14 กุมภาพันธ์ 2545 22:48 น.
ม้าก้านกล้วย
ที่รัก . .
เธอรับรู้ได้ใช่หรือเปล่า
ว่าความรักมั่นคงระหว่างเรา
ไม่มีใดเทียมเท่าความรักนี้
ไม่ว่าวันดีหรือวันร้าย
รักไม่เคยผ่อนคลายสลายหนี
ยังเติมเต็มเพราะมั่นใจในไมตรี
และไม่มีคำถามต้องตามเตือน
ไม่ต้องมัวระวังความพลั้งพลาด
เรารักอย่างชาญฉลาดใช่คลาดเคลื่อน
รักที่เช่นแสงสว่างใช้ลางเลือน
ยิ่งกว่าเพื่อนยิ่งกว่าหาเชยชด
มาวันนี้ พี่จะขอรักคืน
รักที่ยื่นมอบไว้ให้ทั้งหมด
วันแห่งความรักนี้พี่ของด
พี่จะลดรักเธอสักหนึ่งวัน
พี่จะไปรักใครใครทั่วทั้งโลก
รักคนที่เศร้าโศกสลดหวั่น
รักคู่อริสงครามหยามเหยียดกัน
รักผู้ที่ปิดกั้นตัวจากความจริง
รู้ไหม. ดวงใจพี่
รักนี้สูงค่ากว่าหลายสิ่ง
รับคืนมาและแจกจ่ายมากมายยิ่ง
เพิ่งรู้จริงเช่นกัน เมื่อปันรัก
ได้เรียนรู้รับรู้สัจธรรม
รักจะสุขดื่มด่ำได้ใจตระหนัก
อย่าเก็บรักไว้กับตัวกลัวไร้รัก
อยากได้รักต้องแจกรักจักได้มา
8 กุมภาพันธ์ 2545 18:14 น.
ม้าก้านกล้วย
นี่ นี่ เธอจ๋า หันมาหน่อย
แล้วค่อยค่อย ฟังคำพี่ ให้ดีนะ
เพื่อนพี่ มันสนใจ คนนั้นไงล่ะ
น้องอย่าเอะ อะไป ใจเย็นเย็น
มันแอบ มองตาหวาน มาตั้งนานแล้ว
มายืนแกร่ว รอน้อง แค่ปองแค่เห็น
ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา ระอาลำเค็ญ
ก็มันเป็น ลูกผู้ชาย ขี้อายนิดนิด
พี่ก็เลย ต้องมา ทำหน้าที่
มาทักทาย คนดี ทำทีสะกิด
มาดี ใช่มาร้าย หมายเป็นมิตร
ใช่จะคิด ล่อลวง หรือลวนลาม
ว่าไงจ๊ะ น้องสาว ขาวสวยจัง
พี่ยังฟัง ตั้งใจไม่บุ่มบ่าม
หวังเพียงได้ รับรอยยิ้ม ของคนงาม
บอกตามตรง ชักหลง ซะแล้วสิ
คนอาไร๊ สวยซะน่ารักซะ
คงเพิ่งจะ แรกสาว ราวแรกผลิ
ผิวขาวเนียน อมแดง เหมือนแกงกะทิ
ไร้ที่ติ เอ!สงสัย เผลอใจแล้ว
หวิวเอง หวามเอง เสียมังหว่า
เจรจา พาที ที่เบาแผ่ว
ยิ่งมองน้อง นานนานไป ใจชักแป้ว
ไม่เป็นแล้ว พ่อสื่อพ่อชัก จะรักซะเอง
(ม้าก้านกล้วย)
7 กุมภาพันธ์ 2545 22:33 น.
ม้าก้านกล้วย
ขวัญเอย สาวงาม สุราษฎร์เอย
ครั้งที่เคย เที่ยวผ่าน งานชักพระ
พบคนดี ต้องละเมอ เผลอผงะ
นางช่างสะ สวยเช่นชน คนน้ำเค็ม
งามเกิน สาวใด ในโลกกว้าง
คิ้วคางช่าง ชวนชม คมขำเข้ม
ช้อนชะม้าย ชายตา พาอิ่มเอม
พี่ปลื้มเปรม แอบมองน้องคนเดียว
สองตา ไม่อาจถอน ไปทางอื่น
ลืมกลืน ลืมหายใจ ตั้งหลายเที่ยว
ใจพี่คง โดนคมเนตร ของน้องเกี่ยว
มันรั้งเหนี่ยว ดึงดวงใจ ไปตามกัน
ขวัญเอย สาวสะคราญ สาวบ้านดอน
ใจพี่อ่อน เพียงพบพลาง นางในฝัน
จะจากน้อง คงต้องดิ้น สิ้นชีวัน
ขอจากกัน เพียงร่าง ยอมวางวาย
จะชวนเธอไปเที่ยวทั่วร้อยเกาะ
ชวนกันเลาะ เล่นน้ำ ทะเลว่าย
เขียนคำรัก วอนวาด บนหาดทราย
ให้ใครใคร หลายคนคิด อิจฉาเรา
ชวนเธอไป เก็บกิน เงาะอร่อย
ชวนกินหอย ตัวใหญ่ใหญ่ เอาไปเผา
ไข่เค็มก็ ต้มสุก คลุกกับข้าว
จะชวนเจ้า ไปเก็บไข่ ที่ไชยา
เมืองแห่ง ธรรมะ โฆษาจารย์
จึงบันดาล จิตใจ ใสสง่า
สมนามเมือง คนดี ที่ได้มา
คู่ควรค่า ปักหลัก รักสาวบ้านดอน
(ม้าก้านกล้วย)
6 กุมภาพันธ์ 2545 21:36 น.
ม้าก้านกล้วย
คืนที่วังเวงใจไร้คู่เคียง
ยินเพียงเสียงขลุ่ยครวญทวนลมหนาว
คืนที่แสนหนาวเหน็บคืนเจ็บร้าว
คืนที่พราวแสงเดือนประดับดง
เงาไม้เบื้องหน้าพาสะพรึง
ล้วนลวดลายคล้ายคลึงจึงหลอนหลง
ช่างน่ากลัวยิ่งนักพะวักพะวง
รูปทรงทะมึนดำน่ายำเกรง
ดูเหมือนกับปีศาจที่กราดเกรี้ยว
ขบเขี้ยวแค้นข้องจ้องข่มเหง
ยืนหยามเหยียดยักท่านักเลง
พลางเพลงขลุ่ยกลายเป็นร่ายมนต์
เกิดเป็นร่างหลากเงาเพราะเขลากลัว
หมอกมัวเลือนรางดั่งล่องหน
แอบโน่นผุดนี่หลบลี้ตน
เล่นกลกับใจให้หวาดกลัว
สะดุ้งเสียงกรอบแกรบอยู่ข้างกาย
ผวาซ้ายเผยอขวาผีมายั่ว
ตระหนกจิตสะเทิ้นไหวใจระรัว
ยิ่งอยู่ตัวคนเดียวในดงไกล
เพลงขลุ่ยลอยหลงเงียบลงแล้ว
กลับแว่วเสียงนกกาฟ้าไสว
ผ่านพ้นคืนหวั่นผวาระอาใจ
มิอาจหลับตาได้จนใกล้เช้า
(ม้าก้านกล้วย)
3 กุมภาพันธ์ 2545 20:38 น.
ม้าก้านกล้วย
ในวันที่หัวใจไร้แรงหนุน
วันที่ขุ่นแฝงหม่นระคนเศร้า
วันที่ซึมหมองตรมระทมเหงา
วันที่ไม่มีเราไม่มีใคร
คิดว่าอยู่คนเดียวในโลกกว้าง
คิดว่าอยู่อ้างว้างใต้ฟ้าใหญ่
คิดว่าถูกทิ้งร้างบนทางไกล
ไม่สนใจไม่อาทรเหมือนก่อนกาล
ในภวังค์หนึ่งแห่งห้วงที่เงียบงัน
พลันนั้นสำผัสได้สายประสาน
เยื่อใยไมตรีที่เบ่งบาน
พลันนั้นกลับสุขอย่างไม่เคย
เป็นความเอื้ออาทรกันและกัน
เป็นแรงฝันแรงใจไร้ถ้อยเอ่ย
เป็นฝนฉ่ำปลุกชีวาพางอกเงย
ชดเชยอารมณ์โศกสลายคลอน
เป็นเธอที่ยื่นมือเข้ามา
กับรอยยิ้มเปื้อนหน้าแววตาอ่อน
ซับน้ำตาที่แอบเอ่อระอุร้อน
แล้วเชยช้อนให้เผลอเผยอยิ้ม
อ้างว้างทั้งปวงก็ปลดปล่อย
เหงาหงอยก็กลายได้เอมอิ่ม
รับรู้สายสัมพันธ์อันอ่อนนิ่ม
เต็มอิ่มเพราะสองเรา ไม่เหงาแล้ว
(ม้าก้านกล้วย)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
หน้าส่วนตัว
1034
