บนหนทางที้ไร้ใครคู่เคียง

ม้าก้านกล้วย

คนมากมายแต่ไร้ใครรู้จัก
ไกลนักที่ต้องฝ่าหาจุดหมาย
ยังไม่เห็นหนทางที่ข้างปลาย
จึงได้แต่ก้าวย่างอย่างระวัง

อยากหยุดยืนอยู่รู้ว่าขลาด
แต่มิอาจเคลื่อนคล้อยเพื่อถอยหลัง
แม้ทดท้อเพียงไรไร้พลัง
แต่ก็ยังถัดเท้าเพื่อก้าวไป

ขาดคนเคียงคู่มาอยู่ข้าง
มองสายตาแตกต่างอย่างหวั่นไหว
สะอื้นบ้างพลางระทก  ตกหทัย
เหลียวแลหากำลังใจ ไม่เห็นมี

จะเดินต่อท้อนักอยากพักบ้าง
สองข้างทางรกเรื้อมิเหลือที่
ไร้ร่มเงา ไร้ศาลา ล้าเต็มที
ไม่แม้มี  น้ำใสใส  ให้ลูบล้าง

คนร่วมเดินทางไปไม่รู้จัก
คนรักที่รู้ใจ ก็ไกลห่าง
คนที่กล่อมขวัญใจให้เจือจาง
ก็เดินคน ละเส้นทาง แตกต่างไป

จึงมิเหลือสักผู้ที่อยู่เคียง
แม้เสียง คุยลั่น สนั่นไหว
แต่ไม่มีสักเรื่องราวที่เข้าใจ
ไม่เหลือใคร ไม่คุ้นเคย เลยเงียบเหงา