29 พฤษภาคม 2546 20:17 น.
ม้าก้านกล้วย
ตอนเด็กฉันวิ่งซนจนเซ่อซ่า
ลื่นถลาหัวโขกเข้ากับเก้าอี้
ร้องไห้จ้าว่าแม่จ๋า มาช่วยตี
เก้าอี้ให้หนูทีที่แกล้งหนู
แม่ไม่โกรธทั้งที่ฉันนั้นโกหก
แม่กลับยกมือไม้แม่ไม่ขู่
แม่ฟาดเปรี้ยงเสียงสั่งดังน่าดู
ตีศัตรูของลูกน้อยมิค่อยเลย
แค่เก้าอี้อยู่กับที่ไม่มีฤทธิ์
แค่วางผิดทางขวางตั้งเฉยเฉย
แค่มาถูกลูกแม่แค่จำเลย
แค่เปิดเผยว่าอกแม่แม้ลูกร้อง
แต่เพื่อให้ลูกรักประจักษ์ว่า
แม่จะปลอบอุราคราหม่นหมอง
แม่จะกางแขนอ้ามาปกป้อง
แม้แม่ต้องเจ็บนักเพราะรักแท้
วันนี้ฉันเติบใหญ่เข้าใจดี
เหตุที่ตีเก้าอี้นี้เพียงแต่
แม่ประกาศศักดาประสาแม่
เธอรักแค่สุดกมลล้นดวงใจ
ฉันจะกลับไปกราบแนบแทบเท้าแม่
ซึ่งรู้อยู่ว่าแม่ต้องร้องไห้
แล้วฉันจะต้องตีอะไร
ที่ทำให้มารดาน้ำตาริน
(ม้าก้านกล้วย)
27 พฤษภาคม 2546 21:36 น.
ม้าก้านกล้วย
ทะเลกำลังคลั่ง
มองเหมือนดั่งอารมณ์ตรมว้าวุ่น
ฟองทะเลพร่างพราวสีขาวขุ่น
เคล้ากับฝุ่นทรายทรามยามคลื่นแรง
ทะเลไม่อาทรใครต่อใคร
คลื่นใหญ่ไล่โถมถั่งช่างกล้าแกร่ง
สำเนียงสาดคลื่นเครียดช่างเสียดแทง
พลังแรงระลอกถมระดมดัน
จะประโลมทะเลได้อย่างไรหนอ
อยากจะขอเพราะขลาดและหวาดหวั่น
อยากให้หายระห่ำโหยโดยเร็วพลัน
เพื่อที่ฉันจะได้ชื่นชมลมและฟ้า
เหมือนที่เคยได้เห็นเช่นที่หวัง
ทะเลหลั่งรินระรื่นคลื่นซัดซ่า
กระทบทรายระบายริ้วเป็นทิวทา
ประทับตาประทับใจยามได้ชม
ทะเลกำลังคลั่ง
โถมพลังระบายบึ้งซึ่งขื่นขม
กระแทกโขดประชดทรายคลายอารมณ์
เพื่อคลายตรมขื่นฝืนเหลือเกิน
อนุญาตให้เกรี้ยวกร่างข้างข้างฉัน
จะหุนหันอย่างไรไม่ขัดเขิน
กระหน่ำมาให้สะใจตายก็เชิญ
เมื่อเพลิดเพลินอารมณ์คลายร้ายคงจาง
(ม้าก้านกล้วย)
25 พฤษภาคม 2546 19:25 น.
ม้าก้านกล้วย
ใจน้อย
เหมือนถูกปล่อยให้เผชิญเดินเปลี่ยวเหงา
เหมือนจันทร์โศกฉายแสงใสแต่ไร้เงา
เหมือนว่าเราเดียวดายตายทั้งเป็น
เขาไม่มาสนใจไม่มาถาม
ไม่มาตามดูใจไม่มาเห็น
ไม่อาทรว่าร้อนผ่าวหรือหนาวเย็น
ไม่เหมือนเช่นที่เคยมาน่าฉงน
งอนเง้า
เมื่อใจเรารอรั้งตั้งแต่ต้น
กลับเฉยชาแชเชือนเหมือนเป็นคน
ที่อยู่บนคนละข้างรางรถไฟ
จะต่างฝ่ายต่างหันกันสองทาง
อยู่สองข้างสองยึดถือหรือไฉน
จะต่างคนค้นเส้นทางแล้วต่างไป
แล้วทำไมต้องริเริ่มเติมคำรัก
เมินหมาง
เหมือนมีควันขวางคู่เคยรู้จัก
เหมือนหมดหวงห่วงใยไม่ทายทัก
หรือคลอนรักคลายไมตรีเคยดีกัน
ได้เสมอถ้าเธอจะสิ้นสุด
ฉันจะหยุดใจหวามหยุดความฝัน
ตัดใจในวันนี้ไม่มีวัน
คืนสัมพันธภาพสิ้น ยินดี ลา
(ม้าก้านกล้วย)
25 พฤษภาคม 2546 19:13 น.
ม้าก้านกล้วย
ใกล้รุ่ง เลือนราง สว่างดาว
กลางหาว สดใส ในคืนสวย
รั้งรอ เวลา ฟ้าอำนวย
ระรวย รินลง ยังคงคอย
น้ำค้าง แม้มิได้ มากมายนัก
ประจักษ์ ใจว่า ค่าเจ้าด้อย
แค่พรม ผืนหญ้า มาปรอยปรอย
ร่วงลอย ลงมา เวลาเช้า
ดำรง คงที่ มิเนิ่นนาน
เมื่อกาล ผ่านเวลา มาเผดเผา
เลือนหาย จากไป ไหนหรือเจ้า
ชะเศร้า โศกใด ไปด้วยหรือ
เก็บเกี่ยว กักกั้น กันอย่างไร
จะให้ น้ำใจ อันใสซื่อ
ตวงน้ำ ค้างรอง ด้วยสองมือ
ยึดถือ เก็บไว้ ให้นานนาน
ที่สุด ระเหย เลยใจหาย
แดดสาย สาดแสง แรงสะท้าน
ละออง ไออ่อย ค่อยเจือจาง
วับว่าง ระเหย เลยต้องลา
หากมั่น ใจแน่ แม้เฝ้ารอ
วันรุ่ง พรุ่งพอ ก็พบหน้า
น้ำค้าง นวลผ่อง ต้องกลับมา
เพื่อว่า มาเยือน เพื่อนอรุณ
(ม้าก้านกล้วย)
24 พฤษภาคม 2546 21:03 น.
ม้าก้านกล้วย
ทะเลครวญครางครืนรื่นระลอก
ตลบหลอกลวงทรายคล้ายเริงร่า
เพลงไพเราะเพลิดเพลินพร่ำลำนำลา
กระหน่ำกล้าแล้วกลบเกลียวเลี้ยวลดลง
บุหลันเหลืองเหลือบละอองของเรียวคลื่น
ลำเนาอื่นหรือเปรียบเปรยเลยลุ่มหลง
ลำเลียงลมระดมริ้วปลิวปลดปลง
กระทบตรงรอยบรรจบน้ำพบทราย
รุนแรงล้ำอ่อนลำล้ามารอนรอน
กระแทกกร่อนเกลียวคลื่นก่อนกลืนหาย
ละอองอุ่นละมุนฟองฟ่องพรายพราย
เลือนละลายแล้วเริ่มเลื่อนเคลื่อนระดม
ราวบรรเลงดนตรีหรูอยู่ลั่นหลาม
เพลงเพราะพริ้งพราวพล่ามอร่ามสม
เพลงคลื่นครวญคลอรับขับเสียงลม
เพลงผสมสรวลสำราญสนานนัก
ไถลร่างลงราบแทบอาบคลื่น
ปลดปล่อยเหงาเศร้าฝืนสะอื้นกระอัก
ลดอารมณ์ตรมตรอมยอมลารัก
เพราะรู้จักปล่อยวางกลางรอยทราย
รับรู้แล้วทะเลกล่อมยอมให้ปลอบ
กลับลักลอบสลัดร้าวราวลอยหาย
ทะเลรับเรื่องขมใจไปละลาย
เกลียดกลับกลายกลบเกลื่อนเลือนลงแล้ว
กลอนบทนี้ ถูกขอร้อง แกมบังคับ จากครูประถม โรงเรียนหนึ่ง ให้ หาคำ ร เรือ ล ลิง มา เล่นลิ้น ให้ มาก ๆ เพราะเด็ก ๆ เดี๋ยวนี้ มักไม่มี กระดกลิ้น กันแล้ว
ลองไล่เลี่ยงสำเนียง รอ ก็ เลยได้
กลอนร้ายร้าย ไล่เล่นคลำ ลำเลียงร้อง
เกล็ดกลบเกลื่อนแกล้งกลดกลัดรัดรับรอง
ครวญตรึกตรองกรองตราตรึงกลึงกลั่นเกลา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
หน้าส่วนตัว
1734
