13 เมษายน 2548 17:33 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ลืมรัก
ลืมแล้วสิ ลืมคน ที่รักกัน
ลืมคำมั่น ที่เธอนั้น สัญญาไว้
ลืมคำหวาน ที่เคยพูด จนหมดใจ
ลืมว่าใคร ยังคงรอ เธอโทรมา
เธอเปลี่ยนไป เมื่ออะไร มันเปลี่ยนแปลง
เธอแสดง แกล้งทำ จนฉันบ้า
เธอทำพูด แต่สุดท้าย ก็จากลา
เธอคิดว่า ฉันไม่เจ็บ หรือยังไง
เหมือนทนได้ ใยน้ำตา ยังไหลแต้ม
ลงสองแก้ม แล้วให้ทน อย่างไรไหว
เธอไม่รัก เบื่อกันแล้ว ก็ว่าไป
เงีบยทำไม เธอมีใคร หรือยังไง
ทำอะไร ใยใจ ยังคิดนึก
ในส่วนลึก ไม่มีเธอ บ้างได้ไหม
ในส่วนนี้ ไม่มีที่ พอให้ใคร
ในเสี้ยวใจ ไม่มีที่ ไม่ทีเธอ
เวลานี้ เวลาดี เวลาจาก
เวลาพราก ยากที่ใจ จะไม่เพ้อ
เวลารัก ยากที่ใจ ไม่ละเมอ
เวลาเธอ เบื่อกัน ก็ช้ำดี
เจ็บยังไง แค่ไหน ก็คือเจ็บ
เจ็บก็เจ็บ ยังไง ไม่ถอยหนี
เจ็บวันหน้า เจ็บวันไหน จะหายดี
เจ็บตอนนี้ เจ็บตอนไหน ไม่ต่างกัน
ยอมให้เธอ บอกมา คงดีกว่า
ยอมปล่อยเธอ จากลา ไม่มีฉัน
ยอมให้เธอ ไปอยู่กับ คนรักกัน
ยอมเก็บรัก ทั้งหมดนั้น ไว้กับใจ
ฝืนตัวเอง มามากพอ แล้วตอนนี้
ฝืนตัวเธอ ให้ทำดี ไม่ไปไหน
ฝืนเวลา ให้ช้าลง อย่างจงใจ
ฝืนหัวใจ ใครต่อใคร ไปมากพอ
ก่อนจะเดิน เหินห่าง และย่างก้าว
ก่อนหนทาง ที่แสนยาว ต้องร่อยหรอ
ก่อนใจช้ำ ก่อนน้ำใส จะไหลคลอ
อยากจะขอ กอดเธอ ให้ชื่นใจ
ที่อยากได้ มันมากไป ไหมคนดี
ขอโทษที ถ้าเธอไม่ เต็มใจให้
ขอโทษนะ ที่คนนั้น ต้องหวั่นใจ
ไม่เป็นไร จะจากไป แต่โดยดี
มองดูเธอ จากไป แล้วใจหาย
มองข้างกาย เธอแล้วคง หมดหน้าที่
มองความรัก ที่สร้างมา อย่างมากมี
มองคนดี ที่ฉันรัก จนลับตา
หน้าที่หนึ่ง ที่ฉัน นั้นต้องทำ
หน้าที่นั้น ไม่ต้องการ ก็มาหา
หน้าที่นี้ คือหน้าที่ การจากลา
หน้าที่ ที่ว่า คือตัดใจ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยเตือนเรื่องตัวสะกดอีกครั้ง ฮ่าๆ
13 เมษายน 2548 12:37 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
กลอนถามนก
ยามนกบิน ก็โผบิน ขึ้นบนฟ้า
ยามนกล้า นกจะว่า เป็นเสียงไหน
นกจะเหนื่อย นกจะพัก หรือบินไป
สู่จุดหมาย ใกล้ไกล ที่มุ่งหวัง
ยามเราเดิน เหนื่อยนัก พักลงก่อน
ยามเรานอน ตาก็หลับ ในทุกครั้ง
ยามนกบิน นกเหนื่อยมั้ย อยากรู้จัง
ยามนกพลั้ง จะร่วงลง สู่พื้นมั้ย ??
13 เมษายน 2548 12:08 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
บทรำพึง
ใจเอย...เข้มแข็งไว้ก่อน อย่าเพิ่งตัดรอน
ตัดทอนจากความแข็งแกร่ง
อย่าเพิ่ง..อย่าเพิ่งหมดแรง ทำใจให้แข็ง
แค่เพียงเสแสร้งยังดี..
----------------------------------------------------------------- บทจริง
ทนเจ็บเก็บจนลนลาน จนเหนื่อยจนนาน
จนไม่อาจสานความแกร่ง
อดทนจนใจหมดแรง หัวใจเธอแข็ง
แข็งจนทิ่มแทงจิตใจ
เธอรุนเธอแรงเกินไป เกินใจรับไหว
ทำไปมองข้ามความคน
เพียงเพราะมิอาจอดทน หรือเพราะบางคน...
............
........
..........
.....
........
....
...ร้ายจนจิตใจไม่มี....
12 เมษายน 2548 18:30 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
2 - 1 = 0
สองคนเดินมา
หนึ่งลาจากไป
หนึ่งไม่เข้าใจ
ทำไมหนึ่งลา
แต่ก่อนมีสอง
แต่หนึ่งร้างลา
อีกหนึ่งร้องอย่า
แต่ว่าไม่ทัน
อีกหนึ่งจากไป
อีกหนึ่งเงียบงัน
ก็ความผูกพันธ์
ถูกทำลายไป
จากสองเป็นหนึ่ง
หนึ่งยังข้องใจ
แต่หนึ่งจากไป
จะถามใครกัน
หนึ่งนั้นเดียวดาย
อีกหนึ่งครบครัน
มีสองฉับพลัน
หนึ่งทำได้ไง?
** แก้ให้แล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
12 เมษายน 2548 18:24 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
คาวคน
ไม่สูญสิ้น กลิ่นสาบ กับคราบเลือด
ที่ยังเชือด เฉือนใจ ไม่ไปไหน
แม้กลิ่นสิ้น แต่สีคราบ ยังอาบใน
ยังฉาบอยู่ คู่กับใจ ที่ไร้แรง
มีสองแขน สองขา น่าจะทน
แต่ใจหม่น คนก็คน ไม่ทนแข็ง
เธอดั่งมีด กรีดหัวใจ จนทิ่มแทง
ยากจะแฝง แรงน้ำตา ยากจะทน
หนึ่งหยาดริน รดหยด บดใบหน้า
ทับอีกหนึ่ง หยาดน้ำตา จนสับสน
หมื่นน้ำตา รินมาจาก หนึ่งใจคน
จะลานลน ทนตาย ก็คล้ายกัน
จะให้ฉัน ร่ำร้อง จะจ้องฆ่า
หรือให้ปาด หยาดน้ำตา กลับหลังหัน
ให้เอ่ยปาก ถากถาง กับใครกัน
ยอมเก็บมัน ลั่นในฝัน ยังจะดี
ล้างคราบคาว สาวไม่สด จนหมดสิ้น
ไม่สิ้นกลิ่น ใจต่ำ ยังคล้ำสี
กายสะอาด แต่ชาติเก่า ยังเคล้าคลี
คงไร้ทาง จะสร่างสิ้น ซึ่งกลิ่นคาว
กลิ่นน้ำตา กลิ่นสาบ กลิ่นคราบเลือด
ยังคงเชือด เฉือนใจ ในคืนหนาว
แผลในใจ ไม่เคยจาง เป็นทางยาว
อันความคาว ยังฉาวอยู่ คู่จิตใจ
**ขอโทษทีนะคะที่ครั้งที่แล้วพิมพ์คำว่าเธอผิดไปเป็นเทอ ทำให้อารมณ์สะดุด และขอบคุณมากนะคะสำหรับคนที่ช่วยเตือนและแนะนำในครั้งที่แล้ว
Lovers
0 คน เลิฟมืดมิด..จนชิดเช้า
Calendar
หน้าส่วนตัว
1374
