13 เมษายน 2548 12:08 น.

จากใจ...

บทรำพึง

ใจเอย...เข้มแข็งไว้ก่อน            อย่าเพิ่งตัดรอน
ตัดทอนจากความแข็งแกร่ง

อย่าเพิ่ง..อย่าเพิ่งหมดแรง         ทำใจให้แข็ง
แค่เพียงเสแสร้งยังดี..

----------------------------------------------------------------- บทจริง

ทนเจ็บเก็บจนลนลาน               จนเหนื่อยจนนาน
จนไม่อาจสานความแกร่ง

อดทนจนใจหมดแรง                หัวใจเธอแข็ง
แข็งจนทิ่มแทงจิตใจ

เธอรุนเธอแรงเกินไป              เกินใจรับไหว
ทำไปมองข้ามความคน

เพียงเพราะมิอาจอดทน           หรือเพราะบางคน...
............
........
..........
.....
........
....
...ร้ายจนจิตใจไม่มี....

12 เมษายน 2548 18:30 น.

2-1=0

มืดมิด..จนชิดเช้า

2 - 1 = 0

สองคนเดินมา
หนึ่งลาจากไป
หนึ่งไม่เข้าใจ
ทำไมหนึ่งลา

แต่ก่อนมีสอง
แต่หนึ่งร้างลา
อีกหนึ่งร้องอย่า
แต่ว่าไม่ทัน

อีกหนึ่งจากไป
อีกหนึ่งเงียบงัน
ก็ความผูกพันธ์
ถูกทำลายไป

จากสองเป็นหนึ่ง
หนึ่งยังข้องใจ
แต่หนึ่งจากไป
จะถามใครกัน

หนึ่งนั้นเดียวดาย
อีกหนึ่งครบครัน
มีสองฉับพลัน
หนึ่งทำได้ไง?

** แก้ให้แล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

12 เมษายน 2548 18:24 น.

คาวคน

มืดมิด..จนชิดเช้า

คาวคน

ไม่สูญสิ้น กลิ่นสาบ กับคราบเลือด
ที่ยังเชือด เฉือนใจ ไม่ไปไหน
แม้กลิ่นสิ้น แต่สีคราบ ยังอาบใน
ยังฉาบอยู่ คู่กับใจ ที่ไร้แรง

มีสองแขน สองขา น่าจะทน
แต่ใจหม่น คนก็คน ไม่ทนแข็ง
เธอดั่งมีด กรีดหัวใจ จนทิ่มแทง
ยากจะแฝง แรงน้ำตา ยากจะทน

หนึ่งหยาดริน รดหยด บดใบหน้า
ทับอีกหนึ่ง หยาดน้ำตา จนสับสน
หมื่นน้ำตา รินมาจาก หนึ่งใจคน
จะลานลน ทนตาย ก็คล้ายกัน

จะให้ฉัน ร่ำร้อง จะจ้องฆ่า
หรือให้ปาด หยาดน้ำตา กลับหลังหัน
ให้เอ่ยปาก ถากถาง กับใครกัน
ยอมเก็บมัน ลั่นในฝัน ยังจะดี

ล้างคราบคาว สาวไม่สด จนหมดสิ้น
ไม่สิ้นกลิ่น ใจต่ำ ยังคล้ำสี
กายสะอาด แต่ชาติเก่า ยังเคล้าคลี
คงไร้ทาง จะสร่างสิ้น ซึ่งกลิ่นคาว

กลิ่นน้ำตา กลิ่นสาบ กลิ่นคราบเลือด
ยังคงเชือด เฉือนใจ ในคืนหนาว
แผลในใจ ไม่เคยจาง เป็นทางยาว
อันความคาว ยังฉาวอยู่ คู่จิตใจ

**ขอโทษทีนะคะที่ครั้งที่แล้วพิมพ์คำว่าเธอผิดไปเป็นเทอ ทำให้อารมณ์สะดุด และขอบคุณมากนะคะสำหรับคนที่ช่วยเตือนและแนะนำในครั้งที่แล้ว

12 เมษายน 2548 18:12 น.

น้ำผึ้งพระจันทร์

มืดมิด..จนชิดเช้า

น้ำผึ้งพระจันทร์

เป็นได้เพียง เงาจันทร์ บนน้ำนิ่ง
เป็นแค่เพียง บางสิ่ง ที่ฟ้าหยาม
สวยก็จริง แต่ก็เพียง สวยแค่นาม
อยู่บนน้ำ ใช่ฟ้าคราม มีค่าใด

ชแง้มอง จ้องจันทร์ บนชั้นฟ้า
หนึ่งน้ำตา จากจันทร์ ก็พลันไหล
อยู่บนน้ำ โดนเขาย่ำ จนช้ำใจ
เห็นเป็นจันทร์ ไม่มีใจ หรือไงฤา?

ดึกสงัด สัตว์ร้อง เสียงก้องแผ่ว
ยินเสียงแว่ว เสียงคราง ไม่เคยถือ
กี่พันช้ำ กี่ย่ำยี กี่ร้อยมือ
อีกกี่ล่ำ อีกกี่ลือ ที่ว่ากัน

ดวงเดียวกัน แต่หนึ่งจันทร์ ช่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่จันทร์เดียว เอื้อนเอ่ย ไม่เคยหัน
สวยเพียงใด ได้เป็นแต่ แค่เงาจันทร์
น้ำดับพลัน เงาจันทร์ ก็ดับลง

จะดำรง อยู่ก็คง แต่จันทร์ฟ้า
ยังเชิดหน้า ชูตา ไม่ขื่นขม
ทิ้งอีกจันทร์ จมดิ่ง ลิ้มทุกข์ตรม
น้ำผึ้งพระจันทร์ จะขม ก็วันนี้

***ครั้งที่แล้วพิมพ์ผิดไป ยังไงขอโทษด้วยนะคะที่ต้องโพสใหม่

11 เมษายน 2548 23:19 น.

น้ำผึ้งพระจันทร์

มืดมิด..จนชิดเช้า

น้ำผึ้งพระจันทร์

เป็นได้เพียง เงาจันทร์ บนน้ำนิ่ง
เป็นแค่เพียง บางสิ่ง ที่ฟ้าหยาม
สวยก็จริง แต่ก็เพียง สวยแค่นาม
อยู่บนน้ำ ใช่ฟ้าคราม มีค่าใด

ชแง้มอง จ้องจันทร์ บนชั้นฟ้า
หนึ่งน้ำตา จากจันทร์ ก็พลันไหล
อยู่บนน้ำ โดนเขาย่ำ จนช้ำใจ
เห็นเป็นจันทร์ ไม่มีใจ หรือไงฤา?

ดึกสงัด สัตว์ร้อง เสียงก้องแผ่ว
ยินเสียงแว่ว เสียงคราง ไม่เคยถือ
กี่พันช้ำ กี่ย่ำยี กี่ร้อยมือ
อีกกี่ล่ำ อีกกี่ลือ ที่ว่ากัน

ดวงเดียวกัน แต่หนึ่งจันทร์ ช่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่จันทร์เดียว เอื้อนเอ่ย ไม่เคยหัน
สวยเพียงใด ได้เป็นแต่ แค่เงาจันทร์
น้ำดับพลัน เงาจันทร์ ก็ดับลง

จะดำรง อยู่ก็คง แต่จันทร์ฟ้า
ยังเชิดหน้า ชูตา ไม่ขื่นขม
ทิ้งอีกจันทร์ จมดิ่ง ลิ้มทุกข์ตรม
น้ำผึ้งพระจันทร์ จะขม ก็วันนี้