27 สิงหาคม 2547 13:06 น.
มุมมองของเม็ดทราย
บนทางที่เราร่วมเดิน
เธอมีฉันเป็นส่วนเกิน..ใช่ไหม
ที่ยังยืนข้างกันอยู่ เพราะเธอไม่รู้จะไปกับใคร
ตอบมาได้ไหม..ฉันคืออะไรในสายตา
เป็นเพียงดอกไม้แห้งเหี่ยว
แค่ในยามเปล่าเปลี่ยว เธอจึงหันมาหา
เมื่อมาถึงสวนสวย
มีดอกไม้กลิ่นระรวยละลานตา
ฉันก็ถูกทิ้งกับวันเวลา
มีเพียงความเหว่ว้าเคียงข้างกัน
ถ้าฉันเป็นเพียงแค่คนแก้เหงา
ก็ช่วยบอกหน่อยได้หรือเปล่า..ฉันไม่อยากฝัน
แต่ถ้าฉันยังเหลือค่า ก็ช่วยแสดงออกสักนิดว่า
เราผูกพัน
เธอยังห่วงฉันทุกวัน ไม่ใช่แค่เพราะเธอนั้นไม่เหลือใคร
คนที่ให้อยู่ฝ่ายเดียว..มันเหนื่อยท้อ
คนที่ได้แต่เฝ้ารอ..มันร้าวไหว
คนที่ทำอะไรก็ผิด..เธอไม่เคยคิดห่วงใย
มันแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงใด
ที่จะใช้ต่อลมหายใจให้ผ่านวัน
อยากให้เธอลองมองคนคนนี้
อยากให้เธอรู้สึกดีดี..เหมือนกับฉัน
ไม่อยากให้เธอจูงมือใคร พอเขาจากไปจึงมาหากัน
ไม่อยากให้ในทุกวัน ยังคงมีแต่ฉันที่เดียวดาย
บนทางที่เราร่วมฝัน..เธอยังต้องการฉันหรือเปล่า
ยังอยากยืนข้างกัน แม้ความเหงาได้จางหาย
ช่วยยืนยันด้วยสัญญา..
ว่าหนึ่งคนยังมีค่า แม้ไม่มากมาย
และไม่ใช่แต่ฉันงมงาย แต่เธอก็มีรักให้เช่นกัน
22 สิงหาคม 2547 11:08 น.
มุมมองของเม็ดทราย
อยากขอบคุณใครบางคน
ที่อยู่เคียงข้างในยามหมองหม่นอ่อนล้า
เธออาจไม่ได้ช่วยซับน้ำตา
แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยสอนว่า..ให้สู้ต่อไป
คืนนี้ฟ้าอาจไม่มีดาวนำทาง
แต่ฉันมีหนึ่งคนข้าง ๆ โลกที่อ้างว้างก็สดใส
ฟ้าหลังฝนพรำ อาจไม่ได้มีรุ้งกินน้ำเสมอไป
แต่ฉันยังมีหนึ่งคนห่วงใย ไม่ห่างกัน
ขอบคุณทุก ๆ สิ่งจากเธอ
ที่ช่วยให้ฉันอุ่นใจเสมอ ทุกตื่นฝัน
อยากบอกเธอนะคนดี..ต่อจากนี้กี่หมื่นวัน
เธอจะเป็นคนสำคัญที่ฉันจะผูกพันตลอดไป
20 สิงหาคม 2547 22:06 น.
มุมมองของเม็ดทราย
เจ้าหญิง เจ้าชาย เทพนิยายในฝัน
ฉันปิดหนังสือลงอย่างเงียบงัน..ร้าวไหว
ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงที่จะมีทุกสิ่งเช่นใคร
เธอคือเจ้าชายที่ใช้หัวใจ เพื่อใครอีกคน
บนเส้นขนานของความจริงที่แตกต่าง
คือเธอมีอีกคนร่วมทาง..ฉันยังอ้างว้างหมองหม่น
เมื่อไรหนอ..ฉันจะตื่น จากความขมขื่นทุกข์ทน
เมื่อไรหนอหยดน้ำตาเอ่อล้น จะมีคนห่วงใย
เป็นได้เพียงคนธรรมดาบนโลกของเธอ
มีสิทธิ์เพียงพร่ำเพ้อ เมื่อได้พบเจอคนที่ฝันใฝ่
เม็ดทรายไม่อาจพัดถึงฟ้า หนึ่งคนอ่อนล้าเธอคงไม่เข้าใจ
ความรัก..ปลิวไหว คงจางหายไปกับสายลม
คนธรรมดากับเจ้าชาย ไม่อาจสร้างเทพนิยายในฝัน
เมื่อความรักนิรันดร์ถูกแทนที่ด้วยความไหวหวั่น ขื่นขม
และทั้งหมดของหัวใจ คงถูกฝังไว้ในความเจ็บจม
อยู่กับความรักลอยลม ที่เหลือเพียงรอยระทม..ชั่วกาล
10 สิงหาคม 2547 19:32 น.
มุมมองของเม็ดทราย
หนึ่งมือที่ยึดยื้อเธอเอาไว้
ไม่อาจรั้งให้หนึ่งใจอยู่กับฉัน
หนึ่งความรักไม่อาจรั้งความผูกพัน
ของหนึ่งคนที่เงียบงันตลอดมา
หนึ่งใจคนไม่สำคัญ..ฉันคนนี้
รู้ซึ้งดีอีกหนึ่งใจไม่ห่วงหา
พูดมาเถอะหนึ่งคำนั้นคำว่าลา
แล้วหนึ่งมือที่ไร้ค่าจะปล่อยเธอ
5 สิงหาคม 2547 19:42 น.
มุมมองของเม็ดทราย
กับสิ่งที่ฉันให้..
คือความรู้สึก...ที่ไม่ใช่เพียงภาพฝัน
คือความรัก...ที่ไม่ใช่เพียงคำรำพัน
คือความคิดถึง...ที่ไม่ใช่เพียงแค่บางวันที่เหงาใจ
กับสิ่งที่ได้คืนมา..
คือความเจ็บปวด...ที่ไม่เคยเลือนลา..จางหาย
คือความจริง...ที่เธอมีอีกคนเคียงข้างกาย
คือจังหวะของหัวใจสลาย...ซึ่งยังคงเต้นไหวเพื่อรักเธอ
หน้าส่วนตัว
1196
