5 สิงหาคม 2552 16:28 น.
ม่านดอย
คุณมารดานั้นหนาหาใดเปรียบ
มิมีเทียบเทียมได้ในโลกนี้
สู้อาบเหงื่อท่วมตัวชั่วชีวี
ทุกอย่างพลีเพื่อลูกน้อยเจ้ากลอยใจ
ยามลูกรักเจ็บปวดแม่รวดร้าว
ยามเจ้าเศร้าหมองหม่นจักทนไหว
แม่เจ็บมากว่าร้อยเท่าเจ้าทรามวัย
ลูกนั้นไซร้มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด
ลูกมีสุขสดใสใจแม่ชื่น
ยามค่ำคืนมองจันทร์อันสดใส
ขอลูกข้าสุกสว่างทางยาวไกล
คุณพระตรัยแก้ไขข้องอย่างหมองตรม
แม่มิเคยหวังสิ่งใดในตัวลูก
เพียงแต่ปลูกฝังจิตคิดเหมาะสม
เป็นคนดีศรีสง่าค่าควรชม
ดังทีแม่อบรมบ่มสอนมา
ทำอะไนอย่าให้ใครเดือนร้อน
ก่อนเข้านอนน้อมนำธรรมคาถา
ใช้อยุ่คู่ทางชีวิตพิจารณา
เกิดปัญญาพาให้ไม่หลงทาง
มีเวลาน้อยนิดคิดสะสม
มั่นอบรมภาวนาพระทั้งสาม
พระพุทธนำพระธรรมส่งพระสงฆ์ตาม
ทำคุณงามความดีมีศีลทาน
เพียงแค่นี้ก็ชื่นในหทัยแม่
ถึงยามแก่ทิ้งสังขาราอธิษฐาน
ให้ลูกหลานทุกคนพ้นบ่วงมาร
ถึงนิพพานถ้วนทั่วทุกตัวตน
5 สิงหาคม 2552 00:57 น.
ม่านดอย
โบกมือลาอาลัยใจสลาย
รักมลายคลายสิ้นเสน่หา
ต้องกล้ำกลืนฝืนยิ้มปริ่มน้ำตา
ช้ำอุราร้าวรานปานขาดใจ
ยืนตัวสั่นรันทดสรดกำสรวล
ฤทัยครวญช้ำนักจักทนไหว
จำต้องตัดสวาทขาดเยื่อใย
ยิ่งสัมพันธ์ยาวไกลใจระบม
ดูซิฟ้ายังครวญหวนร่ำไห้
พิรุณใสรวยรินจินต์ขื่นขม
ฟ้าร้องครืนยืนหนาวร้าวระบม
ต้องนนอนซมพิษรักหนักเหลือเกิน
โอ้แรงฤทธิ์พิศวาสบาดใจร้าว
ยามถึงคราวรักร้างมาห่างเหิน
หัวอกหม่นหมองไหม้ใจยับเยิน
ขอหมางเมินความรักชั่วกัปล์กัลป์
31 กรกฎาคม 2552 19:54 น.
ม่านดอย
ขึ้นภูเขาเข้าถ้ำปฏิบัติ
เพื่อกำจัดกิเลศเหตุตัณหา
รักษาศีลธรรมมะภาวนา
อยู่ในถ้ำกลางป่าเขาลำเนาไพร
จะหาสุขอื่นใดที่ไหนเล่า
ดับร้อนเร่าเศร้าทุกข์ปลุกจิตใส
เท่าคุณพระศรีรัตนตรัย
ชำระล้างจิตใจให้งดงาม
ระฆังดังกลางราตรีที่สงัด
ตื่นสลัดความขี้เกียจเฉียดตีสาม
เข้าห้องน้ำทำกิจพิศรูปนาม
ถึงโมงยามทำวัตรเช้าเข้าศาลา
นักบวชสวดมนต์ธรรมนำสติ
สมาธิเดินจงกลมข่มโทสา
เสร็จแล้วหนอขอกุศลผลบุญญา
แผ่เมตตาทุกชีวิตจิตเบิกบาน
เสร็จวัตรเช้าเข้าโรงทานงานถนัด
ช่วยกันจัดสำรับกับคาวหวาน
ถึงเวลาอาหารเพลประเคนทาน
นมัสการเจ้าค่ะท่านครูบา
ที่วัดป่าพระท่านฉันท์หนึ่งมื้อ
เพราะท่านถือปฏิบัติเคร่งครัดหนา
จริยาวัตรหนอก็งามตา
ปฏิทาศีลตั้งมั่นมิสั่นคลอน
เสร็จจากเพลเป็นเวลาหาวิเวก
พระปัจเจกทุกองค์ทรงสั่งสอน
อย่าขึ้เกียจง่วงเหงาเอาแต่นอน
พึงสังวรณ์ขยันหมั่นภาวนา
ตัวม่านดอยมิรอช้าหาที่เงียบ
เดินเลาะเลียบเข้าถ้ำตามภูผา
ทรุดกายลงตรงพระปฏิมา
ตั้งสัจจะสมาธิสติปลง
ออกจากถ้ำทำปรมัติถวายพระ
น้ำปานะจัดพร้อมน้อมพระสงฆ์
ปฏิบัตให้ครบนบจำนงค์
เสร็จแล้วลงกุฏิพักผ่อนก่อนวัตรเย็น
ถึงเวลาห้าโมงเย็นเป็นนิสัย
ตั้งจิตใจแน่วแน่แม้แสนเข็ญ
ชำระล้างกายใจให้ใสเย็น
ขึ้นบำเพ็ญเพียรสร้างทางปัญญา
ทำวัตรเย็นเสร็จแล้วผ่องแผ้วจิต
เพ่งพินิจเกิดแก่ตายคลายปัญหา
ดังพุทธองค์ปลงว่าอนิจา
อนัตตาไร้สิ่งสรรพดับนิพพาน
ขอกุศลผลบุญหนุนนำส่อง
ถึงพี่น้องบ้านกลอนพรอธิฐาน
มีความสุขทุกท่านนิรันดร์กาล
เจริญงานเงินมากมายหายโรคา
6 กรกฎาคม 2552 13:40 น.
ม่านดอย
ถึงหายไปใจม่านดอยระห้อยหา
ทุกทิวาราตรีที่ผ่านฝัน
เดินทางธรรมทานนานหลายวัน
หอบบุญนั้นมาฝากท่านที่บ้านกลอน
ประเพณีงานบุญหลวงแต่หนหลัง
ควมพลังแห่หน้าหลังกันสลอน
เจดีย์ซาววัดเก่าเขลางค์นคร
แล้วกลัยย้อนสู่วัดสันดอนเงิน
วัดพระธาตุม่วงคำงามค้ำฟ้า
บุญนำพาชนทั่วทิศจิตสรรเสริญ
มาร่วมบุญมากมายกันเหลือเกิน
แสนเพลิดเพลินดอยสูงรุ่งเรืองธรรม
เดินทางต่อพระธาตุลำปางหลวง
สดชื่นทรวงพุทธคุณหนุนอิ่มหนำ
พระธาตุงามสง่าน่าจดจำ
ผลบุญล้ำธรรมรสโอสทดล
โอ้ดินแดนแคว้นนักธรรมล้ำเลอค่า
ท่านครูบาศรีวิชัยให้ฉงน
ที่ลำพูนบ้านเกิดท่านนั้นมีมนต์
นำผู้คนจากทุกทิศคิดเยี่ยมเยือน
ไป อ.พร้าว จ.เชียงใหม่ในอ้อมเขา
ความสุขใดไหนเล่าจะแม้นเหมือน
ช่วยกันสร้างกุฏิธรรมจำมิเลือน
กับเพื่อนเพื่อนนักบุญแสนสุขใจ
เดินทางต่อเมืองกาญฯร่วมงานบวช
ฟังบทสวดพระธรรมน้ำตาไหล
ทั้งบทแหล่ห่นาคซาบซึ้งใจ
พระคุณใดไหนเล่าเท่าแม่เอย
ที่หายไปหลายวันเพราะเหตุนี้
ขอน้องพี่อย่าลืมเลือนนะเพื่อนเอ๋ย
กลับมาแล้วเขียนบทกลอนอ้อนดังเคย
อย่าละเลยกันหนาม่านดอยวอน
26 มิถุนายน 2552 23:46 น.
ม่านดอย
เดินระทดระทวยฝนโปรยร่าง
สุดอ้างว้างฤดีมีใครเหมือน
ทุกข์ระทมตรมหนักรักลืมเลือน
มาแชเชือนเป็นอื่นขมขื่นทรวง
น้ำตาหล่นปนพิรุณครุ่นคิดหนัก
สุดที่รักหักอกตกแดนสรวง
ควงคนใหม่คลอเล้าร้าวอกกรวง
เจ็บปวดดวงฤทัยตายทั้งเป็น
ยืนหนาวสั่นจับไข้ทั้งกายจิต
ดั่งชีวิตปลิดปลิวกิ่วแสนเข็ญ
ค่อยทรุดกายใต้ชายคาล้าลำเค็ญ
ฝนกระเซ็นสาดซ้ำสุดกล้ำกลืน
ทอดสายตาอาลัยให้สับสน
ช้ำกมลเพียงใดใจแข็งขืน
ปาดน้ำตาเชิดหน้าข้าต้องยืน
ขอสะอื้นครั้งสุดท้ายปลายฝนโปรย
หน้าส่วนตัว
3165
