31 มีนาคม 2547 15:01 น.
ม้าลาย
นำ...ตนพรางซ่อนฟ้า.............สายฝน
ฉัน...หลบหิมะทน..................ทุกข์ล้อม
ไป...ลืมลบหากจน.................ใจปล่อย เลือนแล
สู่.....ภาพผู้คนพร้อม...............คืบเท้าผ่านถนน
ใจ....คงจังหวะเต้น.................ตามฟัง
เธอ...อีกผู้คนยัง....................โลกนี้
นำ....แจ้งข่าวความหวัง............วารหนึ่ง
ฉัน....จักหาใดชี้.....................พบแล้วเสมือนเธอ
ไป.........ยืนยังยอดห้วง...........หุบเขา
สู่...........ภาพแจ่มจันทร์เนา.......ผนึกฟ้า
วิญญาณ..ผ่านรางเงา................สงัดมิตร
เธอ.........เหล่านั้นห้อมข้าฯ........ห่อนได้เข้าใจ
*.........ยื่นมือเธอให้เถิด........คนดี
*.........ก่อนล่วงวัยผ่านปี.......แปลกหน้า
*.........แสดงรักหากจักมี........มอบสื่อ
*.........จนชัดเจนแจ่มจ้า........กระจ่างแจ้งนัยจินต์
*........ให้ฉันเห็นนิมิตเพี้ยง.......พิศวง
*.......เช่นชัดจริงจวบผจง.........จับได้
*.......สรรพสิ่งห่อนมั่นคง..........เสมอเสื่อม สลายแล
*.......เพียง ณ ปัจจุบันไซร้........ซึ่งรู้สองเรา
ให้.......รักอยู่ที่นี้................นานเทอญ
มือ......ปล่อยจักเลือนเดิน....แยกร้าง
เธอ......ฉันรักดำเนิน...........นำเถิด
กอด....โอบสู่ฟ้ากว้าง........ฝั่งโพ้นแสนไกล........*
ฉัน......ขออย่าสื่อสร้าง.......แสนคำ
ไว้.......เพื่อเพียงเกริ่นนำ.....กล่าวนั้น
และ.....พจน์หนึ่งซึ่งสำ-.......คัญกว่า
จง........กล่าวเถิดเพียงสั้น...เท่าสร้างเสียงเพลง
แสดงให้......ชัดแจ้ง.....................ทิศทาง ดาวเอย
ฉันรับรู้........แสงราง....................แรกนี้
ว่าความรัก...มิยากพราง................เพียงบอก นำเทอญ
คืออะไร......โปรดชี้.....................สู่ห้วงใจเธอ.............*
24 มีนาคม 2547 23:17 น.
ม้าลาย
แผ่นดินทอง
พ่อ แม่ พี่ น้อง อยู่ทางไหน
ทำมาหากินบนหัวใจ
หรือหัวใครที่เรียกเขาว่าชาวนา
แผ่นหลังชุ่มชื้นหากขื่นร้าว
เขาหว่านโปรยข้าว-เธอก้มหน้า
ผืนดินมิอาจฉ่ำด้วยน้ำตา
เหลือหวังเพียงหลังทาอาบคราบโคลน
แดดเผาดินร้าวระแหง
ร่างไร้เรี่ยวแรง-ล้มโค่น
ไถทับจมสิ้นด้วยลิ้นโจร
ทุ่งโพ้น ข้าวยืน สู้ผืนฟ้า
ผลิใบอ่อนรากแผ่กระแสเลือด
ดูดซับซีดเผือดทั้งใบหน้า
ซากชีวิตดินทรายไร้ราคา
มองหา ไม่เห็น แม้เส้นทาง
ความเชื่อ-ความหวัง-ความรัก
ปลูกปักต้นกล้าเมื่อฟ้าสาง
ฝนแผ่ว-พรำพื้น-ชื้นฟาง
จักวางใจใครให้รอดพ้น
16 มีนาคม 2547 23:49 น.
ม้าลาย
เห็นหยาดเหงื่อเหล่านั้นของฉันไหม
ล้วนคือเพชรเจียระไนจากใจฉัน
ที่ผุดพราวผิวกายหมายล้อมจันทร์
ร้อยสร้อยเป็นของขวัญกำนัลเธอ
หลากริ้วรอยแห่งวัยบนใบหน้า
คือสัญญารักกันมั่นเสมอ
ทุกเส้นถักรักแท้แต่แรกเจอ
สู่คำเลอค่าหวานทุกวารวัย
วงโอบรัดกอดล้อมอุ่นอ้อมแขน
คือเรือนแหวนที่มั่นคงกว่าวงไหน
สัมผัสเพลินเกินสรรค์แพรพรรณใด
มาห่มให้หลับสนิทยามนิทรา
ได้ยินคำคำนั้นของฉันไหม
จะมีเสียงเพลงใดไพเราะกว่า
สานประกายพรายดาวที่พราวฟ้า
ในดวงตาคู่ซึ้งซึ่งเธอมอง
เห็นดวงใจดวงนั้นของฉันไหม
หวังเพียงใครที่เขาเป็นเจ้าของ
จะมอบใจให้ตอบและครอบครอง
เป็นคู่คล้องคู่ชีวิตนิจนิรันดร์