ทาง ที่ร้างรัก

มืดมิด..จนชิดเช้า

เมื่อย้อนความ ตามครั้ง เมื่อยังเด็ก
ดวงตาเล็ก แลจ้อง มองแผ่นฟ้า
ว่าช่างกว้าง ห่างไกล สุดสายตา
เกินกายา จะโอบ แผ่นฟ้าไว้

เมื่อโตมา เข้าสู่ ประตูชีวิต
ย้อนให้คิด ในครั้ง เมื่อยังใส
ว่าฟ้ากว้าง ที่วาง แสนห่างไกล
แต่เมื่อใด แหงนดู อยู่คู่เรา

ต่างจากคน ยลชิด สนิทได้
แต่เมื่อใด ใคร่หา เวลาเหงา
กลับห่างเหิน เกินกว่า จะคว้าเอา
ไม่เคียงเรา ทุกเวลา ดั่งฟ้านั่น

หากความจริง แผ่นฟ้า ไม่กล้าให้
จะเก็บใจ เข้าสู่ ประตูฝัน
สุดแล้วแต่ แผ่นฟ้า ตีค่ากัน
แล้วเดินทาง ร่างมัน ให้สวยงาม

เมื่อย้อนความ ตามครั้ง เมื่อยังน้อย
ดวงตาคอย แต่จ้อง และร้องถาม
ไปยังผืน แผ่นหล้า ฟ้าสีคราาม
ว่าเมื่อยาม เจ็บไซร้ ใครดูแล

ความใจกว้าง ของทางฟ้า มีจริงไหม
อยากมีใคร เคียงข้าง ระหว่างแพ้
อยากมีคน คอยห่วงใย ใจอ่อนแอ
ไม่ปรวนแปร ผันเปลี่ยน เวียนหมุนไป

เมื่อย้อนความ ตามจริง จึงได้รู้
โลกที่อยู่ ช่างเคี้ยวคด ไม่สดใส
จะตามล่า หารักจริง จากสิ่งใด
จึงปล่อยใจ ตามทาง รักร้างนั่น