10 มิถุนายน 2550 10:09 น.
ม่านน้ำ
บอกตัวเองที่มืดมน...ยังคนที่ไร้ความคิด
ปล่อยชีวิตยึดติดกับคำว่า...รอ...ในความรักในความหวัง
คือความซ้ำที่ซ้ำรอยต่อตอกย้ำ ว่าต้องรอ..เรื่อยไป
กับความรักที่เลื่อนลอย ลดน้อยลงทุกที
เท่าทีมีเคียงข้างกายที่เคยเงียบเหงา อยากมีเทอเขียงข้างกาย
ไขว่คว้ามีเพียงแค่เหงา....อ้างว้างแงยบเหงา
ในหัวใจ....เหนื่อยจนท้อต้องรออีกนานเท่าไร
ความรักของเราคงสุดท้าย เหนื่อยเพียงไหนเมื่อมันยิ่งรอ
ยิ่งหมดความหวัง ความฝันคงไม่มีความเป็นจิง
ทุกทีเหนื่อยและล้า ไขว่คว้าทีไรไม่ถึงเทอสักที
ยิ่งทำทุก ๆ วันนี้มีแต่ความว่างเปล่า
จะวันนี้จะวันไหนยังเฝ้ารอเทอเสมอ
จะเดือนปีเลยผ่านไปจะรอเท่านั้น
เหนื่อย ดวงใจ ที่มันคงจะนาน
จะแสนนานเท่าไรจะย้ำทุก ๆ วัน
ว่า............รอ.............-*-