26 มิถุนายน 2547 19:24 น.

The Letter : จดหมายรัก

หย่อนภาษารักลงสู่ตู้จดหมาย
ส่งถึงปลายทางที่ฉันเฝ้าฝันหา
สื่อสัมผัสแสนหวานผ่านปากกา
กลั่นออกมาจากห้วงสุดสมุทรใจ

และเมื่อเธอเปิดอ่านผ่านอักษร
ความทุกตอนซ่อนรักสลักไว้
ปลายน้ำหมึกจะสร้างความห่างไกล
ให้เราได้ใกล้กันทุกวันคืน

ขอดวงดาวพราวแสงสว่างฟ้า
ขอจันทราในราตรีที่เริงรื่น
ขอมวลเมฆในฤดีที่ถูกกลืน
อยู่เป็นเพื่อนเธอจนตื่นด้วยชื่นบาน

ฉันจะเก็บภาพเก่าเก่าของเราไว้
ใส่ลงในลิ้นชักรักหวานหวาน
แม้เวลาจะเปลี่ยนที่กี่แสนนาน
แต่ความรัก...จะคงอยู่...คู่กาล...นานนิรันดร์

26 มิถุนายน 2547 00:42 น.

บทสุดท้ายของความรัก (อีกครั้ง)

หว่านความรักแล้วรอชูช่อดอก
ผลิใบออกผลิตผลบนความหวัง
จนเติบใหญ่เป็นไม้กล้าแกร่งพลัง
ด้วยดอกรักสะพรั่งยังพร่างพรู

ถึงลมแรงโถมใส่ไม่วิงไหว
พายุโหมเท่าใดไม่รับรู้
ตั้งตระหง่านสง่างามตามฤดู
เพื่อขออยู่คู่ดอกรักสลักใจ

เอ่ยคำมั่นสัญญาหวานผ่านภาษา
ให้รู้ว่ารักยังมั่นมิหวั่นไหว
ถ้าเธออยู่ฉันจะอยู่คู่เธอไป
ฝากความรักเอาไว้ให้ดูแล

แล้ววันหนึ่งมาถึงซึ่งพายุ
โกรธาดุเกลี้ยวกลาดเคยพลาดแพ้
ต้นรักนั่นยังคงมั่นมิผันแปร
ถูกรังแกยังกล้าท้าแรงลม

ความแรงสาดพาดผ่านกาลคับขัน
คงถึงวันที่ต้นรักหักโค่นล้ม
ดอกและต้นต่างมองตารู้อารมณ์
ด้วยระทมที่เราสองต้องจากกัน

วินาทีที่วิกฤติฤทธิ์ลมกล้า
เห็นแววตาทั้งสองที่โศกศัลย์
ซึ่งมีรักเคียงอยู่คู่นิรันดร์
พายุนั้นก็พลันหายมลายไป

ดอกรักพริ้มรอยยิ้มอิ่มความสุข
ผ่านความทุกข์เพราะมีรักอันยิ่งใหญ่
ต้นรักรับพยักหน้าด้วยอาลัย
แล้วทอดกายคลายรักไว้ในรอยดิน

23 มิถุนายน 2547 14:59 น.

หว่านความรักแล้วรอชูช่อดอก
ผลิใบออกผลิตผลบนความหวัง
จนเติบใหญ่เป็นไม้กล้าแกร่งพลัง
ด้วยดอกรักสะพรั่งยังพร่างพรู

ถึงลมแรงโถมใส่ไม่วิงไหว
พายุโหมเท่าใดไม่รับรู้
ตั้งตระหง่านสง่างามตามฤดู
เพื่อขออยู่คู่ดอกรักสลักใจ

เอ่ยคำมั่นสัญญาหวานผ่านภาษา
ให้รู้ว่ารักยังมั่นไม่ไปไหน
ถ้าเธออยู่ฉันจะอยู่คู่เธอไป
ฝากความรักเอาไว้ให้ดูแล

แล้ววันหนึ่งมาถึงซึ่งพายุ
โกรธาดุเกลี้ยวกลาดเคยพลาดแพ้
ต้นรักนั่นยังคงมั่นมิผันแปร
ถูกรังแกยังกล้าท้าแรงลม

ความแรงสาดพาดผ่านกาลคับขัน
คงถึงวันที่ต้นรักหักโค่นล้ม
ดอกและต้นต่างมองตารู้อารมณ์
ด้วยระทมที่เราสองต้องจากกัน

วินาทีที่วิกฤติฤทธิ์ลมกล้า
เห็นแววตาทั้งสองที่โศกศัลย์
ซึ่งมีรักเคียงอยู่คู่นิรันดร์
พายุนั้นก็พลันหายมลายไป

ดอกรักพริ้มอมยิ้มอิ่มความสุข
ผ่านความทุกข์เพราะมีรักอันยิ่งใหญ่
ต้นรักรับพยักหน้าอย่างอาลัย
แล้วทรุดกายคลายรักไว้ในรอยดิน

22 มิถุนายน 2547 11:39 น.

ปรารถนามาพบประสบรัก
ด้วยมิอาจจะหักใจให้ใฝ่หา
จากมุมหนึ่งถึงมุมนี้ที่ผ่านมา
อยากให้เธอรู้ว่ายังอาลัย

ถ้า...เธอเป็นนกฉันจะเป็นเช่นท้องฟ้า
อารักขานกตัวนั้นมิหวั่นไหว
ถ้าเธอเป็นมัจฉาชลาลัย
ฉันจะเป็นปลาใหญ่คุ้มภัยเธอ

ไม่ว่าเธออยู่ที่ใดขอให้รู้
ฉันคอยดูอยู่ใกล้ใกล้เธอเสมอ
แม้มิอาจปรากฎกายให้ได้เจอ
ขอละเมอในฝันทุกวันไป

ยามเธอสุขสำราญฉันพาลสุข
ยามเธอทุกข์ฉันจะรุกมาอยู่ใกล้
มาเคียงคู่ดูห่างห่างอย่างห่วงใย
ตราบสิ้นเสียงหายใจจะสิ้นลม