24 เมษายน 2548 22:52 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ความรู้สึก....(ไร้)
หนึ่งล้าน พันร้อย..............ราตรี ครอบงำ
ความจำ หดสั้น..................ความจำ เหือดหาย
เราเดิน เราเหิน...............อยู่ ณ ฟ้าใด
สว่างอยู่ไย........................หรือราตรีกาล
เรายัง เป็นคน..................มีลมหายใจ
หรือมี เพียงลม................. วิญญาณ......
-----------------------------------------------------
สมอง สองตา พร่าเลือน
โดนเชือด โดนเฉือน ก้อนใจ
โดนย่ำ โดนยี มากไป
ไม่อาจ หายใจ ได้ทัน
หายใจ ติดขัด รัดจิต
ใครเอย ช่างคิด ทำฉัน
ขย้ำ ซ้ำเติม โรมรัน
ไม่ทัน ป้องกัน ตั้งตัว
น้ำหยด รดตา บ่าไหล
สองทาง ร้างไฟ สลัว
หนึ่งจิต คิดจน หม่นมัว
ความกลัว ก้องรัว ทั่วใจ
มือคล้ำ คอยคลำ เส้นทาง
ตาเลือน ทางลาง เห็นไม่
หนึ่งชีวิต ชิดมืด ฝืดไป
ยากเดิน เหินไป ไร้ทาง
ร้อยคำ พร่ำด่า คร่าจิต
รอนริด ชีวิต ติดค้าง
แผลใจ ไม่เคย เฉย-จาง
เลือนลาง เป็นทาง ค้างใจ
เหนื่อยอ่อน ตาร้อน ซ่อนขม
ไร้สุข ทุกข์บ่ม ข่มไม่
ใจจื่ด ชืดดำ หรือไร
ถึงต้อน หลอนใคร ให้ร้าว
ก้าวยาก หากเดิน เกินล้ม
ปล่อยจิต มิดจม บ่มฉาว
ปล่อยกาย ตายชิด ติดคาว
จนสั่น ครั่นหนาว ร้าวใจ
สมอง สองตา พร่าดับ
ใจกาย หายลับ อับสมัย
โดนยี ตีซ้ำ ร่ำไป
ลาเถิด เกิดใหม่ ไปดี
-------------------------------------------------
***เห้อกว่าจะจบ ไม่มีเวลาเลยค่ะ
ยังไงช่วยแนะนำด้วยนะคะ...
18 เมษายน 2548 23:13 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ยิ่งลืม..ยิ่ง...
มองทะเล เลยเหว่หว้า คงแค่นั้น
มองดวงจันทร์ เลยสั่น หวั่นและไหว
ยินเสียงลม ที่หวีดก้อง ร้องหลอนใจ
เปล่าเป็นไร แค่หัวใจ มันไหวอ่อน
คงเป็นเพราะ มองดวงดาว จึงหนาวจิต
คงเป็นเพราะ บางความคิด ยังติดหลอน
คงเป็นเพราะ ตะกอนรัก ไม่จักนอน
คงเป็นเพราะ ฟ้าบั่นทอน ก้อนหัวใจ
เหนื่อยนานแล้ว แคล้วพอพัก จักยิ่งเจ็บ
มือปล่อยแล้ว แคล้วใจเก็บ ยากผลักไส
สั่งร่างกาย กลายเป็นง่าย เมื่อเทียบใจ
ทุกน้ำตา ยังพร่าไหล ไม่ต่างเลย
อยู่ในห้อง สองตา จ้องมองฝา
เห็นใบหน้า ที่พร่าเลือน แต่เฉือน-เฉย
เลยจากมา ว่าจะลืม คนคุ้นเคย
ยิ่งละเลย ยิ่งเกยตื้น รื้นน้ำตา
**จะลืมใคร มันคงไม่ง่ายเนอะ คิ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่าน
18 เมษายน 2548 16:29 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
**ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ...ถึงเค้าจะไม่รักเรา ก็ไม่เป็นไรเนอะ คิ
------------------------------------------------------------------------
คนสำคัญ..ของหัวใจ
ความสูง...
มันเป็นสิ่งที่น่ากลัว...ไม่อยากแม้จะเงยหน้า
มันเป็นสิ่ง..ที่ทำให้ฉันรู้ว่า...ค่า
ไม่พอ...จะเสนอหน้า...ขึ้นไป
ความต่ำ..
มันเป็นความช้ำ..ที่คอยซ้ำเติมจิตใจ
ว่าไม่มีโอกาส..จะคว้าเอื้อม..หัวใจ
ของใคร...ที่ใกลกันเหลือเกิน
ความพอดี..
มันเป็นสิ่งที่...พวกเรายังห่างเหิน
เพราะช่องว่าง..ตรงกลางระหว่างเรา..มันไม่มีแม้ทางเดิน
ตัวฉันเอง..จึงไม่กล้าเผชิญ...ความจริง
ความเกือบ...
มันเป็นสิ่งที่..เชือดเฉืนใจฉัน...อย่างยิ่ง
เกือบจะรัก เกือบคิดถึง..เกือบจะได้เธอมาแล้วจริงจริง
มันเลยกลายเป็นบางสิ่ง..ที่เกือบจะไม่มีแม้ความทรงจำ
ความรู้สึก...
พอนึกนึก...มันก็น่าขำ
ทำไมนะ...ยังรู้สึก..ระลึกได้.แม้เสี้ยวคำ
ที่เธอไม่ได้อยากพูด..และไม่ได้อยาก..ให้ฉันจำ..สักนิดเลย
ความเป็นฉัน..
คงเป็นสิ่งนี้แหละมั้ง...ที่ทำให้เธอชาเฉย
เพราะความเป็นฉัน...มันไม่มีค่า...เธอจึงละเลย
เธอจึงไม่เคย...เอ่ย..ถ้อยคำ
ความเป็นจริง..
มันเป็นสิ่งเดียว..ที่ต้องยึดติด..แม้ชิดช้ำ
มันเป็นสิ่งเดียว...ที่ฉันต้อง..จำใจทำ
เพราะวันใด...ถ้าตื่นจากฝัน...มันคงจะช้ำกว่าความเป็นจริง
ความเป็นคน..
มันเป็นสิ่งที่วกวน..ยากละทิ้ง
ความเป็นคน..มันเวียนวน..จนสมจริง
ทำให้ฉัน..ไม่อาจนิ่ง..ได้นานวัน
ความเป็นเธอ...
คงเป็นสิ่งนี้..ที่เพ้อ..ละเมอฝัน
แม้สิ่งนี้ จะทำให้...ใจกดดัน
แม้ตัวเธอไม่อาจเปลี่ยน..มาเป็นคนรักกัน
แต่เธอยัง..จะเป็นคนสำคัญ...ของหัวใจ
แต่งกลอน แล้วมีความสุขค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน
15 เมษายน 2548 17:15 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
สองทาง...ที่ต่างกัน
เหนื่อย...และล้า มาเต็มที
น้ำตา ก็ไม่มี ที่จะไหล
ทุกทุกหยด มันรดจน หมดเกลี้ยงใจ
เสียงหัวเราะ ก็ร่าไป อย่างแสร้งทำ
มีหลายถ้อย ร้อยความ ที่อยากบอก
พอจะพูด กลับไม่ออก ยอกถลำ
กลับมากอง ในห้องใจ ไม่เอ่ยคำ
แล้วแกล้งทำ เหมือนไม่ช้ำ ไม่หวั่นใจ
แต่แท้จริง บางสิ่ง ยังสิงอยู่
ใจก็รู้ แต่ให้พูด ก็ไม่ไหว
เลยกดมัน ให้ลั่นอยู่ คู่จิตใจ
ไม่อยากรื้อ ยื้อขึ้นใหม่ ใจกลัวนอง
กลัวเธอรู้ แล้วจะดู เหมือนฉันบ้า
กลัวเวลา จะพาใจ แยกเป็นสอง
กลัวสายตา ที่พร่าเลือน จะเฉือนมอง
กลัวความจริง ไม่อยากลอง ให้หมองใจ
เก็บมันไว้ อยู่ในใจ ไซร้ดีกว่า
กักเวลา ที่ดีให้ ไม่ไปไหน
เก็บน้ำตา ที่ไร้ค่า ให้ตกใน
แต่กักขัง ใครไว้คง ไม่ได้นาน
และจะจำ จนวันตาย แล้วครานี้
จำคนดี จำวันดี จำคำหวาน
จำไว้นะ จะรักเธอ จนชั่วกาล
แม้คำหวาน จะฝาดลง ก็เต็มใจ
------------------------------------------------------
ทางของเธอมันคือทางแห่งชีวิต
ทางของฉัน มันลิขิตได้ที่ไหน
ทางของเธอ ถ้าไม่มี ฉันเคียงไป
คงเป็นทาง ที่สดใส ใหม่กว่าเดิม
ทางของเรา เดินเคียงกัน อาจทำได้
แต่จะให้ ทางเดียวกัน ยากส่งเสริม
ไม่อยากเป็น ขวามหนาม ขวางทางเดิน
ไม่อยากเป็นส่วนเกินของทางใคร
-----------------------------
15 เมษายน 2548 15:46 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
แม่ที่แท้จริง..คือใคร
พลางตาเอาแต่จ้อง.............................คอมฯไป
มันบ่มีประโยชน์ใด...............................แน่แท้
จับมีดฆ่าคนไป.....................................คอมนิ่ง เฉยนา
มีแม่เพียงนามแม้....................................แม่ใกล้ ตนเอย
**แรงบันดาลใจมาจากบทความของในหลวงที่เขียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ว่าให้ความรู้ได้ แต่ไม่อาจสอนคนเกี่ยวกับเรื่องจิตใจ ไม่อยากให้เด็กติดคอมเกินไป
จนลืมพ่อแม่ที่แท้จริง
**บทความนี้อ่านเจอในข้อสอบค่ะ เลยแต่งไว้ตอนสอบ ยังไงขอบคุณนะคะที่
เข้ามาอ่าน
Lovers
0 คน เลิฟมืดมิด..จนชิดเช้า
Calendar
หน้าส่วนตัว
965
