15 เมษายน 2548 04:35 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
รักใครก็อย่ารักจนบ้าเลนนะคะ
รักพอดีๆ ก็พอแล้ว
แล้วก็รักให้นานๆ...ตลอดไป
------------------------------
รัก...จนบ้า ((เพราะคำชาย))
ยังคงนั่ง หลังพิง แนบอิงฝา
เหมือนคนบ้า ที่สองตา มีคราบใส
เบื่อตัวเอง เบื่อชีวิต เบื่อจิตใจ
นึกอะไร อยู่ทำไม ไยไม่นอน
นาฬิกา บอกเวลา สามสามเจ็ด
เลื่อนมือเช็ด เม็ดน้ำตา ที่หน้าหมอน
ยังคงถือ มือถือ มือสั่นคลอน
หวังให้ตอน เช้ามาถึง ซึ่งต้องทน
มองจันทรา ฟ้าไม่ครึ้ม แต่ซึมเศร้า
มองใจเรา แล้วกลับเศร้า กว่าล้นพ้น
มองน้ำตา ที่หลั่งมา อย่างร้อนรน
มองรูปภาพ ของบางคน ที่หายไป
หวังตอนเช้า เขาคงทำ อย่างที่ว่า
หวังเวลา จะช่วย ให้สดใส
แต่ยิ่งหวัง กลับยิ่งพัง ยิ่งสั่งใจ
ว่าอย่าหวัง ไปให้ไกล กลัวเจ็บนาน
เชื่อทุกคำ ทุกคาย ที่ชายบอก
เชื่อทุกคำ ที่ซ้ำ-หลอก แบบหน้าด้าน
เชื่อคำชาย กลายเป็นหญิง ที่ป่วยการ
เชื่อคำหวาน ที่ชายนั้น ได้สัญญา
มองเวลา อีกที สี่ศูนย์หนึ่ง
มองตัวเอง ยังนั่งซึ้ง อนึ่งบ้า
มองชีวิต ที่ชิดรัก จนชักชา
สุดแต่ดิน สุดแต่ฟ้า จะเข้าใจ
14 เมษายน 2548 17:29 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
การรอคอย..เป็นสิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้
แค่บางที...เผื่อเค้าจะรับรู้บ้าง...เท่านั้นเอง
--------------------------------------------------------
เจ็บ ((หญิง))
พอเถอะ....
ถ้ามันยาก..ไม่อยากฝืน
ถ้าเดิน...แล้วกล้ำกลืน
ฉัน..ก็จะยอมตื่น..พบความจริง
หยุดเถอะ...
หยุดทำร้าย...ใจผู้หญิง
ไม่มีแรง...แล้วจริงจริง
ขอแค่ทิ้ง...แล้วจากไป
อย่าทำ...
เหมือนว่าเธอ..มีใจให้
ยิงทำ...มันก็ยิ่งช้ำ...ที่หัวใจ
น้ำตา..ไม่มีเหลือ...ให้ไหล....แล้วคนดี
ขอร้อง...
อย่ามองฉัน..แบบนี้
แบบที่...ต่างจากเดิม...ไปทุกที
อยากย้ำอีกที...ชั้นเป็นคน...มีจิตใจ
เธอ...
ยังเป็นคนเดียว..ที่ฉันจะรัก...ตลอดไป
แต่รู้ดี..ว่ารักเรา..เป็นไปไม่ได้
ไม่เป็นไร..เดี๋ยวฉันคง..ทำใจได้เอง
ฉัน..
เป็นคนหนึ่ง..ที่เธอคงเคยรัก..มากกว่าตัวเอง
แม้เธอต้องแยกไป..ฉัน..วังเวง
มันก็เป็นเรื่องของตัวฉันเอง...ฉันจะรับมัน
เหนื่อย...
ฉันเหนื่อย..ที่เรื่องเธอคอยบีบ..หัวใจฉัน
เหนื่อยกับชีวิต..ที่ซ้ำกัน...ทุกวัน
การรอคอยนั้น..ช่างเป็นสิ่งที่..ยาก
หนทาง...
ที่เราต้องเดิน..ทั้งยาว..และลำบาก
ถึงตัวฉัน...จะทนได้..เพราะรักมาก
แต่เธอ...คงไม่อยาก...จะทน
สุดแท้แต่ฟ้า...จะกำหนด
การอด..การทน...มันเอ่อล้น
กลายเป็นความอ่อนแอ...ที่ต้องจำทน
อยู่กับคน...บางคน...ที่ไม่ค่อยรักเราจริง
รัก...
คำนี้เธอเคยพูด...และยังพูด..แต่ฉันนิ่ง
ก็เพราะ..แค่คำพูด...ที่ไม่ได้มาจากใจจริง
แค่เส้นฟาง..หรือบางสิ่ง..ที่ผูกความรักเรา...
เพื่อเธอ..
ฉันทำได้...แม้ต้องเศร้า
แต่เอาเหอะ...เพื่อความรักของสองเรา
เธอจะเอา..ทั้งชีวิต..หรือจิตใจ...ฉันก็ให้เธอ
รอคอย..
จนไม่รู้ว่าเรื่องจริง...หรือพร่ำเพ้อ
รอจน..น้ำตาหยดสุดท้าย...ที่กำลังเอ่อ
ไหลออกจากตา...และจะได้เจอ...กับเรื่องจริงง
-----------------------------------------------------------------------
ภาพนั้นของเรา...คงไม่กลับมาอีกแล้ว
เรื่องนี้ฉันรู้ดี...รู้ดีจริงๆ......
14 เมษายน 2548 00:04 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
จากผู้ชายคนหนึ่ง
ให้ผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ไม่มีวันคืนกลับมา
--------------------------------------
เหงา((ชาย))
นั่งริมคุ้งน้ำ...ยินเสียงเธอเรียก
แหงนมองเวิ้งฟ้า...ยินเสียงเธอเรียก
เดินผ่านทางนา...ยินเสียงเธอเรียก
กลับเรือน...ทานข้าว....คนเดียว
----------------------------------
**ขอถ่ายทอดความรู้สึกแทนผู้ชายคนนั้นค่ะ
13 เมษายน 2548 23:55 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
วิกฤติ..ฤดู
เดี๋ยวนี้..ฤดูเปลี่ยน...เวียนวน...จนคนคลั่ง
เดี๋ยวก่อน...ฤดูอยู่...ทนนาน...จนคนเศร้า
เดี๋ยวหน้า...ฤดู.........อาจไม่มี
** สี่ฤดู ดูดี ดีแค่นาม
13 เมษายน 2548 22:17 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
หนึ่งคือฉัน...หนึ่งคือเธอ
หนึ่งคนมอง
หนึ่งคนหัน
หนึ่งคือฉัน
หนึ่งคือเธอ
หนึ่งคนลืม
หนึ่งอยากเจอ
หนึ่งคือเธอ
หนึ่งคือฉัน
หนึ่งคนฝัน
จนวันนี้
หนึ่งคนมี
หนึ่งคนนั้น
หนึ่งคนรอ
จะมีวัน
หนึ่งคนนั้น
จะมีเธอ
**กลอนนี้แต่งไว้วันที่ 15 พฤศจิกายน 2546 เพื่อนให้แต่งให้ค่ะ ....คิ
Lovers
0 คน เลิฟมืดมิด..จนชิดเช้า
Calendar
หน้าส่วนตัว
1005
