17 พฤษภาคม 2550 20:20 น.
มุจลินทร์
อย่าได้เงียบหายไปได้ไหมเล่า
ไร้แม้เงารอเขากลับอยู่เสมอ
จะกี่วัน กี่คืน จะได้เจอ
ปล่อยให้เก้อนานไปรู้ไหมเอย
นานมากแล้วรู้ไหมใครคนนั้น
เขาจากฉันไปไกลให้โดยหา
ทุกคืนค่ำตาฉำด้วยน้ำตา
ไม่รู้ว่าวันไดได้พบกัน
เคยบอกไว้ว่าฉันนั้นพิเศษ
สิ่งบอกเหตุไม่มีดังที่ฝัน
รักหรือหลอกกันเล่าเฝ้ารำพัน
อยากให้หันกลับหลังตั้งตารอ
ให้เป็นคนในฝันนั้นแสนเศร้า
และเงียบเหงาอย่างนี้ไม่ดีหนา
ไม่อยากร้องแต่ตารื่นชื้นขึ้นมา
อาบสองตาอสบแก้มแถมให้เธอ
อย่าได้เงียบหายไปได้ไหมเล่า
ไร้แม้เงารอเขากลับอยู่เสมอ
จะกี่วัน กี่คืน จะได้เจอ
ปล่อยให้เก้อนานไปรู้ไหมเอย
2 มิถุนายน 2549 22:57 น.
มุจลินทร์
อยากเอ่ยคำ ซึ้งซึ้ง "คิดถึงมาก"
ที่มาจาก หัวใจ ไม่แปรเปลี่ยน
เป็นแสงสว่าง วูบไหว คล้ายเปลวเทียน
จึงได้เขียน คำร่ำ พร่ำพรรณนา
อยากเอ่ยคำ ซึ้งซึ้ง "คิดถึงอยู่"
ใจเธอรู้ รับได้ ใช่ไหมหนา
เพราะทุกคืน ทุวัน ทุกเวลา
ใจร่ำหา ฌะอนั้น ทุกวันไป
อยากเอ่ยคำ ซึ้งซึ้ง ซึ่งมีค่า
ฝากผ่านมา รับขวัญ อย่าหวั่นไหว
มีเธอเสมอ ทุกวัน อันผ่านไป
และอยู่ใน หัวใจ ไม่ลิมเลย
อยากเอ่ยคำ ซึ้งซึ้ง ซึ่งเธอชอบ
นำมามอบ ชูเชิด พร้อมเปิดเผย
ให้เธอฟัง อย่างนี้ มีเหมือนเคย
พร้อมกับเอ่ย คำ"รัก" สลักจาร
อยากเอ่ยคำ ซึ้งซึ้ง ซึ่งหวังไว้
จะทำให้ หัวใจ ที่แสนหวาน
ได้รับรู้ ถึงห้วง ของดวงมาน
ได้เบิกบาน ในใจ ไปทุกวัน
หน้าส่วนตัว
657
