27 กันยายน 2545 00:24 น.
มโนมาร
ฉันรู้จักเธอมานานแต่ยังเยาว์
เรานั้นเข้ากันได้ดีช่างสุขแสน
คบกีนมาความเป็นเพื่อนไม่มีแทน
จริงใจแม้นตราบชีวีชีวาวาย
เหมือนเพื่อนตายเมื่อมีภัยมากรายใกล้
เป็นเพื่อนใจยามทุกข์ภัยไม่หนีหาย
เป็นเพื่อนสุขทุกโมงยามไม่มีคลาย
จวบจนตายเรารักกันฉันและเธอ
ด้วยคำถามที่มีให้เธอตอบ
เพื่อนคนนี้จริงใจไม่ไผลเผลอ
แล้วเธอเล่าจริงใจไหมล่ะเธอ
ไม่ได้เวอร์เราเพื่อนตายไม่กลายคืน
มาวันนี้ฉันทุกข์ลำบากนัก
ได้ประจักษ์ในความจริงที่สุดฝืน
ช่วยฉันหน่อยเถอะเพื่อนรักเธอตอบคืน
ไม่อยากฝืน ช่วยคนให้จนใจ
หน้าฉันชาเหมือนถูกตบตลบกลับ
น้ำตาขลับในเบ้าเป็นเงาใส
คำตอบนั้นที่ได้จากเพื่อนใจ
เหมือนทำให้ตัวฉันชาเกิดอาการ
ฉันฝืนยิ้มทั้งน้ำตาเวลาตอบ
คำว่าเพื่อนตายแท้จริงแค่คำขาน
โอ้..โลกหล้าไร้ซึ่งคำสาบาญ
จริงใจเพียงคำขานที่หลอกลวง
จงเชื่อเถิดเพื่อนพ้องและน้องพี่
ไม่มีดีไม่มีใครให้ใหญ่หลวง
ได้เท่ากับตัวเราให้ในทั้งปวง
มีแต่คนหลอกลวงไม่มีดี
เชื่อตัวเองรักตัวเองดีที่สุด
ไม่มีใครจักฉุดชากหรือลากหนี
ไม่ต้องแคร์คำใครในชีวี
ไม่ต้องสนคำวจีที่ว่าจริง
26 กันยายน 2545 02:53 น.
มโนมาร
ทำทำไมความดีที่แสนเน่า
พาความเศร้าความลำบากน่าเวียนหัว
ทำชั่วสิได้ดีกำไรชัวย์
ไม่ต้องกลัวใครจะดีกว่าที่ทำ
ทำความดียากไปไม่สนุก
สู้เคล้าคลุกความชั่วให้ถลำ
คนดีอยู่ยากแล้วนะในปัจจุบัน
มีแต่คนทำดีช้ำชอกอุรา
มีความรักรักหลอกลวงให้เศร้าโศก
แสนวิปโยกอนาถนักสุดนาถา
ร้องทำไมหลอกคืนสิเจ้ากานดา
อย่ากลัวว่าเขาไม่เจ็บถ้าแน่จริง
ยืมเงินคนคืนทำไมอย่ามีสัจ
เขาโง่จัดให้เราเองอยากสุงสิง
ช่วยไม่ได้คืนทำไมไม่แน่จริง
ให้เขาวิ่งด่าตัวโง่โอ้สุขใจ
ยิ้มเข้าไว้คนชั่วทั้งหลายแหล่
อย่ามัวแหย่ให้เหยื่อโกรธทำหน้าใส
ค่อยๆหลอกปริ้นปร้อนกระล่อนไป
ไม่เป็นไรหาประโยชน์ที่พึงเอา
เห็นเขาเขลาจงซ้ำย้ำให้แย่
อย่ามัวปล่อยคนป้อแป้ให้โลกเขลา
กำจัดไปเหยียบให้จมตรมบาทเรา
อย่าให้พวกที่โง่เขลามีปัญญา
ปกครองคนจงยุให้แตกแยก
ให้พวกมันนั้นเหลกแหลกสุดรักษา
ยุนี่หน่อยแหย่ตรงนั้นคันกายา
ให้พวกมันมีปัญหามาพึ่งเรา
ทำอะไรจงหวังผลแทนตอบ
อย่าเป็นกบกะลาครอบให้คนเผา
ยุติธรรมแน่นอนสอนให้เรา
แต่ต้องเอากำไรให้จ่ายคืน
เรื่องอะไรเกิดเป็นคนทั้งที
มัวมานั่งจ้ำจี้กฏโบราณราชวงศ์เหา
ทำอะไรตามใจสิก็ตัวเรา
ไม่ต้องแคร์คนไหนเขาจะว่ามา
หน้าส่วนตัว
582
