14 กุมภาพันธ์ 2550 20:22 น.
มือ ไหม้พาย
เนคไทของลูกแม่ผูกให้
ก่อนเจ้าไปพากเพียรเรียนหนังสือ
กุมความรักแม่ไว้อยู่ในมือ
อีกข้างถือความฝันบรรจงเดิน
จึงแบกความห่วงใยไว้ในเป้
ยิ่งไกลยิ่งว้าเหว่ยิ่งห่างเหิน
และอาจคนแปลกหน้าพาลูกเผชิญ
ไปหลงเพลินเแสงสีศิวิไลซ์
ความหวังปนคราบเหงื่อเสื้อนิสิต
เจ้าคือนกตัวนิด ณ ฟ้าไหน
ที่หมู่เมฆลอยคว้างอยู่กลางใจ
ที่ความทุกข์ภายในไร้คนรู้
เคยเชื่อว่าความรักจักคุ้มครอง
ให้มนุษย์ทั้งผองดำรงอยู่
รักของแม่จะน้อมนำและค้ำชู
ลูกต้องสู้ไม่ยอมแพ้แม้ทุกข์ใด
ครั้นลูกก้าวเดินผิดพลาดคิดสั้น
ใจแม่นั้นดั่งนรกราวอกไหม้
ยังมิอิ่มรักทั่วเต็มหัวใจ
เจ้าก็จากแม่ไปไม่หวนคืน
ยังมิทันล่ำลาคำอาลัย
เจ้าก็พรากดวงใจแม่ไปแล้ว.
---------------------------------
ที่มา : นิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปี 4
กระโดดตึกค่าตัวตายในวันแห่งความรัก
17 กรกฎาคม 2549 21:15 น.
มือ ไหม้พาย
หิวอีกแล้วหรือไรมนุษย์หนอ
ยิ่งกินยิ่งไม่พอยิ่งกระหาย
เมนูเลือดเสิร์ฟตามกับความตาย
เทน้ำตาซึมหายไปเซาะดิน
ปรุงระเบิดเป็นออเดิร์ฟไว้เสิร์ฟก่อน
กระสุนปืนร้อนร้อนร่อนถวิล
นิวเคลียร์หวานหอมกลมกล่อมลิ้น
ควักหัวใจมากินจนชินชา
ผืนแผ่นดินเดียวกัน เราฉันเพื่อน
แต่ใกล้เหมือนอยู่ไกล ไปยิ่งกว่า
ต้นไม้ชังจึงเติบร่างอย่างช้าช้า
โตด้วยหยาดน้ำตา จากฟ้าเดียว
สักวันหนึ่งเงาไม้จะปรกโลก
เป็นด้านมืดคืนโศกน่าหวาดเสียว
ธารน้ำตาท่วมท้นทั้งโลกเทียว
แต่หัวใจแห้งเหี่ยว ไปนิรันดร์
รักจะเหือดแห้งแล้งทุกแหล่งไป
เลือดจะท่วมหัวใจไปชั่วกาล.
--------------------------
แด่... โศกนาฏกรรมอิสราเอล-เลบานอน
และความขัดแย้งอื่นๆ ของโลก!!
25 พฤษภาคม 2549 20:48 น.
มือ ไหม้พาย
ต้นไม้ต้นนี้มีอายุ
บางใบปรุแดดสอดส่องเป็นสาย
ยังดอกผลพร้อมเพรียงอยู่เรียงราย
กิ่งก้านแผ่ขยายให้ร่มเงา
ผู้ผ่านทางเหนื่อยหน่ายว่างได้พัก
สัมภาระหน่วงหนักคือความเขลา
แบกมาจนครอบครองเป็นของเรา
แท้มันต้องเปื่อยเน่าเข้าสักวัน
รากยึดโลกอย่างไรยึดไม่อยู่
ยึดตัวกูของกูก็โศกศัลย์
อนัตตาประหารอัตตาพลัน
ความมืดนั้นกลับสว่างกระจ่างใจ
ต้นไม้ต้นนี้ชื่อพุทธทาส
มีธรรมเป็นธรรมชาติสะอาดใส
อันมนุษย์มีจน ล้วนต้นไม้
มีวันร่วงโรยใบได้เช่นกัน
สอนโดยไม่สอนว่าทุกสิ่ง
มิอาจนิ่งอยู่ได้ ในความผัน
แต่หลักธรรม-ความดี เคยมีนั้น
จะอยู่เป็นนิรันดร์ ไม่ผันเลย
พุทธทาสยังอยู่ไปไม่มีตาย
รู้รับใช้เพื่อนมนุษย์ ไม่หยุดเฉย
ด้วยธรรมโฆษณ์ ที่วางไว้อย่างเคย
โอ้ เพื่อนเอ๋ย เห็นไหมอะไรตาย
-----------------------
๑๐๐ ปี พุทธทาสภิกขุ
- พุทธทาสจักอยู่ไปไม่มีตาย -
-----------------------
24 พฤษภาคม 2549 11:22 น.
มือ ไหม้พาย
-๑-
เขาคือเด็กช่างฝันนักปั้นเรื่อง
เป็นนิทานฝันเฟื่องเรื่องขำ-เขลา
เหมือนประพันธ์นิยายของวัยเยาว์
มีตุ๊กตาตัวเน่าแสดงนำ
เมื่องานวัดจัดฉายมหรสพ
เพลงลูกทุ่งดังกลบเพลงพลบค่ำ
หนังกลางแปลง "แผลเก่า" ถูกเล่าซ้ำ
เด็กน้อยตาดำดำตื้นตันใจ
ว่า "แสนแสบ" คือคลองของตัวข้า
ว่าฝูงควายฝูงปลา มือคว้าได้
ว่า "อีเรียม" นั้นดวงหน้างามกว่าใคร
และจอหนังข้างใน ยังฉายวน
เขาคือเด็กผู้ฝันจะปั้นเรื่อง
เขียนนิยายต่อเนื่องเรื่องเข้มข้น
รวมเหตุการณ์ความเป็นอยู่ของผู้คน
ประกอบปนให้เรื่องนี้มีชีวิต
จึงจับเพื่อนมาเล่นเป็นตัวเอก
เขาสั่งคัตสั่งเทคใครเล่นผิด
มีผู้ชมนั่งดูอยู่น้อยนิด
แต่หัวใจมวลมิตรล้วนเบิกบาน
-๒-
เขาคือหนุ่มช่างฝันของวัยใหม่
เติบโตกับยุคสมัยห่างวัยหวาน
แต่เสียง "ขวัญเรียม" ดั่งแว่วกังวาน
เรียกให้เราวกผ่านเส้นทางเดิม
โรงหนังอยู่ในห้างสรรพสินค้า
ไร้เก้าอี้คร่ำคร่ามาวางเสริม
ภาพชัดใสฉายนิ่งยิ่งเคลิบเคลิ้ม
เหมือนความสุขถูกเติมจนเต็มใจ
จึงความฝันถูกปลุกให้ลุกตื่น
จึงหวนคืนความหวัง สร้างหนังใหม่
ทั้งแนวฮิป แนวอาร์ต ถูกวาดไว้
แต่ดูเหมือนเดินไปไม่ถูกทาง
ดู "แผลเก่า" อีกครั้งนั่งร้องไห้
เห็นเด็กโง่ผู้หลงในโลกใบกว้าง
ที่ยิ่งหายิ่งค้นก็ยิ่งคว้าง
จนกระจ่างเมื่อเห็นความเป็นไทย
-๓-
ดู "แผลเก่า" อีกครั้งยังคิดถึง
เรื่องราวซึ่งติดขัดกลับชัดใส
คือหนังที่เล่นค้างอยู่กลางใจ
และฉายวนอยู่ในใจดวงนั้น
ใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่กลางใจ
เชิด ทรงศรี อยู่ในใจดวงนั้น
------------------------------
แด่...เชิด ทรงศรี
ชายผู้จากไปด้วยวัย ๒๘ ปี
------------------------------
21 พฤษภาคม 2549 11:13 น.
มือ ไหม้พาย
-๑-
ไฟใดจะร้อนเท่า
ไฟที่เผาอยู่กลางใจ
หนึ่งเปลวจึงลามไป
จนมอดไหม้ทั้งมณฑล
แผลใดจะบาดลึก
กว่าสำนึกอันปี่ป่น
เมื่อคนมาฆ่าคน
ท้นคำถามความชอบธรรม?
-๒-
คือฝนอันชำแรก
แทรกดินทราย ระสายระส่ำ
แปรราบ -เป็นรางลำ
เกิดบ่อน้ำขึ้นบ่อใหม่
เอ่อล้นเต็มลำธาร
จากละหานเป็นบึงใหญ่
วักน้ำขึ้นมาใช้
จึงได้เห็นเป็น น้ำมัน
ที่พร้อมจะติดไฟ
พร้อมจะไหม้ได้โดยพลัน
จิตใจใครไหวสั่น
จิตใจนั้นคือเชื้อเพลิง
คือฝนอันชำแรก
จนร้าวแหลกแตกกระเจิง
จนร้างจนว้างเวิ้ง
เป็นป่าช้ากลางกมล
'ใต้'เท้ามีดอกไม้
'ใต้'หัวใจมีรักล้น
'ใต้'เลือดที่ไหลข้น
ประกอบปนด้วยน้ำตา
'ใต้'ตะวันมีชีวิต
'ใต้'ความคิดมีอิสรา
'ใต้'ความแค้นที่ค้างคา
มีคำว่าให้อภัย
-๓-
ฝนร้ายเดือนพฤษภา
จะติดตาจะฝังใจ
คนไทยฆ่าคนไทย
จึงร้องไห้ทั้งแผ่นดิน!
-----------------------------------
ส่งใจไปใต้ -ขอให้ "ครูจูหลิง" หายดี
ขอให้ความเจ็บป่วยของแผ่นดินใต้หายดี
หน้าส่วนตัว
1693
