำครู...........ตอกหน้า
หนังสือสั่งให้ดู...............ให้ท่อง
แปรงลบกระดานคว้า........จับขว้างสั่งสอน

ไม้เรียวถูกหักทิ้ง........เงียบงำ
ไร้เรื่องควรท่องจำ......เลิกป้อน
สารพัดเครื่องมือนำ......ถูกผิด
วัตถุสื่อสะท้อน...........ยุคนี้ทันสมัย

เคยจำเคยเจ็บครั้ง........ครูตี
หนังแตกแต่ละที.........แทบไข้
สิทธิมนุษยชนมี...........ตามข่าว
หน้าหนึ่งครูกับไม้.........ยิ่งย้อนคิดถึง

น้ำตาครูหยดนั้น........ไปไหน
วันรับปริญญาใคร.......เล่าซึ้ง
เสียงจริงจากหัวใจ.......จึงสื่อ
คุกเข่าลงละขึ้ง..........กราบพร้อมรับพร

............

วันนี้วันครูครับ ทำให้นึกย้อนกลับไปกาลครั้งหนึ่งในห้องปฏิบัติการน้ำตาเล็ด วิชาหนึ่ง พอดีว่าตรงกับวันรับปริญญาของรุ่นพี่ จึงมีรุ่นพี่หลายคนในชุดครุยเข้ามาคุกเข่ากราบครู และวันนั้นก็ได้เห็นครูร้องไห้