11 สิงหาคม 2547 17:14 น.
ม้าก้านกล้วย
มา จะกล่าว เรื่องราว ที่เล่าสู่
ถึงหนึ่งผู้ ประมาท ผู้พลาดพลั้ง
เผลอละโมบ โลภปลื้ม ลืมระวัง
จนต้องฝัง ร่างลง ตรงสิ้นใจ
โอ้ เอ๋ย แม่กา เจ้าหากิน
เจ้าโบยบิน โผลง ตรงทางใหญ่
มีซากศพ กลบดิน ด้วยสิ้นใจ
ทิ้งไว้ ไร้ผู้ จะดูแล
หนังเนื้อกรังกรัด อัดกันแน่น
ผืนแผ่น แบน ตะแร๊ด แต๊ด แต๋
ชุ่มเลือด เหือดย้อย ลอยเป็นแพ
เหลือไว้แค่ กลุ่นฉุน และฝุ่นควัน
เจ้ากาแก่ แม่ลูกอ่อน ขย้อนเหยื่อ
ให้พอเผื่อ ลูกเจ้ามาก จึงบากบั่น
เนื้อหนัง มังสา หามานั้น
แบ่งปัน หลายชีวิต ติดพันธะ
จิกแซะ แทะทึ้ง ดึงกระชาก
ลอกลาก เคี้ยวคาย หงายผงะ
กระชั้นฉาก กระชากฉวย ด้วยมานะ
ตะกรุมตะกละ คุ้นเคย เลยลืมตน
โอ้ เอ๋ย แม่กา น่าเศร้าใจ
เจ้าคือศพต่อไป ในถนน
เส้นทางที่สร้างไว้ให้รถยนต์
กระชากชน กระโชกชีพ ด้วยรีบร้อน
ซากร่าง กรังรอ ผู้ต่อไป
ถนนใหม่ ย้ำยอก ยังหลอกหลอน
ศพที่ถูกรถชนบนทางจร
เชิงตะกอน ยางมะตอย ร้อยชีวิต
(ม้าก้านกล้วย)
10 สิงหาคม 2547 20:10 น.
ม้าก้านกล้วย
จากวันนั้น นับวันนี้ กี่ปีแล้ว
รุ้งเผยแวว แล้วสลาย กระจายเกลื่อน
ความรัก....หวัง......วันข้างหน้า....เริ่มพร่าเลือน.......
กลับกลบเกลื่อนกลางกมล ปนน้ำตา
จากรอยเจ็บ เหน็บลึก รู้สึกช้ำ
เข้าครอบงำ เงาหมอง ต้องโหยหา
ความหม่นหมาง เมินเฉย เหมือนเอ่ยลา
ช่างชินชา ช่ำชอง ครองแต่ช้ำ
คิดถึงวัน รุ้งราง ระหว่างใจ
คิดถึงใคร คนก่อน รอนระส่ำ
คิดถึงทาง ร่วมเดิน เพลินลำนำ
คิดถึงคำ อำลา น่าน้อยใจ
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ไม่กี่เหงา
รุมรบเร้า เร่งร่ำ น้ำตาไหล
รักหลุดลอย ไขว่คว้า ทว่าไกล
จะอย่างไร ความหวัง ก็ ยังฝัน
จากวันนี้ ไปอีกนาน สมานแผล
ยังแน่วแน่ ใจตรึง ถึงความฝัน
เมื่อสายรุ้ง ร้อยฟ้า มาหากัน
วันที่ฉัน สมฤดี เมื่อมีเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
หน้าส่วนตัว
1257
