เมื่อความจริง ปรากฎ ในบทรักจึงประจักษ์ แก่ใจ ไม่คิดถามเพราะตัวเรา เข้าไป ไม่ไหวปรามจึงลุกลาม ความรัก ของใครๆเมื่อความจริง แสนเศร้า เฝ้ารับรู้ความสุขใจ จึงอยู่ คู่ไม่ไหวเพราะรักนี้ ไม่ถูกต้อง จึงต้องไปอย่าให้ใคร ต้องเสียใจ เพราะตัวเราเพราะรักเขา ใจเรา จึงต้องปล่อยรักล่องลอย กลับสู่ ประตูเศร้าอย่าทำร้าย ใจใคร ให้อับเฉาอย่าให้เรา เป็นต้นเหตุ ความเสียใจเคยสุขใจ แค่ไหน ใจต้องจบอย่าไปพบ ให้ยาก จะผลักไสถอยออกห่าง จากความรัก ที่หนักใจอย่าให้ใคร ต้องเจ็บ เพราะเราเลยถอยออกมา เมื่อเวลา ยังหลงเหลือและทุกเมื่อ ที่เจอ จงนิ่งเฉยอย่าเพิ่มไฟ ให้รักนี้ มีอีกเลยความคุ้นเคย เก็บไว้ ในใจพอ
ชีวิตที่แสนเศร้า กับตัวเราที่แสนสุขทำไมเมื่อชีวิตเศร้า เราจึงต้องเศร้าเมื่อชีวิตเศร้า แล้วเราเกี่ยวอะไรเราสามารถสุขใจ ในขณะที่ชีวิตร้องไห้ ได้ไหมทำไมเมื่อชีวิตเสียใจ เราจึงต้องเสียน้ำตาไปด้วยชีวิตอยู่ส่วนชีวิต และตัวเราอยู่ส่วนตัวเราชีวิตคือเรื่องราวที่อยู่รอบตัว ส่วนตัวเราเป็นตัวละครในนั้นใช่ เราดำเนิน เดินตามไปตามมันแต่เราไม่จำเป็นต้องรู้สึกไปตามมันเราสามารถสุขใจ และหัวเราะได้ แม้ชีวิตจะเศร้าจับใจได้ไหม...
หรือเพราะความฝัน ไม่ได้ต้องการจะเกิดขึ้นจริงแค่อยากมีไว้ ให้ใจพักพิง เวลาที่ ความเป็นจริง มันทำร้ายใจหรือเพราะชีวิต ไม่ได้มีไว้ให้ก้าวเดินผ่านแต่มีไว้ให้เก็บเกี่ยว ประสบการณ์ เพื่อสาน ความฝันที่ตั้งใจหรือเพราะความจริง ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คิดหากเราแต่ยอมรับมันสักนิด มันก็จะกลายเป็นมิตรที่จริงใจหรือเพราะความอดทน ไม่ได้จำเป็นต้องมีมาก เพียงแค่เรารักคนอื่น และไม่อยากเห็นเขาลำบากมันก็คงจะไม่ยาก ที่จะเสียสละเพื่อใครหรือเพราะโลกนี้ ไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลอย่างที่เราเห็น เราจึงใช้ความคิดมาก เกินความจำเป็นเพื่อที่จะเป็นที่รักของใครๆหรือเพราะความจริง สิ่งที่ชีวิตต้องการ ไม่ได้มีมากแค่ให้คนใกล้ตัวที่เรารักไม่ลาจาก ก็คงมากพอที่เราจะสุขใจ