22 ตุลาคม 2548 15:20 น.
ม้าก้านกล้วย
ผืนทรายว่างกว้างไกลไม่เห็นขอบ
ลมพัดหอบเม็ดผงลงกัดกร่อน
มิมีร่มเงานักให้พักร้อน
มิพอผ่อนผายแรงแห่งสุรีย์
เป็นอาณาน่ากลัวทั่วทุกย่าน
แสบสะท้าน แดดสะท้อน กร่อนวิถี
จะหางามงดใดที่ไหนมี
ร้อนฤดี ใจกาย แทบวายวาง
ผืนน้ำว่าง กว้างไกล ไม่เห็นฝั่ง
คลื่นหลั่ง ไหลกรู สู่เบื้องล่าง
โหมลม โถมถั่ง ดั่งครวญคราง
ณ กึ่งกลาง ห้วงนที มิสวยงาม
ระลอกแล้วระลอกใหม่ ก็ไล่หนุน
ฟองขุ่นคลั่งขู่ ดูล้นหลาม
ระลอกแล้วระลอกเล่าเฝ้าติดตาม
จนกว่าน้ำ จะสิ้นสุด ตรงจุดนั้น
เวิ้งทรายกลับกลายเป็นชายหาด
คลื่นสาดกลับกลายเป็นพรายผัน
น้ำร้ายทรายแล้งรู้แบ่งปัน
กลับคืนชื่นชีวันในทันที
จุดบรรจบครบครรลองทั้งสองสิ่ง
ความนิ่งและเคลื่อนไหวในดิถี
หยุดแล้งคลายร้ายได้พอดี
สัจธรรมที่มีล้วนชี้ทาง
สรรพสิ่งในโลกล้วน ควรพึ่งพา
พิจารณาถ้วน ควรกระจ่าง
ละลด โกรธขึ้ง ณ กึ่งกลาง
เพื่อสร้าง ความพอดี เท่าที่ควร
(ม้าก้านกล้วย)
17 ตุลาคม 2548 15:20 น.
ม้าก้านกล้วย
ฉันยังคงเป็นฉันในวันนี้
แม้เวลาวารีจะแปรผัน
แม้บางใจร้ายเหลือไม่เอื้อกัน
แม้ดวงจันทร์มืดดับไม่กลับมา
ฉันยังคงเป็นฉันในวันนี้
เพราะรู้ดีตัวฉันนั้นมีค่า
ฉันยังคงก้าวต่อไม่รอลา
ด้วยหวังว่าความฝันพลันเกิดจริง
ฉันยังคงเป็นฉันในวันนี้
แม้ชีวีอาจมืดมิดปิดบางสิ่ง
แม้จะมีคำด่ามาเตือนติง
ฉันจะนิ่งและสู้อยู่ในใจ
ฉันยังคงเป็นฉันในวันนี้
พร้อมยอมพลีแม้ฝันนั้นมอดไหม้
ฉันจะกอบฝุ่นฝันนั้นด้วยใจ
แล้วหลอมใหม่ให้เกิดฝันนั้นอีกครา
ฉันยังคงเป็นฉันในวันนี้
ทุกเวลานาทียังมีค่า
ใครไม่เห็นว่าเป็นฉันกั้นสายตา
ช่างเค้าซ่ะ..มั่นไว้หัวใจเรา
sodasasa
ก็เพราะรักตัวเธอที่เป็นเธอ
ไม่อาจเผลอปันใจให้ใครอื่น
รักเธอที่คงมั่นทุกวันคืน
ขอแค่ชื่นใจนี้ที่แค่ปอง
ต่อให้โลกสลายไปตรงหน้า
กาลเวลากั้นขวางเราทั้งสอง
ไม่ให้พบเพื่ออยู่เป็นคู่ครอง
ใจยังต้องพิศวาสเป็นทาสเธอ
จันทร์เหมือนไม่เป็นใจให้รู้จัก
แต่จะรักเพียงพธูอยู่เสมอ
แม้หมื่นปีต่อไปไม่ได้เจอ
จะมีเธอตลอดไป ในใจนี้
แสนกาล ล้านเวลา จะพาล่วง
แสนห้วง ล้านคำนึง ถึงนวลพี่
แสนรัก ล้านพะวง ยังคงมี
แสนปื ล้านเดือน มิเคลื่อนคลาย
ไม่หวัง จะช่วงชิง อหิงสา
แม้นมาตร ชาติหน้า พาสมหมาย
จะพร่ำภาวนานัย ทั้งใจกาย
ขอเกิดใต้ พรหมลิขิต ชีวิตนี้
จะทำบุญ สุนทาน เป็นการใหญ่
ชาติใหนใหน ขอเกิดรวม ร่วมดิถึ
จองเป็นคู่ ชู้ขวัญ แม้พันปี
ต่อแต่นี้ จะรอรัก จากหนึ่งเดียว
ม้าก้านกล้วย
2 ตุลาคม 2548 17:05 น.
ม้าก้านกล้วย
กักขังตัวเองไว้ ในม่านฝน
แต่ปล่อยจิตใจตน ให้ค้นหา
ล่องลอยร้อยพัน อนันตา
แล้วน้ำนัยนา ก็ บ่าริน
ใจลอยกลับล้วงลึกลงอดีต
รอยกรีดแผลกรัง ยังถวิล
คิดเอาเองคิดว่า จะชาชิน
แต่ในจินตนาภาพ ยังอาบช้ำ
ยิ่งเหมือนถูกปิดบังเหมือนขังเดี่ยว
ฝนก็เชี่ยว ลมกรรโชก โลกระส่ำ
ผืนฟ้ามืด ใจก็หม่น เหมือนมนต์ดำ
เข้าครอบงำ ทั้งจิตใจ ไปถึงฟ้า
ทั้งทั้งรู้ว่าใยใจต้องเศร้า
ทั้งที่เขาจากไปไร้ปรารถนา
ทั้งที่อยากร่ำไร ให้กลับมา
หากทว่า ไม่กล้า ไปกว่านี้
จึงจับตัวขังไว้ในห้องเหงา
แล้วปล่อยเจ้าจิตใจ ไปยังที่
ร่องรอยวันหวาน ซ่านฤดี
เก็บไว้จี้ ใจจำ ย้ำใจตน
เป็นนักโทษแห่งความระกำกร้าน
รอประหารใจหายตั้งหลายหน
ให้ตายด้วยความระทกที่วกวน
จมกับหม่น มืดมิด ผิดเพราะรัก
(ม้าก้านกล้วย)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
หน้าส่วนตัว
1787
